I. Fryzjer: Rozdział 1 " Nieprzyjemne Wspomnienia"

„Można oczy zamknąć na rzeczywistość, ale nie na wspomnienia.”

- Stanisław Jerzy Lec.

W niewielkim apartamentowcu, w swojej sypialni leżał Johnny, który próbował zasnąć. Krople deszczu obijały się o szyby. Mężczyzna cały się trząsł. Czuł pot, który spływał mu po twarzy. Kołdra zsunęła się z jego ramion i wylądowała na podłodze. Wiercił się po całym łóżku, wciąż mając przed oczami to straszne wspomnienie. Chłopak. On. Blog wieżowca. Przerażający krzyk jego matki.

Johnny otworzył oczy i wstał z posłania, po czym poszedł do łazienki. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Zobaczył młodego mężczyznę z lekkim zarostem. „Trzeba będzie się ogolić” – pomyślał, dotykając swojej brody. Jego twarz była blada, a oczy miał całe zaczerwienione. Odkręcił kurek, a po chwili z kranu wydobył się szum zimnej wody. Ochlapał twarz oraz czarne, rozczochrane włosy. Zakręcił z powrotem kurek. Otarł się ręcznikiem
i ponownie spojrzał w lustro.

Wszystko było bez zmian. Twarz w dalszym ciągu była blada. Uległy zmianie jedynie źrenice, które powiększyły się i przybrały barwę jego naturalnych tęczówek, a mianowicie czerni. Westchnął ze zrezygnowaniem. Nic mu się nie udaje. Dlaczego stał się taki słaby przez jedną porażkę, której doświadczył w życiu? Niemniej jednak był policjantem. Osobą, która nie wiedziała, co to strach. Przecież w jego rodzinie było tak od wielu lat. Jego dziadek był policjantem. Jego ojciec był policjantem. Tak, więc i on nim został. Czy stało się to z woli tradycji?

Chyba nie. Skoro zawsze go to fascynowało. Pamięta do dziś, jak jego ojciec zabrał go po raz pierwszy na komisariat. Miał wtedy zaledwie czternaście lat. Na własne oczy zobaczył pomieszczenie, w którym odbywały się przesłuchania podejrzanych. Po raz pierwszy mógł potrzymać broń w ręce i strzelić w tarczę. Jego ojciec nie zdziwił się, kiedy oznajmił mu, że idzie do szkoły policyjnej. 

Po wielu latach ciężkiej pracy dostał się do wydziału kryminalnego. Już osiem lat pracował w dochodzeniówce i po raz pierwszy zdarzyła mu się porażka, z którą nie potrafił wygrać. Gdy tylko położył się z powrotem do łóżka, myślami był przy tamtym wydarzeniu. Nie umiał sobie z tym poradzić. Twarz chłopaka ciągle stawała mu przed oczami.

Był 15 kwietnia 2008 roku, kiedy to się stało.

Johnny pamiętał ten dzień doskonale. Przed tym zdarzeniem został zawalony robotą na wypełnianiu raportów. Był wyczerpany, marzył o śnie. Obudził go szelest otwierających się drzwi gabinetu jego szefa, Micka Bollinsa. Czarnoskóry mężczyzna zbliżył się do niego z poważną miną. Johnny bał się, że dostanie jakiś ochrzan. Ich szef był naprawdę wymagający i trzeba było mieć pełną, nienaganną postawę.

- Brigh, mamy robotę – oznajmił mu. – Osiemnastolatek chce skoczyć z bloku na Drowling 12. Jedź tam prędko. Hudson  już tam jest. 

- Tak jest, szefie – powiedział, wstając od swego biurka.

W piętnaście minut dotarł do miejsca zdarzenia. Zaparkował swój czarny Passat koło bloku. Zauważył mnóstwo ludzi, którzy wpatrywali się w górę. Johnny zrobił to samo, gdy tylko wysiadł z samochodu.

Chłopak był prawie na samej górze. Jego blond włosy powiewały na wietrze. Rozmawiał z kimś wściekle. Johnny miał wrażenie, że za niedługo spełni swoją wole. Opuścił głowę i podbiegł do policjanta.

- Jak sytuacja? – zapytał, pokazując mu odznakę policyjną.

