I. Fryzjer: 8. Przekroczenie granicy

„Tylko małomówny, przystojny mężczyzna posiada dla kobiety czar zagadkowości. Tylko małomówna, piękna kobieta zaciekawia mężczyznę aż do szału.”

— Alfred Aleksander Konar

            - Wybacz mi, ale nie chcę o tym gadać. Idę ćwiczyć. Było miło i dzięki za piwo. Chyba wiesz, gdzie jest wyjście? – Kiedy to powiedział, nie zauważył u Jessici niezadowolenia. Nadal miała poważny wyraz twarzy. Opuścił ją, udając się do swojej sypialni. 

Wiedział, że zachował się w stosunku do Jessici bardzo nie w porządku. Chciała jak najlepiej, ale on pragnął samotności, aby trochę się rozluźnić i przygotować na rozmowę
z Fryzjerem. Czekał tylko na wiadomość od Diany, informującą o tym, co dzieje się
z chłopakiem. Pozostały mu jedynie gorliwe modlitwy, by wszystko poszło po jego myśli.

Zdjął ręcznik z ramion i odrzucił na taboret. Przykucnął przy łóżku, po czym zaczął robić pompki. Doliczył się dwudziestu, kiedy poczuł, jak czyjaś stopa przygniata go do podłogi.

- Myślałem, że już sobie poszłaś – rzekł nieco zdenerwowany.

- Miała mnie ominąć walka? – wyczuł w jej głosie zadowolenie.

Nim zdążył wstać, zaatakowała go, owijając ręce na jego szyi
i zaczęła lekko przyduszać. Szamotał się, chcąc się uwolnić. Po chwili położył dłonie na jej ramionach i z całej siły przekoziołkował ją przez swoje barki do przodu. Jessica upadła na materac z hukiem. Nie poddała się. Wstała i mocno objęła go w pasie, na co on odpowiedział tym samym. Siłowali się przez dobre parę minut, turlając się po podłodze.

Wkrótce Johnny przygwoździł koleżankę. Usiadł okrakiem na jej biodrach i mocno chwycił ją za nadgarstki. Wierzgała jeszcze nogami, lecz później przestała. Trochę zdziwiło go to, że odpuściła tak szybko. W dalszym ciągu mogła go obezwładnić, zaklinowując nogi przy jego twarzy. Nie uczyniła tego. Poddała się. Czyżby zrobiła to specjalnie?

Utrzymywali się w tej pozycji dość długo. Patrzyli na siebie, oddychając ciężko ze zmęczenia. Johnny miał wrażenie, że znaleźli się w bardzo dziwnej sytuacji. Dlaczego nikt nie wykonał żadnego ruchu? Czemu Jessica nie powiedziała mu, żeby z niej zszedł? Czemu on sam tego nie zrobił?

Po jakimś czasie jego twarz nieco przybliżyła się do jej. Patrząc na nią, dostrzegł piękną kobietę. Zaczął się bać, że przekracza teraz jakąś granicę. Parę centymetrów dzieliło ich od tego, aby jego wargi zetknęły się z ustami Jessici. Johnny walczył sam ze sobą. Chciał się wycofać, lecz coś pchało go w kierunku swojej partnerki tak mocno, że musiał to wreszcie uczynić.

Musnął delikatnie jej drżące wargi. „Najwyżej mnie za to spoliczkuje, kiedy uwolnię jej ręce” – pomyślał w duchu. Uczynił to bardzo powoli. Rozluźnił uścisk na jej nadgarstkach, lecz ona jednak nie dała mu w twarz. Ku zdziwieniu Johnnyego, dłonie Jessici powędrowały do jego włosów. Mężczyzna zdał sobie sprawę z tego, że ich pocałunek stał się coraz mocniejszy i bardziej namiętny.

Powoli podnieśli się z materaca, nie odrywając się od siebie. Zrobili jedynie przerwę wtedy, kiedy Johnny ściągał bluzkę Jessice. Szli w stronę łóżka, pozbywając się dalszych części garderoby. Będąc już na miękkim posłaniu, Johnny zaczął zapominać o wszystkim. Zapomniał o tym, że Jessica była jego partnerką i, że razem prowadzili śledztwa.
Widział teraz piękną kobietę, którą pragnął całować.

***

Johnny 'ego obudziło jesienne słońce. Lekko ziewnął, a jego wzrok padł na śpiącą koło niego Jessicę. Leżała odwrócona do niego tyłem, przykryta szczelnie kołdrą. Nie mógł uwierzyć, że ona tutaj jest… Że śpi w jego łóżku. A najbardziej nie mógł pojąć faktu, że się
z nią przespał. Przecież byli świadomi tego, co robili. Wypili raptem jedno piwo. Pomimo tego, żaden gest nie pozwolił im na to, aby mogli się wycofać. Oboje tego chcieli, więc nie pojawiły się żadne protesty.

Wiedział dobrze, że przekroczył swoją granice. Nigdy przecież nie spotykał się
z policjantkami, a zwłaszcza z partnerkami. Nawet przez myśl mu nie przeszło, aby umówić się z Grece Hudson, jego byłą partnerką, a co dopiero iść z nią do łóżka.

Zdał sobie sprawę, że był przecież cały naładowany złymi emocjami, które wywołał
u niego Fryzjer. Przez owego mordercę pogłębiły się jego wyrzuty sumienia wobec chłopca. Coraz bardziej myślał, że to przez niego nastolatek mógł zginąć. Pragnął odreagować, a jak wiadomo, seks jest doskonały, jeśli chodzi o wyładowanie z siebie skumulowanych pokładów energii.  Nie chciał wykorzystywać Jessici. To byłaby ostatnia rzecz, jaką mógłby jej zrobić. Lecz przyszła do niego i stało się. Musieli się z tym pogodzić.

