I. Fryzjer: Rozdział 5 "Rozmowa"

 „Nie trzeba się nikogo bać. A jeśli ktoś się kogoś boi, to dlatego, że udzielił temu komuś jakieś władzy nad sobą.”

- Hermann Hesse.

   

         Zakład karny, w którym przesiadywał Shon Cooper, znajdował się trzy przecznice od ich komisariatu. Tak więc Johnny i Jessica znaleźli się koło więzienia już piętnaście minut po tym, jak dowiedzieli się, że mają zgodę na przesłuchanie Fryzjera.

Na początku przywitał ich młody strażnik, który posiadał krótkie, czarne włosy. Miał na sobie mundur, składający się z czarnych spodni, czapki oraz niebieskiej koszuli. Do jego pasa przymocowana była broń, pałka oraz klucze.

- Naczelnik poprosił mnie, abym państwa zaprowadził do sali odwiedzin – oznajmił strażnik. – Proszę za mną.

Szli za nim niewielkim korytarzem. Po skręceniu w lewo, zobaczyli pojedyncze, szare drzwi. Mężczyzna otworzył je kluczem, po czym wpuścił ich do środka. Pomieszczenie stało puste. Nie było w nim żadnej osoby, która odwiedziłaby jednego ze skazańców. Strażnik wskazał im stanowisko, przy którym mieli usiąść. Przysiedli więc na krzesłach naprzeciw niewielkiego lustra, który odgradzał przestępcę i odwiedzającego.

Wkrótce jeden ze strażników przyprowadził Fryzjera. Był zakłuty w kajdanki i ubrany w pomarańczowe, więzienne ciuchy. Miał krótkie, jasne włosy oraz szare oczy. Kiedy usiadł naprzeciwko nich, spojrzał na Johnnyego z drwiącym uśmieszkiem. Jednocześnie podnieśli czarne słuchawki do uszu.

- Wyproś tą kobietę, to porozmawiamy – zaczął na początku Fryzjer, zwracając się bezpośrednio do Johnnyego, a Jessicę zignorował.

- Umówmy się, że to nie ty będziesz dyktował warunki, jasne? – powiedział stanowczo.

- Jesteś pewien? – zadrwił z niego, lecz Johnny miał to gdzieś. Nie chciał bawić się z nim w kotka i myszkę.

- Ile jeszcze znajdziemy ofiar? – zapytał go wprost.

- Czy ja jestem prorokiem? Nie wiem. – Kiedy wypowiadał słowa, strażnik, który ich tu przyprowadził, podał Johnnyowi  niewielką karteczkę do ręki.

- Słuchaj, czy ty myślisz, że my uwierzymy, że nie masz nic wspólnego z zabójstwem tych kobiet?  – odezwała się Jessica, a Johnny w tym czasie przeczytał wiadomość. Było tam jedno, krótkie zdanie: Znaleźli kolejne ciało kobiety. Zwinął z powrotem kartkę, przekazując ją swojej partnerce.

- Nie interesuje mnie to, czy w to uwierzycie, czy nie – rzekł skazaniec. – Trzeba mieć jakieś dowody, ale z tym troszkę nie tak, prawda? Sam jestem pod wrażeniem tego, kto to robi. Co? Następna dziewczynka? – powiedział, kiedy zobaczył na twarzy Jessici wściekłość. – Poczekam tu na ciebie – zwrócił się do Johnnyego. – Wtedy sobie porozmawiamy.

- Myślę, że nie mamy o czym gadać – odparł stanowczo.

- Ach, ja jestem potrzebny wam – rzekł, ignorując jego słowa. – Ty jesteś potrzebny mnie.

- Zdradzisz mi do czego?

- Ech, panie policjancie. Nie pamiętasz, jak to było. Chłopiec na piątym piętrze, którego chciałeś uratować. Taki dzielny „pan policjant” i się nie udało. Chciałbym wiedzieć, jak to było naprawdę.

