I Fryzjer: 9. Prawda

„Kiedy ktoś ustami wypowiada kłamstwa, często prawdę mówi oczami.”

— Agatha Christie

Gdy Jessica przebywała już na komisariacie, czekała na przyjście dawnej partnerki Fryzjera, z którą chciała porozmawiać na jego temat. W tym czasie, głęboko rozmyślała również o tym, co zdarzyło się pomiędzy nią a Johnnym.

Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że oboje przekraczają jakąś granice. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Przyszła do niego, aby pomóc mu zebrać się do porządku. Chciała napić się piwa oraz porozmawiać. Nie sądziła, że zwykłe spotkanie zakończy się takim zdarzeniem.

Kiedy przygwoździł ją do podłogi, wiedziała, że miała jeszcze szanse na wydostanie się. Jednak, gdy ich oczy się spotkały, wszystko stanęło. Serce zaczęło jej bić coraz szybciej. Oddech Johnnyego czuła na swej skórze. Nie mogła także znieść widoku jego nagiego torsu. Wszystko się w niej gotowało. Gdy zaczął ją całować, nie chciała, aby przestawał. Czuła się niezwykle, a zarazem krępująco. Po raz pierwszy poczuła, jak to jest być normalną kobietą.

Musieli pogodzić się z tym, co zaszło między nimi. Stało się i już nic się nie odstanie. Johnny miał rację. Byli całkowicie świadomi tego, co robili. Nie wiedziała, jak dalej się to potoczy. Najpierw powinni zakończyć sprawę z Fryzjerem, aby móc na spokojnie sobie to wszystko wyjaśnić.

Czy żałowała? Nie miała pojęcia.  

Jednak wiedziała jedno… Dla niej ta noc nie była przelotną.

Wkrótce Diana przyprowadziła partnerkę Fryzjera do jej biura, więc musiała powrócić do rzeczywistości. Kobieta przywitała się i usiadła naprzeciw niej. Jessica przyznała w duchu, że wyglądała dość elegancko. Miała czarne spodnie, żakiet w tym samym kolorze i białą koszulę. Na kolanach trzymała małą, brązową torebkę. Jessica od razu przeszła do rzeczy i zapytała, jaki był Fryzjer, kiedy go poznała.

- Kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy, był trenerem sztuk walki – zaczęła opowiadać. – Miał rozległe zainteresowania, bardzo inteligentny, ciekawy człowiek. Wtedy tak o nim myślałam.

- Był trenerem sztuk walki? – zapytała ją.

- Tak. Miał grupkę chłopaków z patologicznych rodzin. Był dla nich autorytetem. Zresztą, pani wie, jak potrafi manipulować.

Jessica poprosiła, aby pomogła im w odnalezieniu rodzin tych chłopaków. Przeczuwała, że sprawcą może być któryś z podopiecznych Fryzjera. Trzeba było iść każdym tropem, aby mieć pewność, że niczego się nie przegapiło. Kobieta odpowiedziała, że spróbuje, lecz nie będzie to łatwe. Ale wiedząc, że sprawa jest niecierpiąca zwłoki, powiedziała, że zrobi wszystko, aby zdobyć tą listę nazwisk.

- Pani ostatnio widziała się z nim, prawda? – Zadała jej kolejne pytanie po chwili milczenia.

- Tak – potwierdziła. – Poszłam do niego, aby oznajmić, że nasz syn nie żyje.

- Przykro mi – rzekła ze współczuciem.

- Ależ on żyje – odezwała się szybko. Jessica była zdziwiona tą informacją, a zarazem nieco pogubiona.

- To dlaczego mu pani powiedziała, że syn nie żyje? – spytała zaskoczona.

- Żeby przestał do niego pisać i dał mu święty spokój – wyjaśniła stanowczym głosem. – Jemu tylko zależy na naszym synu. Chciałam, żeby go bolało.

- Co się dzieje z państwa synem? – zapytała jeszcze Jess, ponieważ doszła do wniosku, że coś jest nie tak. Nagle ją olśniło. Musiała jednak zadać to pytanie kobiecie, aby mieć całkowitą pewność, co do swoich przeczuć.

***

W tym samym czasie, Johnny przyjechał do zakładu karnego, aby tym razem przeprowadzić inną rozmowę z Fryzjerem. Naczelnik więziennictwa zgodził się, by mógł przesłuchać mordercę w jego celi. Strażnik poprowadził go przez ciemny korytarz, w którym byli zamknięci groźni przestępcy. Johnny poczuł ciarki na plecach, idąc stalowym chodnikiem.

