I. Fryzjer: 10. Listy zabójcy

„Kto kontroluje przeszłość, ten ma władzę nad przyszłością.”

— George Orwell

„Jasna cholera!” – Przeklął w duchu.  

Nie mógł uwierzyć w to, co przed chwilą powiedziała mu Jessica. Jednak, kiedy dokładnie sobie to przeanalizował,  każdy element układanki mu się zgadzał. Już wiedział, skąd znał tą kobietę. Była to matka Daniela. Musiał jednak przyznać, że od tamtego czasu nieco się zmieniła. Przedtem jej głowę pokrywały blond włosy, zaś postura wydawała się być szczuplejsza, więc nie trudno się dziwić, że tak nagła zmiana zmyliła Johnny'ego. Ale najważniejsze było to, że teraz wszystko układało mu się w jedną całość. Wszystkie puzzle zostały dopasowane i dały Johnny'emu pełny obraz sytuacji. 

- Teraz rozumiem jego reakcję – odezwał się do Jessici. – On myślał, że chłopak nie żyje.

- Jego była partnerka powiedziała tak tylko dlatego, żeby się na nim zemścić.

- Cholera – przeklną, nie dowierzając temu odkryciu.

Oboje siedzieli w milczeniu. Johnny złapał się za głowę i lekko westchnął. Powróciły nagle wspomnienia, dzięki którym przeniósł się na piąte piętro budynku, z którego zamierzał skoczyć chłopak. Widział jego przerażoną twarz, słyszał jego krzyk, kiedy nie udało mu się go złapać. Potem zobaczył matkę nastolatka, do jego uszu dotarł rozpaczliwy lament. Zerknął na nią dwa lub trzy razy, bo nie chciał spoglądać jej w oczy. Wiedział przecież, że to przez niego to się stało. Nie zdołał go złapać. Nie zrobił nic, aby to uczynić.  

Wkrótce do pomieszczenia wszedł Tom, wyrywając Johnnyego z rozmyślań. Powrócił do rzeczywistości i z uwagą przyglądnął się brunetowi, który trzymał w rękach papiery.

- Cześć, mam coś dla was. – Od razu przeszedł do sprawy. – Zobaczcie. – Podał Jessice parę kartek, które miał przy sobie.

- Dzięki tobie jestem silny – czytała. – Zawsze będziesz dla mnie ważny?

Johnny i Jessica byli nieco zaskoczeni tymi listami. Spojrzeli na Toma, aby wyjaśnił im, co to za teksty.

- Znaleźli te listy w więzieniu, gdzie siedzi Fryzjer – oznajmił im. – Były ukryte w różnych miejscach. Ktoś mu je musiał przemycać.

- Od syna? – zapytał Jessicę Johnny, kiedy Tom wyszedł z biura.

- Nie sądzę – powiedziała, przeglądając kartki. – To są listy pełne uwielbienia, a z tego, co powiedziała była partnerka Fryzjera,  jego syn go nienawidzi.

- To może pisał je sprawca? – zasugerował.

- Musisz od niego wyciągnąć, kim on jest – rzekła stanowczo.

- Może, jeśli teraz wie o synu, będzie łatwiej.

Po chwili zadzwonił telefon.

- Carter, słucham – odezwała się. – Tak… Dobrze, oczywiście… Odzwonię do pani. Dziękuję bardzo. – Odłożyła słuchawkę. – Dzwoniła była partnerka Fryzjera – oznajmiła. –Przygotowała listę kilkunastu nazwisk jego podopiecznych.

Chwilę później Jessica w skrócie opowiedziała  Johnnyemu, że Fryzjer był trenerem sztuk walki i miał kilka chłopaków pod swoimi skrzydłami. Johnny po tych informacjach był przekonany, że szli dobrym tropem. Jednak on, jak i pozostali, nie mogli również zapomnieć o studencie, który nadal był poszukiwany przez policję. 

***

Kiedy Jessica pojechała jego samochodem do mieszkania byłej partnerki mordercy, aby odebrać przygotowaną przez nią listę, Johnny jeszcze raz zawitał u progu Fryzjera, by móc z niego wyciągnąć nazwisko zabójcy. Teraz, kiedy powiedział mu, że dowiedział się, że to jego syn, Fryzjer milczał. Po jego minie zauważył, że i tak miał to gdzieś.

- Wpadłem na genialny pomysł, panie policjancie – zaczął, ciągle ignorując pytania Johnnyego w sprawie zabójcy. – Wydam wspomnienia, książkę napiszę. Opiszę, co robiłem. Coś po sobie zostawię. Zarobię parę centów. Rodzina coś z tego będzie miała. Genialne nie? Wszystkie wydawnictwa będą się biły o moją książkę. Taki podły świat – zaśmiał się drwiąco.

- Opiszesz w nich swoje podłe dzieciństwo? – spytał ironicznie. – Już masz mało ciekawe akta. Nikt nie będzie chciał czytać takich bzdur.

- Może nie, ale wszyscy się zastanawiają, co tu się dzieje, w tej głowie – rzekł, palcami dotykając swego czoła.

- Słuchaj, nie przyszedłem tu po to, aby gadać o pierdołach – wkurzył się Johnny. – Dostawałeś do więzienia listy. Kto je pisał?

- No, proszę, znaleźliście – zaśmiał się. – A myślałem, że znajdziecie je dopiero, jak tą ruderę rozwalą.

- Kto pisał te listy? – zapytał ponownie.