Johnny spoglądał na niego z wielką wściekłością. Zastanawiało go to, skąd on wiedział o tym wydarzeniu. Nie chciał jednak, aby zwykły psychopata wytrącił go z równowagi. Zakończyli więc rozmowę. Musieli udać się na miejsce, gdzie znaleziono kolejne ciało młodej kobiety.

***

Dotarłszy na miejsce, zauważyli pełno dziennikarzy. „Jeszcze tego nam brakowało” – pomyślał Johnny. Nie dość, że jeden z nich zalazł im już za skórę, to jeszcze następni szukają sensacji. Idąc w stronę rzeki, usłyszeli jedną z kobiet, która relacjonowała wiadomości do kamery.

- Właśnie zakończono akcje wyławiania kolejnego ciała. Ofiarą była młoda kobieta. Jej ciało znaleziono na tratwie, która płynęła nurtem rzeki. Dziewczyna została makabrycznie oszpecona. Miała ogoloną głowę. Te zbrodnie przypominają te sprzed wielu lat. Na razie nie widomo, kto za tym wszystkim stoi. Trwają spekulację. Czy Fryzjer, seryjny morderca z przed lat, uciekł z więzienia? Czy może pojawił się jego następca?

Gdy przedostali się za żółtą wstążką, zauważyli policjanta, który interweniował, prosząc dziennikarzy o usunięcie się z miejsca zdarzenia. Było to jednak trudne zadanie, gdyż okazali się niezwykle nachalni.  

- Żadnych zdjęć i kamer! Proszę się odsunąć – powtarzał po stokroć.

- Nie mają za grosz szacunku – stwierdziła po cichu Jessica.

- A no, nie mają – zgodził się z Johnny.

Zobaczyli Billyego, który robił sekcje zwłok. Po jego minie Johnny wywnioskował, że usłyszy to samo, co przy dwóch wcześniejszych morderstwach.

- Ten sam scenariusz, co ostatnio – rzekł patolog, kucający przy martwej kobiecie. – Musiała zginąć przedwczoraj.

- Słuchajcie – usłyszeli głos jednego z policjantów. – Dostałem właśnie informację, że nurkowie znaleźli w wodzie, tam przy brzegu – wskazał ręką miejsce leżące po drugiej stronie rzeki – jakieś ubrania. Podejrzewamy, że mogły one należeć do którejś z ofiar.

- A poszły już do badania? – zapytała go Jessica.

- Nie, to świeża informacja. Od kilku dni przeszukujemy rzekę i jej brzegi.

- No dobra, mogą być z tego jakieś ślady. – Kiedy to powiedziała, zadzwoniła jej komórka. – Tak… Dobrze, zaraz tam będę. Dzięki – zakończyła rozmowę. – Słuchaj, Johnny, Diana dzwoniła, że specjalista od mikrośladów ma dla nas jakieś rewelacje. Pojadę tam i pogadam z nim.

- Dobra, podrzucę cię, a przy okazji porozmawiam sobie jeszcze raz z Fryzjerem.

***

Johnny znalazł się przy zakładzie karnym w dwadzieścia minut. Przywitał go ten sam strażnik, co wcześniej, po czym zaprowadził go do sali przesłuchań, gdzie czekał już na niego Fryzjer. Kiedy wzięli słuchawki do ręki, morderca popatrzył na niego z politowaniem. Chciał zadać pytanie, dotyczące śledztwa, lecz ten mu przerwał.

- Pewnie trudno jest ci z tym żyć, panie policjancie, co?

- Niby, z czym? – spytał.

- No, ze świadomością, że mogłeś uratować tego chłopca.

- Jakiego chłopca? – Johnny grał na zwłokę. Nie chciał mu pokazać, że wie, o kogo mu chodzi.

- Tego na piątym piętrze, którego nie udało ci się złapać.

- Nie będę z tobą o tym gadał, jasne? – odrzekł stanowczym głosem.

