I. Fryzjer: Rozdział 2 "Czy to zbieg okoliczności?"

„Jakieś zbrodnie, zawsze poprzedzają wielkie zbrodnie.”

- Jean Baptiste Racine.

Kiedy Johnny dotarł na miejsce zbrodni, nastał już poranek. Wychodząc z samochodu, poczuł w nozdrzach świeży zapach porannej rosy. Lubił takie momenty, lecz nie mógł się tym zbytnio nacieszyć, bo jednak miał sprawę do wyjaśnienia. Podszedł bliżej
i przeszedł pod żółtą wstążką, która została zaaplikowana, aby nieproszeni nie wchodzili na miejsce zbrodni, a w szczególności dziennikarze.

Pokazał odznakę policyjną jednemu z funkcjonariuszy, po czym odszukał wzrokiem Jessicę oraz ciała, nad który mieli prowadzić śledztwo. Znalazł ją przy brzegu rzeki Bronox. Podziwiał ją za punktualność oraz za to, że zawsze znajdowała się pierwsza na miejscu jakiegoś zdarzenia. W sumie, to jakby nie patrzeć, dla jego partnerki liczyła się tylko praca. Nie miała ani męża, ani dzieci. Całe swoje życie poświęciła policji. 

Niby z wyglądu zdawała się być kruchą kobietą, lecz kiedy przyszło co do czego, powaliła każdego mężczyznę, nie ważne jakiej byłby on budowy. Nieraz przekonywał się na własnej skórze podczas spotkań na macie w policyjnej sali treningowej, jaka potrafi być agresywna.  Po takich spotkaniach Jessica bardzo się denerwowała, że mimo wszystko, to Johnny przeważnie wygrywał. Choć zdarzyło się raz czy dwa, że to ona była górą, lecz musiała mieć wtedy naprawdę kiepski dzień.

- Cześć – przywitał się, będąc już koło niej.

- Cześć – rzekła, patrząc ciągle w stronę rzeki. – Jak zwykle ostatni.

- A ty jak zwykle pierwsza.

- Czyli coś mamy ustalone – odparła z nutką rozbawienia i spojrzała na niego.

- Najwidoczniej – uśmiechnął się.

Jednak uśmiech na ich twarzy znikł tak szybko jak się pojawił. Zobaczyli, jak paru nurków wyciąga na brzeg martwe ciało przymocowane rękami i nogami do drewnianej tratwy. Ofiarą była młoda kobieta, która miała na sobie jedynie białą bluzkę, czarną, krótką spódnicę oraz czarne rajstopy. Ubrania były całe wymiętolone i brudne. Na stopach nie miała butów, jednak uwagę Johnnyego najbardziej przyciągnął fakt, iż na jej głowie nie było włosów.

Patolog i technicy wyszli im naprzeciw, aby zbadać ślady oraz przyczynę zgonu. Johnny odszedł od ciała z nieco zdziwioną miną. „Przecież to nie możliwe” – pomyślał. To nie mogło się stać. Ta sprawa wyjaśniła się dawno temu. Dlaczego znów zobaczył martwą, ogoloną kobietę? Powoli wypuścił powietrze z ust, kładąc ręce na swych biodrach.

- Coś się stało? – zapytała go Jessica.

- Cholera, to jest niemożliwe, ale… – urwał, nie mogąc wydobyć słowa.

- Ale co? – dopytywała się dociekliwie.   

- Pamiętasz, kilka lat temu była taka seria. Dziewczyny ginęły w podobny sposób, jak ta tutaj. Facet golił im głowę. Media nazwały go: „Fryzjer”.

- Tak, pamiętam tą sytuację, ale zabójca odsiaduje karę dożywotniego więzienia*.

- No, właśnie. Zastanawiam się, dlaczego znów widzimy taką sytuację?

Technicy dali im znać, że mogą już przyjść. Podeszli więc do Billyego Bowena, który pełnił służbę na stanowisku patologa. Był to mężczyzna w średnim wieku, ubrany w elegancki garnitur i czarne buty. Miał krótkie, blond włosy i kilkudniowy zarost na twarzy. Patolog wstał i zdjął białe rękawiczki.

- Jak zginęła? – zapytała Jessica, która patrzyła na martwe ciało kobiety z lekkim niesmakiem.

- Uduszona gołymi rękami – oznajmił. – Wygląda mi to na robotę Fryzjera. Pamiętacie? – Oboje kiwnęli głowami. – Ale to przecież niemożliwe. On siedzi.

- Trzeba będzie to sprawdzić – rzekł Johnny. – Jak dawno zginęła?

- Dwa lub trzy dni temu. Dokładnie powiem wam po sekcji.

- Możecie zabrać ciało – zawołał Johnny do dwóch policjantów.

Ciało dziewczyny zostało przeniesione na nosze, po czym przykryli je białym prześcieradłem. Wkrótce technicy powoli zaczęli sprzątać swój sprzęt. Po niedługim czasie Johnny dowiedział się, że żadnych śladów nie znaleziono. Mógł to przewidzieć, skoro mieli do czynienia z Fryzjerem albo z jego naśladowcą.

- Trzeba będzie ustalić kim była ofiara i powiadomić rodzinę – rzekła Jessica. – Zadzwonię do Diany, aby się tym zajęła. Cześć, Diano – odezwała się po chwili do słuchawki swego telefonu. – Sprawdź nam, czy były jakieś zgłoszenia o zaginionych kobietach w przeciągu dwóch, trzech dni i porównaj zdjęcia z naszą dzisiejszą ofiarą. Billy już jedzie na komisariat.

- Musimy się zapoznać bliżej z aktami Fryzjera – odezwał się do niej, kiedy ta skończyła rozmowę. – Niewykluczone, że to może mieć jakiś związek z naszą ofiarą.

