I. Fryzjer: Rozdział 4 "Fryzjer na muszce"

„Człowiek jest celem samym w sobie.”

- Immanuel Kant

            Dziennikarz Harry Holt zaprowadził Johnnyego i Jessicę do jego świadka. Jeśli wszystko to, co powiedział było prawdą, mieli szansę na złapanie Fryzjera.

Znajdowali się teraz na jednym z osiedli przy Sanox Road. Reporter poprowadził ich do jakiegoś mężczyzny w podeszłym wieku. Jego głowę pokrywały krótkie, siwe włosy, a twarz  kilkudniowy zarost. Ubrany był w jasną koszulę z małą kieszonką na lewej stronie piersi oraz czarne spodnie. Gdy tylko ich zobaczył, przywitał się najpierw ze swym kolegą.

- Państwo z policji – stwierdził, witając się teraz z nimi. – Witam.

- Mów, co wiesz? – zapytał go na wstępie Johnny. – Podobno widziałeś Fryzjera?

- Tyle czasu minęło. Nie pamiętam, czy to był on. Mówiłem to Harry’ emu.

- Proszę sobie przypomnieć – rzekła Jessica. – To bardzo ważne.

- Zdjęcie z gazety pamiętam. Zaczepił mnie jakiś facet podobny do niego. Pytał się
o jedną kobietę, która tu mieszka. Ale, czy to był on, to nie wiem. Głowy nie położę.

- Jessica – zwrócił się do niej Johnny, kiedy odeszli od świadka. – Dzwonię do chłopaków z Wydziału Poszukiwawczego. – Jego partnerka skinęła głową, więc wyjął telefon
z kieszeni.

***

Johnny i Jessica wraz z Davidem Cornerem obserwowali z samochodu budynek,
w którym zameldowana była partnerka Fryzjera. Z klatki wyszły dwie kobiety. Jedna z nich pchała wózek z dzieckiem. Ubrana była w czerwoną bluzkę i czarną spódnicę, a głowę zdobiły jej blond włosy, aktualnie spięte w kucyk. Jej towarzyszka mogła pochwalić się gęstymi, czarnymi włosami, sięgającymi ramion. Swoje ciało przyodziała w czarną sukienkę oraz białą katanę. Johnny doznał dziwnego wrażenia, że skądś ją zna.

- To jest jego uprzednia partnerka – usłyszał David za sobą, wskazując ową kobietę.

- Ciekawe, dlaczego tak mu zależy na spotkaniu z nią – zastanowił się Johnny.

- Nie mam pojęcia – odparł mu.

Ciągle je obserwowali. Rozmawiały, przyglądając się maluchowi, który grzecznie leżał w wózku. Wkrótce kobieta z dzieckiem opuściła obserwowaną przez nich sojuszniczkę Fryzjera, która po chwili zaczęła pogawędkę z inną.

Nagle za rogu wyszedł jakiś mężczyzna, wyglądający na niepełnosprawnego. Głowę pochylał w dół. Miał na sobie czarne spodnie, czerwoną dżokejkę oraz szarawą bluzę.

- To on? – zapytała Jessica.

- Panowie, pełna gotowość – rzekł David do krótkofalówki, ostrzegając innych, którzy także obserwowali sytuację. – Czy ktoś widzi twarz tego faceta?

- Chwila – usłyszeli głos. – Fałszywy alarm – odpowiedzieli po chwili.

Zauważyli, że ów mężczyzna zaczyna szperać w śmietniku. Czyli znowu nic. Już ponad trzy godziny siedzieli i obserwowali, a on się nie pojawił.

- Może się zorientował, że dostaliśmy cynk i już tutaj nie wróci – powiedział Johnny, spoglądając nadal na mężczyznę, szperającego w śmietniku.

- No dobra, zwijamy się. Nic tu po nas – westchnęła ze zrezygnowaniem Jessica. – Jakby coś, daj nam znać, David.

- Jasne. – Miał już wychodzić z samochodu, lecz powstrzymał się. – Zaraz.

Johnny natychmiast spojrzał na obserwowaną kobietę. Tuż obok niej stał facet, który szperał w śmietniku. Rozmawiali.

- Kto to jest? – usłyszeli głos z krótkofalówki.

- Nie wiemy, nie widać jego twarz – odezwał się ktoś inny.

- Co tam się dzieje do cholery?! – zapytał ich stanowczym tonem David, widząc, jak mężczyzna podaje jakiś liścik kobiecie.

- Rozmawiają – rzekli do nich. Po chwili znów się odezwali.  – No, to Fryzjer!

- Bierzemy go! – David wydał rozkaz.

Szybko wyszli z samochodu, kierując się w stronę zabójcy. Przestępca, gdy tylko ich zauważył, zaczął uciekać w stronę pobliskiego lasku. Ruszyli za nim w pościg. Jessica podeszła do kobiety, aby ta dała jej ową kartkę. Johnny minął przyjaciółkę i zaczął biec tuż za Davidem.

- Stój! – usłyszał donośny głos policjanta. – Gleba, słyszałeś!

Johnny myślał, że już go mają, ale zauważył, jak Fryzjer obezwładnia mężczyznę
i rzuca go na ziemie. Johnny stanął i wyjął swój pistolet.

- Zatrzymaj się! – krzyknął, po czym strzelił w niebo, sygnalizując, że następna kulka będzie w jego kierunku.