- Będziesz, będziesz – powiedział, śmiejąc mu się w twarz. – Chcesz wiedzieć, kto zabija te kobiety? To będziesz gadał.

- Ty je zabijasz, koleś – powiedział spokojnie. – I wiesz, co? Nie będzie już długich rozmów ani żadnych gierek. Nie będziesz miał nawet okazji wykazać się swoją elokwencją. Świat za niedługo o tobie zapomni…

- Świat? Może – przerwał mu. – Może zapomni. Ale nie ty, kolego, nie ty. Będziesz pamiętał tego chłopca. Mogłeś go uratować. Każda noc przypomina ci o tym, prawda? Każda jedna nieprzespana noc. Będziesz pamiętał – zaśmiał się drwiąco.

Johnny natychmiast odłożył słuchawkę. Popatrzył na niego złowrogim spojrzeniem. Zostawił go, kierując się do wyjścia. Nie chciał już z nim gadać. Nie mógł znieść tego, że ktoś taki znalazł u niego słaby punkt.

Jadąc w stronę komisariatu, Johnny myślał intensywnie nad tym, czego przed chwilą się dowiedział. Zastanawiało go, skąd u licha Fryzjer wiedział o tym, że on tam był. I skąd mógł przypuszczać, że ten chłopak nie żyje. Przecież słyszał, jak lekarz pogotowia mówił, że przeżył.

To wszystko zaczęło go dręczyć. Nie dość, że nie mógł spokojnie zasnąć, to jeszcze teraz wypominają mu to. Czuł się źle.

A może jednak nie przeżył operacji? Po tym wydarzeniu, Johnny bał się zadzwonić, aby powiedzieli mu o stanie zdrowia Daniela. Lękał się, że mógłby wtedy usłyszeć niedobre wieści. Mimo iż ciągle widział ludzkie tragedie, z tym nie mógł sobie poradzić. A co, jeśli mógł uratować tego chłopca? Że to przez niego chłopak nie żyje?

***

Po powrocie z więzienia, Johnny usiadł przy swoim biurku, zaczął raz jeszcze przeglądać akta sprawy Fryzjera. Nie wiedział, co chciał przez to osiągnąć. Może również pragnął znaleźć jego słaby punkt? Tylko, dlaczego akurat tutaj szukał?

Zamknął akta ze zdenerwowaniem. Westchnął głęboko, kładąc ręce na skroniach, po czym zamknął oczy.

- Johnny, coś się stało? – usłyszał głos Diany.

Gdy podniósł głowę do góry, kobieta patrzyła na niego z lekkim zaskoczeniem.

- A, nic – westchnął, lekko potrząsając głową.

- Chcesz kawy? – zapytała go.

- Nie, dzięki. Pamiętasz tego chłopaka – powiedział po chwili, zatrzymując Dianę, która chciała już wyjść z pomieszczenia. – Tego, który skoczył z piątego piętra?

- Tak, jasne – potwierdziła.

- Słyszałaś o tym, żeby on umarł? – zapytał ją.

- Nie, nie słyszałam.

- Wiem, że był w ciężkim stanie w szpitalu, ale przecież przeżył.

- Jeśli chcesz, mogę sprawdzić, co się z nim dzieje.

- Byłbym wdzięczny.

Kiedy Diana wyszła, został sam ze swoimi myślami. Wstał z krzesła, podchodząc do okna. Miał nadzieje, że tym razem pokona strach… że odważy się usłyszeć, co z chłopcem. Musiał to przyjąć na swe barki, by móc przy następnym spotkaniu z Fryzjerem, spojrzeć mu prosto w oczy bez żadnych wyrzutów sumienia.

~*~

Rozdział z dedykacją dla Dextera_hp. Wiesz, że mnie motywujesz? Dziękuję Ci za to;)

Dla ciekawych, zapraszam do zakładki o bohaterach. Mam tam nowe zdjęcia i paru nowych bohaterów, którzy się dopiero za jakiś czas pojawią. W szczególności ostatnia osoba;)

Pozdrawiam:*