- No, nie za ciekawie. Chłopak nie chce słuchać. Upiera się przy swoim.

- Gdyby rzeczywiście tak było, to już dawno by skoczył – oznajmił mu. – Widziałeś Grace Hudson?

- Tak, jest na górze wraz z Rachel Lewis, psychologiem policyjnym.

- Dobra, to ja pójdę do nich. Na którym piętrze to się dzieje?

- Piątym.

Wbiegł do budynku, aby czym prędzej dojść do chłopaka. Znajdując wreszcie windę, wszedł do środka. Nie mógł zbytnio pojąć tego, dlaczego tak młody chłopak chce skoczyć. Przecież miał dopiero osiemnaście lat. Miał tyle życia przed sobą. Pamiętał, jak on w jego wieku posiadał marzenie, aby wreszcie wstąpić do policji. Aby szkoła policyjna nie odrzuciła jego papierów. Co takiego musiało się stać, że chłopak chciał odebrać sobie życie?

Kiedy winda stanęła na piątym piętrze, wyszedł z niej. A gdy tylko usłyszał głos chłopaka, podążył tam szybko.

- Nie podchodźcie, bo skoczę! – wrzasnął.

- Porozmawiajmy – usłyszał głos Grace. – To nie jest wyjście.

- To nie twój interes! – krzyknął do niej. – Po co tu przyszedłeś?! – zwrócił się do niego, gdy był już tuż obok swojej partnerki.

- Chcę ci pomóc – powiedział łagodnie.

- Po co on tu jest? – zwrócił się do kobiet. – To znów jakiś psychol, by przemówił mi do rozumu? Nie nabiorę się na te wasze sztuczki!

- Nie chcemy ci nic wmówić – odezwała się Rachel. – Daj sobie pomóc i porozmawiajmy na spokojnie. Bez świadków.

- Mam was wszystkich w dupie! Nie chcę żadnej pomocy! Wy nie rozumiecie!

- No to nam wytłumacz – upierała się Rachel.

Jednak chłopak nie odpowiedział. Odwrócił się, patrząc w dół. Na jego twarzy widać było przerażenie. Johnny wiedział, że się bał. Nie chce tego robić, lecz coś go do tego zmusza. Podszedł więc powoli do chłopca. Gdy nastolatek to zauważył, głośno krzyknął:

- Nie podchodź do mnie! Cofnij się!

- Spokojnie. Nie chcę ci nic mówić. Chcę tylko spojrzeć w dół.

Powoli podchodził do chłopaka, który cały czas patrzył na jego ruchy. Kiedy Johnny był już blisko nastolatka, zerknął w dół. „Jak go teraz przekonać?” – pomyślał. Co musiał zrobić, aby go przekonać do zmiany decyzji? Na dole zobaczył mnóstwo gapiów, ludzi
z policji oraz ze straży pożarnej. Zobaczył, jak przez tłum przedziera się zrozpaczona kobieta. Domyślił się, że może to być matka chłopca. Jeden z policjantów trzymał ją w ramionach.

- Jak masz na imię? – zapytał chłopca.

- Co to pana obchodzi?! – oburzył się.

- Jak nie chcesz powiedzieć, to będę do ciebie mówił: „Chłopcze”. Zgoda?

- Daniel – rzekł po chwili. – Mam na imię Daniel.

- Tak, więc… Danielu, dlaczego tu jesteś? – zapytał go, mając nadzieje, że jakimś sposobem dotrze do chłopaka.

- Mam swoje powody – odparł do niego nieco ściszonym tonem.

- Nie bądź taki tajemniczy. Zobacz, ile osób na ciebie patrzy. Tam jest twoja matka. Płacze. Chcesz, aby cierpiała? To wszystko przez nią?

- Nie obchodzi mnie to. I tak nie ma tu ojca.

- Więc chodzi o ojca – bardziej stwierdził niż zapytał Johnny. – O co masz do niego pretensje? Zranił cię?

Chłopak zamilkł. Nie chciał nic powiedzieć. Już wiedział, że chodzi o jego ojca, lecz nadal nie wiedział, co się stało. Dlaczego chce się zabić?

- Mamy czas, Danielu – próbował dalej. – Opowiedz mi o wszystkim.