- Na razie to jedyny nasz trop – zgodziła się z nim.

***

Po wyciągnięciu aktów podejrzanego mordercy, wspólnie zaczęli badać sprawę. Johnnyego to trochę zdziwiło, bo wszystko wskazywało na to, że to robota Fryzjera. Zdjęcia jego morderstw były odzwierciedleniem tego z dzisiejszego dnia. Przywiązanie kobiety do tratwy, ogolona głowa. Ten sam sposób zabijania. Czy to zbieg okoliczności?

Po chwili zobaczył, jak zbliża się do nich Tom Reeve, policjant, który pomagał im w śledztwie wraz z Dianą Tupper. Poprosił go, aby sprawdził, czy Fryzjer przebywa w więzieniu.

- Masz coś dla nas? – zapytał go na wejściu.

- A żebyś wiedział – rzekł nieco zaskoczonym tonem. – Fryzjer uciekł.

- Co?! – krzyknęli jednocześnie Johnny i Jessica.

- Też mnie to zaskoczyło. Musiałem dwa razy ich o to spytać.

- Jak to się stało? – spytał Johnny.

- Przewozili go do innego więzienia, bo zaczął chorować, a w tamtym nie było odpowiedniego wyposażenia medycznego.

- Na co chorował? – przerwał jego wypowiedź.

- Serce i astma. Dostał ciężkiego ataku tuż po tym, jak odwiedziła go kobieta, matka jego syna.

- Co było dalej? – zapytała Jessica.

- Przewozili go i furgonetka miała wypadek. Wpadli do rowu i wszyscy byli ranni. Jak jeden ze strażników się ocknął, to Fryzjera już nie było.

- Tak po prostu uciekł? – zdziwił się Johnny. – Dlaczego nic o tym nie słyszeliśmy?

- Nie chcieli nagłaśniać sprawy – wyjaśnił im Tom. – Nie chcieli siać paniki.

- Kiedy to wszystko się stało? – spytała Jessica.

- Dwa dni temu.

- Czyli to on mógł zabić dzisiejszą ofiarę – odparł Johnny. – Tom, skontaktuj nas z kimś z Zespołu Poszukiwawczego Fryzjera.

Tom przytaknął i opuścił ich. W drzwiach wyminął się z Dianą, wymieniając z nią uśmiech na znak powitania.

- Słuchajcie, wiemy, kim była ofiara – oznajmiła szybko. – Zgłoszono jej zaginięcie. Nazywa się Penny Louis. Byliśmy już u jej rodziców. Dziewczyna ponoć wyszła do centrum pozałatwiać kilka spraw, potem miała iść do biblioteki, a później nie wiadomo.

- To trzeba to sprawdzić – rzekła Jessica.

- Jasna sprawa – odparła, po czym także się oddaliła.

Zaczęło się to wszystko układać. Wiedzieli już, że nie mają do czynienia ze zwykłym zabójcą, lecz ze seryjnym mordercą, z którym już mieli do czynienia. Czy to faktycznie on zabija? Czy byłby na tyle głupi, aby po takiej ucieczce, znów zaczynając swoją serie?

Musieli szybko to wyjaśnić, aby media nie dowiedziały się o całym zajściu, lecz znając spryt i czujność dziennikarzy, bał się, że za parę dni zobaczy nagłówek z napisem: „Fryzjer znów atakuje”.  Jednak w tej sytuacji pozostawały mu jedynie gorliwe modlitwy o jak najszybsze złapanie mordercy. Nie mogli z tym zwlekać. Musieli spotkać się z kimś, kto poszukuje Fryzjera. Wówczas mieliby pewnie informację o tym, gdzie mógłby się ukrywać. Trzeba było jak najszybciej go odnaleźć.

- Dziwna sytuacja, co nie? – usłyszał Jessicę.

- Tak – odparł. – Wszystko wskazuje na to, że to Fryzjer znów atakuje.

- Na to wygląda. Chcesz kawy? – zapytała, podnosząc się ze swego biurka.

- Chętnie.

Gdy Jessica wyszła z pomieszczenia, Johnny zaczął przyglądać się ofiarą Fryzjera. Naprawdę nie mógł pojąć tego, dlaczego on w taki sposób zabijał kobiety. Czy to była jakaś kara? A może to raczej miało związek z jego życiem prywatnym? Opuszczeni przez kobiety faceci zwykle mają jakiś uraz i działają na tle urojeniowym. Pamiętał, jak jego ojciec zawsze mu powtarzał, żeby myślał, jak morderca, a wtedy na pewno szybko rozwikła zagadkę. Lecz przy tej sprawię nie dał rady myśleć jak on. Nie mógł nawet wydedukować, gdzie przebywa od ucieczki z więzienia.

Nagle usłyszał dźwięk telefonu. Odłożył zdjęcia i podniósł słuchawkę.

- Brigh, słucham – odezwał się.

- Jesteście umówieni z Davidem Cornerem z Zespołu Poszukiwawczego – usłyszał głos Toma. – Jutro o dziesiątej rano.

„Nareszcie coś ruszyło się z miejsca” - pomyślał.

~*~

*z tego co się dowiedziałam, w stanie Nowy Jork, w którym znajduje się Manhattan, nie ma już kary śmierci.

Rozdział chcę zadedykować dla Czarnej. Kochana, dziękuję Ci ślicznie, że jesteś ze mną od samego początku i że zainteresowałaś się moim opowiadaniami. Dziękuję Ci bardzo:*

Powiem sobie tak nie skromnie,  jestem bardzo zadowolona z tego rozdziału. A po poprawkach, jakich dokonała kochana Arianna, jestem niemal wniebowzięta^^ Jestem to ciekawa Waszej opinii na temat rozdziału.

Ściskam Was cieplutko:*