Fryzjer zatrzymał się, podnosząc do góry ręce na znak poddania się. Johnny i David,  wraz z trzema innymi policjantami, ostrożnie podeszli do niego.

- Łapy na kark! – zwrócił się do mordercy, który niechętnie spełnił jego rozkaz.

- Ubezpieczam cię – rzekł do niego David, wymierzając w przestępcę swoją broń.

- Rusz się tylko, a nóg w dupie nie będziesz mieć! – krzyknął do Fryzjera Johnny, chowając pistolet z powrotem do kabury*, po czym wyjął kajdanki. Wykręcając jego ręce do tyłu, skuł go. Gdy podniósł wzrok, zobaczył, że zbliża się do niego Jessica z liścikiem.

- Zobacz – powiedziała, kiedy Johnny przekazał David’ owi zbiega. – Nie mogę teraz rozmawiać – czytała. – Mogą mnie obserwować. Spotkajmy się przy moście. Co z naszym synem?

- No, to teraz sobie z nim pogadamy – rzekł zdyszany.

***

Będąc już na komisariacie, Johnny i Jessica czekali na odzew David’ a, który miał im zadzwonić z wiadomością, kiedy będą mogli go przesłuchać. Ich sprawa była naprawdę ważna, więc trwali w nadziei, że David szybo załatwi im widzenie ze skazańcem.

Kiedy rozległ się dźwięk telefonu, Johnny natychmiast podniósł słuchawkę.

- Brigh, słucham.

- Cześć, tu David – odezwał się. – Załatwiłem wam widzenie z Fryzjerem na jutro. Macie być w więzieniu o jedenastej.

- Dlaczego dopiero jutro? Nie możemy tego zrobić jeszcze dzisiaj? Przecież wiesz, że to poważna sprawa.

- Wiem, Johnny, ale naczelnik więziennictwa upiera się. Mówi, że teraz muszą wyjaśnić sprawę jego ucieczki, a potem pozwoli na przesłuchania.

- Dobra, powiedz naczelnikowi, że będziemy punktualnie.

- Jasne – odparł, po czym szybko się pożegnał, kończąc rozmowę.

Jessica popatrzyła na niego ze skrzywioną miną, unosząc lekko prawą brew. Wiedział, że była zniesmaczona tą wiadomością. Dla niej liczyła się każda chwila i nie lubiła, gdy sprawy stały w miejscu.

- Trochę nam to utrudniają, ale na poprawienie humoru zapraszam cię na strzelnice.

- No dobra, chodźmy – rzekła po chwili.

Wkrótce znaleźli się na strzelnicy, gdzie nie było nikogo poza nimi. Johnny podszedł do jednego z przydziałów. Założył gogle i nauszniki, aby zabezpieczyć się przed głośnymi hukami, po czym wyciągnął swoją broń. Po jego lewej stronie stała Jessica, także gotowa do strzelania. Nie pozostało im nic innego, jak tylko wymierzyć w tarczę.

Po niedługim czasie Johnny zobaczył, że trzy strzały padły prosto w dziesiątkę, a dwa w dziewiątkę. Podobnie trafiła Jessica. Mogli to więc uznać za remis.

- Ach, Colt M1911 – westchnęła, zdejmując nauszniki. – Najlepszy.

- Ja nie rozumiem, dlaczego wolisz go od Browninga HP – powiedział, także zdejmując słuchawki z uszu.

- Lepiej mi leży – oznajmiła.

- Jessica, od kiedy tak dobrze znasz się na broni? – zapytał po chwili zaciekawiony**.

- Odkąd zaczęłam pracę z tobą – powiedziała z uśmiechem, po czym dała mu znak, aby podał jej swojego Browninga HP.

Podszedł i wręczył jej pistolet. Ta popatrzyła na broń, po czym wymierzyła w tarczę.

- Ech – wydusił z siebie,  po czym założył jej i sobie z powrotem nauszniki. – Idealnie trzyma się dłoni – mówił o pistolecie. – Wydaje się, jakby był częścią ciebie – powiedział jej blisko zakrytego ucha.

- Brigh – rzekła stanowczo, odwracając się do niego. – Możesz się cofnąć?

- Skoro tak wolisz – odparł, po czym zrobił krok w tył.

Jessica wymierzyła ponownie w tarczę i zaczęła strzelać. Kiedy skończyła, zobaczyli, że strzały padły między ósemką, a dziewiątką.

- Jakoś mi nie odpowiada – powiedziała, bacznie spoglądając na broń, po czym oddała go Johnnyowi.

Nagle zadzwoniła komórka Jessici. Położyła nauszniki i gogle na stole, po czym odebrała telefon.

- Carter, słucham.

Johnny w tym czasie uzupełnił naboje do magazynku oraz odłożył nauszniki i gogle na swoje miejsce.

- Nie zgadniesz, co się stało – powiedziała zadowolona, kiedy zakończyła rozmowę.

- Co takiego? – zapytał, chowając swój pistolet do kabury.

- David powiedział, że możemy teraz przyjechać do więzienia i przesłuchać Fryzjera.

Uśmiechnęli się do siebie. To był znak, że ich sprawy idą pełną parą. 

~*~

*Ach, mój ojciec mnie uratował. Wiedział, jak nazywa się pas, w którym policjanci trzymają broń. Aż wstyd się przyznać, że się tego nie znało.

**Jessica woli walkę ręczną niż używać pistoletów.

Rozdział z dedykacją dla Beatrice. Dziękuję Ci, że jesteś:**