- Już nie może się pana doczekać – oznajmił mu, kiedy zatrzymali się przy metalowych drzwiach.

- To ciekawe – zdziwił się. – Zobaczymy, jaką teraz będzie miał gadkę.

- Jakieś postępy w śledztwie? – zapytał, otwierając kluczem zamek.

- Tak – odparł.

- Masz gościa – rzekł strażnik do więźnia. – Jestem tuż obok – zwrócił się do Johnnyego, który kiwnął głową.

Wchodząc do celi, zauważył Fryzjera, który siedział na pryczy i opierał plecy o biały marmur. Oprócz posłania, w pomieszczeniu znajdował się jeszcze pisuar oraz mały, metalowy stolik, na którym leżały karty, dwa długopisy i pojedyncze, białe kartki. U góry ściany widniało niewielkie okienko za kratami.

Więzień uśmiechnął się na jego widok, więc Johnny stanął naprzeciw niego, krzyżując ręce na piersi.

- Witam pana policjanta – zaśmiał się. Johnny tylko prychnął i od razu przeszedł do sprawy. 

- Posłuchaj, rozmawiam z tobą, bo wiem, że go znasz. Mam dla ciebie propozycję. Jeśli nam pomożesz, będziesz mógł poprosić do celi jakieś różne rzeczy.

- Nie mam wiele wymagań – powiedział do niego spokojnie.

- Kim on jest? – zapytał go.

- Nie tak szybko, panie policjancie, nie tak szybko – uśmiechnął się cynicznie.

- Za niedługo sami go znajdziemy i wtedy twoja pomoc nie będzie mi już potrzebna. Zastanów się nad tym, co ci zaproponowałem.

- Nie spałeś dziś w nocy? – Zmienił temat, ignorując jego słowa. – Śnił ci się chłopak?

- Tak się składa, że ten chłopak żyje i ma się coraz lepiej – oznajmił mu.

- Jak to? – Zdziwił się Fryzjer i lekko pobladł. – Przecież…

- Co? Masz błędne informacje? A swoją drogą, zastanawiam się, dlaczego tak cię to interesuje. Doskwiera ci samotność w celi? Kim jest zabójca? – zapytał go ponownie.

- Gdzie jest chłopak?! – Prawie wykrzyknął. – Gdzie jest ten chłopak, ja się kurwa pytam?!

- Pogadamy, jak sobie przypomnisz nazwisko mordercy – oznajmił mu Johnny, po czym nie chcąc już dyskutować, wyszedł z celi. Zamierzał zostawić go z propozycją, jaką mu złożył. 

***

Przez całą drogę na komisariat zastanawiał się, dlaczego Fryzjer tak mocno zareagował na to, że chłopak, którego usiłował uratować, jednak żyje. Wiedział, że był tu jakiś haczyk. Nie chodziło Fryzjerowi tylko o to, aby podręczyć Johnnyego tym wspomnieniem. To przyszło dodatkowo, lecz prawie udało mu się wytrącić go z równowagi. Musiał zajrzeć w akta sprawy związane z chłopakiem, aby wszystko sobie przeanalizować. Miał pewność, że gdy zacznie szukać w tym kierunku, dowie się czegoś, co pozwoli mu poznać słaby punkt Fryzjera. Wzrośnie szansa na to, że morderca zdradzi im, kto teraz zabija.   

Kiedy wrócił do biura, Jessica siedziała sama. Zauważając go, lekko się uśmiechnęła. Johnny od razu wiedział, że czegoś się dowiedziała od byłej partnerki Fryzjera. Jednak nie zadawał już pytań, tylko usiadł przy swoim stanowisku, chcąc jak najszybciej dowiedzieć się, dlaczego sprawa chłopaka tak bardzo zainteresowała skazanego. Musiał poznać całą prawdę.

- I jak tam rozmowa? – zapytała go. – Powiedział ci coś?

- Lepiej, ale Jess, muszę coś sprawdzić – oznajmił jej. – Nawet nie wiesz, jak on zareagował, kiedy dowiedział się, że ten chłopak, ten niedoszły samobójca, żyje.

- Domyślam się – rzekła z uśmiechem.

- Niby skąd? – zapytał zdziwiony.

- Bo to jego syn – oznajmiła. – Ratowałeś jego syna.

~*~

Wiem, że rozdział krótki, lecz musiałam w tym momencie zakończyć ;)

Rozdział z dedykacją dla  xxx  :*:*