I. Fryzjer: Prolog

,,Kto mówi, że śmierci się nie lęka. Kłamie.”

- cytat zaczerpnięty z serialu W11.

Nad całym Manhattanem pojawiły się ciemne chmury. Porywisty wiatr utrudniał nielicznym przechodniom dojść do swych celów. Mrok, jaki panował na ulicy Lenox Street, był przerażający i ponury. Ludzie, którzy szli przedmieściami, chcieli jak najszybciej być
u siebie w domu.

Oprócz jednej osoby.

Mężczyzna krył się koło budynków i obserwował każdy ruch przechodniów, którzy pojawiali się w tych uliczkach. Wiedział, że to już czas. Czas, aby działać. Jego myśli zaczęły wirować wokół kobiet obdarzonych nieskazitelną urodą. Tylko takie chciał mieć.

Szukał, by zdobyć.

Szukał, by zabić.

Z zegara na manhattańskim ratuszu wydobył się dźwięk, sygnalizujący, że wybiła równa jedenasta wieczorem. Do uszu osobnika dochodził odgłos kobiecych obcasów. Ukradkiem spojrzał na kobietę. Była ubrana w krótką, czarną spódnicę, do której dopasowała ciemne rajstopy. Buty, które wydobywały echo na ulicy, były w kolorze czerwieni, podobnie jak płaszcz, zakrywający górną część garderoby. Jej blond włosy powiewały na wietrze. Wypatrzona ofiara zmierzała bezpośrednio w jego kierunku.

Oprawca wyjął z lewej kieszeni czarnego płaszcza paralizator i wyczekiwał, aż kobieta podejdzie bliżej niego. To był ten moment. Moment, na który czekał latami. Najwyższy czas, aby ujawnić się z cienia ciszy.

Jeden ruch ręki.

Jeden przycisk urządzenia.

Kobieta była już jego. Nadszedł czas, aby zacząć przedstawienie. Czas, aby kontynuować dzieło Mistrza.

~*~

No i jest prolog. Jestem to ciekawa, co o nim sądzicie?

Zdobyłam się na odwagę i zaczęłam pisać kolejne opowiadanie. Historia jest moja, lecz zainspirowana serialem w11. Jakby nie mówić, to dzięki temu serialowi zaczęłam pisać, ponieważ pierwsze moje szkice to były własne scenariusze do w11. Czy to szaleństwo? Chyba nie, skoro doszłam tak daleko. A to tylko dzięki Wam, drodzy czytelnicy.