- Nic ci nie powiem! – Ton jego głosu stał się wyższy.

- Możesz mi zaufać. Jeśli chcesz, mogę te kobiety odesłać i zostaniemy tu sami. – Spojrzał na Grace. Jego partnerka zrozumiała to i wyszła wraz z Rachel. Johnny został z chłopcem sam. Zauważył, że odetchnął z ulgą, lecz wciąż był przerażony i nie miał zamiaru zejść z parapetu.

- I tak mnie pan nie zrozumie – rzekł płaczliwie.

- Skąd taka pewność? Może akurat zrozumiem.

- Nie mogę – rzekł, a z jego oczu popłynęły łzy.

- Nie naciskam cię, lecz zobacz, ile osób na ciebie patrzy. Oni wszyscy się o ciebie boją. Chcą, abyś nie popełnił głupstwa. Jesteś taki młody. Pomyśl o matce.

- Ona i tak nie rozumie, co przeżywam! – krzyknął.

- Co masz na myśli? Rozwiń to?  

- Nie ważne! – wrzasnął na niego. – Niech pan się cofnie! Nie potrzebuje niczyjej pomocy!

- Spokojnie, już się cofam, tylko…

To był moment. Chłopak chciał się do niego odwrócić, lecz potknął się. Sylwetka młodego chłopca spadała w dół. Johnny chciał go chwycić, tylko, że nastolatek był już zbyt daleko. Usłyszał z góry przerażony krzyk matki. Czym prędzej puścił się biegiem w dół. Nie czekał już na windę. Zbiegł szybko ze schodów, aby dotrzeć do chłopca i sprawdzić, czy żyje, czy też nie. Wciąż miał nadzieję.

Gdy znalazł się na dole, zobaczył, jak matka chłopca chce dojść do leżącego bez ruchu syna, którym zajmują się lekarze. Jeden z policjantów odsuwał ją od miejsca zdarzenia.

- Żyje – usłyszał lekarza pogotowia – ale musimy szybko zabrać go do szpitala. Wszystko może się stać. Chłopak miał szczęście. Zabieramy go.

Johnny odetchnął z ulgą, kładąc swoje ręce na kolanach. Przeżył. Ten chłopak miał naprawdę ogromne szczęście. Spaść z takiej wysokości. Jednak nad tym chłopcem czuwa Bóg. To jego opatrzność sprawiła, że Daniel przeżył. Johnny modlił się teraz w duchu, aby cały czas miał go w swojej opiece, bo wszystko jest możliwe.

Nie zauważył, kiedy partnerka pojawiła się przy jego boku. Przywrócił się do pionu i spojrzał na nią. Wyczuła u niego strach i mimo wszystko, objęła go przyjacielskim uściskiem. Nie wiedział, czemu, ale teraz tego potrzebował. Wtulić się w czarne włosy kobiety. Wtedy jeszcze nie wiedział, że to była ich ostatnia wspólna sprawa. Że niebawem ich drogi się rozejdą.

Lecz przed oczami ciągle widział spadającego chłopca oraz słyszał krzyk jego matki. Odczuwał to, aż po dziś dzień.

Z rozmyślań wyrwał go dźwięk telefonu. Minęło trochę czasu, zanim odebrał połączenie od swego szefa.

- Co tak długo?! – Głos rozbudził Johnnyego całkowicie. – Macie sprawę z Carter. Wysyłam ci adres i masz się tam pojawić. Twoja partnerka już jedzie, więc pospiesz się.

- Tak jest, szefie – oznajmił. – Już jadę.

Po tych słowach w słuchawce nastała cisza, a potem rozległ się sygnał kończący rozmowę. Wygramolił się z łóżka i pośpiesznie zaczął się ubierać. Po chwili dostał wiadomość z adresem i czym prędzej wyszedł ze swojego mieszkania.

~*~

I jak? Co sądzicie?

Prolog został poprawiony, jaki i ten rozdział, a to tylko dzięki Ariannie:* Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zadedykować ten rozdział właśnie jej:)

Mam, jak na razie, w zakładce o bohaterach tylko zdjęcia. Kiedy tam się znajdzie czas i chęci do tego, znajdą się i opisy^^

Pozdrawiam serdecznie:*