Wstał z łóżka, zaczynając powoli się ubierać. Gdy zapinał pasek od spodni, zadzwoniła jego komórka. Podchodząc do komody, aby wziąć telefon, zauważył, że Jessica obudziła się
i patrzyła na niego. Szybko odwrócił się do tyłu i zobaczył, że na ekranie wyświetla się numer jego asystentki.                                                                  

- Słucham cię, Diano – odezwał się.

- Johnny, mam dla ciebie wiadomość – usłyszał jej głos. – Ten chłopak, którego chciałeś uratować, żyje.

- Chłopak żyje? – Odetchnął z ulgą.

- Tak, ma się dobrze. Wyszedł ze szpitala.

- Dzięki, Diano.

- Ulga? – Usłyszał Jessicę, kiedy skończył rozmowę. Odwrócił się, aby na nią spojrzeć. Siedziała na łóżku, opierając lewą rękę na kolanie i podpierając głowę. Ciągle czekała na jego odpowiedź.

-  Tak, ale teraz to już nie ważne – powiedział, nie chcąc wdawać się w dyskusję na temat chłopaka.

- Właśnie, że ważne – odrzekła stanowczo, po czym owinęła się prześcieradłem
i wyszła z łóżka, zaczynając zbierać swoje ubrania. – Przecież to ma związek z twoją rozmową z Fryzjerem.

Kiedy Johnny nic nie odpowiedział, Jessica jedynie pokręciła głową, po czym pierwsza zajęła łazienkę. Nie musiał długo czekać, co lekko go zdziwiło. Kobiety z natury w takich miejscach przesiadują godzinami. Musiał jednak przyznać, że jego partnerka nie należała do zwykłych kobiet. Zajął jej miejsce, a po chwili zorientował się, jaki porządek panuje w pomieszczeniu. Wszystkie brudne ręczniki były wrzucone do kosza, do którego kładł nieczyste ubrania. Jego przybory do golenia i szczoteczka do zębów były idealnie poukładane na blacie koło umywalki. No jak mógł przeoczyć to, że panna Carter lubi ład i porządek?

Wychodząc z łazienki, stanął u progu kuchni znów nieco zaskoczony. Jessica właśnie nakładała na talerze jajecznicę. W nozdrzach poczuł zapach jaj. Gdy włożyła patelnie do zmywarki, zauważyła go. Uśmiechnęła się, po czym usiadła na krześle. Zrobił to samo.

- Zrobiłam śniadanie – odparła. – Mam nadzieje, że będzie smakować.

- Zdołałaś coś zrobić z tego, co miałem w lodówce? – zdziwił się.

- No, nie za ciekawy masz ten zestaw, powiem ci.

- Dobre – powiedział, kiedy skosztował odrobię.

- Powinieneś robić zakupy. Zastanawiam się, co tu jesz, mając jedynie takie skromne składniki w lodówce.

- Nie mam czasu na zakupy, wole coś zamówić.

Jessica pokręciła tylko głową. On jedynie lekko się uśmiechnął, delektując się jajecznicą, którą sporządziła. Jedli w milczeniu, wsłuchując się w dźwięk widelców, ocierających się o talerze.

- Żałujesz? – Usłyszał ją po chwili.

Spojrzał na nią z lekkim zaskoczeniem, bo na początku nie wiedział, o co chodzi. Jednak po jej minie mógł się domyślić, że pytała go o ich dzisiejszą noc. Westchnął, odkładając widelec na talerz. Czy żałuje? Sam nie wiedział, co jej odpowiedzieć. Bo gdyby powiedział: „nie”, dałby jej do zrozumienia, że mu na niej zależy, a on nie miał bladego pojęcia, czy coś do niej czuje. Gdyby powiedział: „tak”, zraniłby ją, a nie chciał, żeby sądziła, że ta noc była dla niego pojedynczym wyskokiem.

- Nie wiem – odparł w końcu.

- Ja też nie wiem – powiedziała, po czym odłożyła widelec na pusty talerz. Przez dłuższy czas nie spoglądała na niego, lecz po chwili uniosła wzrok. – Wyjaśnijmy sobie jednak coś.

- Co chcesz wyjaśnić? – zapytał ją, kładąc ręce na stół. – Stało się. Byliśmy oboje świadomi, co robimy.

- Wiem o tym, Johnny. Chciałabym ci jednak przypomnieć, że razem prowadzimy śledztwo. Na razie skupmy się na tym, aby zakończyć sprawę. Oboje przecież tego chcemy.

- Tak, masz racje – zgodził się Johnny. Jak najbardziej było mu to na rękę. – Na razie skoncentrujmy się na tym, aby rozwikłać tą tajemnice.

- Tak będzie najlepiej – dodała.

- Tak więc, wracając do sprawy – zaczął zmieniać temat. – Zastanawia mnie jedno. Dlaczego ta sprawa z chłopcem tak mocno zainteresowało Fryzjera?

- Znalazł u ciebie słaby punkt i próbuje cię dręczyć – oznajmiła mu od razu.

- Możliwe – rzekł, lecz nie był zbytnio przekonany tą teorią. Przeczucie mówiło mu, że za tym coś się kryje. – Ale to nic – powiedział po chwili. – Teraz sobie inaczej z nim pogadam. Musimy jednak jeszcze pamiętać o tym drugim wątku. Zabójcą może być ktoś z otoczenia Fryzjera.

- Pogadam może z jego byłą partnerką. Może ona coś nam powie.

- Dobra. To ciebie zawiozę na komisariat, a ja pojadę do Fryzjera.

~*~

Dla niektórych długo oczekiwany rozdział. Dlatego to dla Was dedykuję tą notkę^^ Mam to nadzieje, że choć trochę spełniłam Wasze oczekiwania;)