- Pewien młody człowiek, ale ty chyba o tym wiesz, bo tajemnicy korespondencji nie zachowujesz.

- Kto je pisał? – powtórzył, a ton jego głosu nieco się wywyższył.

- Zajrzyj w moją przeszłość – oznajmił mu.

- To są listy od zabójcy. Nazwisko? – zapytał stanowczym głosem.

- O, czyżby zabójca się uciszył? – Ciągle grał na zwłokę Fryzjer. – I nie wiesz, czy to przerwa, czy koniec? A może jeszcze nie znaleźliście kolejnych ciał? Co z moim synem? – Zmienił temat.

- Też byłem wplątany w twoje gierki, co? Myślałeś, że nie dowiem się, że to jest twój syn? To się pomyliłeś.

- Jak on się czuje? – zapytał go.

- Zajrzyj w szklaną kulę – zadrwił z niego.

- Słuchaj, dam ci nazwisko mordercy, ale muszę zobaczyć się ze synem – powiedział, kaszląc. Wyjął z małej kieszonki na piersi inhalator, aby powstrzymać mocny kaszel.

- Nie będę już z tobą o tym rozmawiał – powiedział mu. – Zajrzę w twoją przeszłość.

- Pospiesz się, bo możesz nie zdążyć zanim…

- Znajdę go – przerwał mu. – Będziecie obaj gnić w więzieniu do końca życia.

***

Kiedy wyszedł z zakładu karnego, zauważył, że Jessica podjeżdża jego Passatem. Wyszła z samochodu, po czym rzuciła mu kluczyki, które złapał w locie. Nie musiał już się jej pytać, czy załatwiła sprawę, bo doskonale wiedział, że nie załatwiła.

- I jak tam? – zapytała się. – Powiedział ci nazwisko mordercy?

- Coś ty – odparł. – Ciągle idzie w zaparte. Powie nam nazwisko zabójcy, jeśli zorganizujemy mu spotkanie ze synem.

- Skurwiel – przeklęła wściekle.

- Ale myślę, że sami go znajdziemy, jeśli sprawdzimy tę listę chłopaków.

- Myślisz, że jeden z tych chłopaków mógłby być zabójcą?

- Nie powiedział tego wprost – oznajmił jej. – Jedynie tak sugerował, ale mógł z nami pogrywać. Poczuł się kimś ważnym. Wiesz, kto stał się jego kartą przetargową.

Jessica westchnęła zrezygnowana. Johnny także nie mógł uwierzyć, że Fryzjer postanowił wplątać swojego syna w tę sprawę. Po chwili zadzwonił telefon jego partnerki. Odebrała go, ustawiając go na „głośnomówiący”.

- Słucham – odezwała się.

- Dzień dobry, jestem ojcem Jacka Dickena. Proszę pani, muszę z wami porozmawiać. To pilnie! – odparł stanowczym głosem.

- Jest pan w domu? – zapytała go, na co mężczyzna potwierdził. – Jedziemy już do pana.

***

Pod domem podejrzanego, Jacka Dickena, znaleźli się w parę minut. Byli bardzo ciekawi, co takiego się wydarzyło. Dlaczego mężczyzna był taki zdenerwowany? Czyżby jego syn się do niego odezwał?

- Proszę wejść. – Mężczyzna od razu otworzył drzwi, gdy tylko wyszli z samochodu. Poszli za nim do domu. – Tu był policjant od was – zaraz zaczął opowiadać. – Ja mu się nie przyznałem, ale to ja dawałem synowi akta tej sprawy.

- Zdaje sobie pan sprawę, co panu za to grozi? – zapytał Johnny.

- Ja już w pracy się przyznałem – powiedział, po czym wyjął z kieszeni spodni kawałek białej kartki, podając go jego partnerce. – I znalazłem to.

- Nie szukaj mnie – przeczytała Jessica. – Zrobiłem coś złego.

- Ja nie wiem, co on zrobił – mówił desperacko mężczyzna – ale ratujcie chłopaka. Jego matka popełniła samobójstwo. Ja sobie nigdy nie wybaczę, jeśli on sobie coś zrobi.

- Gdzie pan to znalazł? – spytała Jessica.

- W pracy – oznajmił szybko. – On to podrzucił mi do biura. 

Wychodząc z domu, pokrzepili mężczyznę, aby się nie denerwował. Powiedzieli, że zrobią wszystko, aby znaleźć jego syna. Nie wspomnieli mu jednak o tym, w co mógł się wplątać. To byłby dla niego zbyt wielki szok, a bądź co bądź, Steve Dicken miał już swoje lata. Kiedy weszli już do samochodu, ponownie zadzwoniła komórka Jessici.  

- Tak? – odezwała się, zapinając jednocześnie pasy. – Dobra… Zaraz tam będziemy.

- Co jest? – spytał.

- Mamy kolejne ciało – oznajmiła.

~*~

Nie jestem zbytnio zadowolona z tego rozdziału. Po poprawkach, które dokonała Arianna, notka nieco w miarę wygląda, dlatego jestem jej za to ogromnie wdzięczna, bo nie wiem, co bez niej bym zrobiła:* Myślę, że w drugiej sprawie nieco się poprawiłam, mam więcej opisów.  Teraz mając już więcej czasu, planuje już trzecią sprawę (ostatnią), i mogę już na wstępie powiedzieć, że dodam do tej sprawy więcej akcji, tak mam w planach.  Okaże się, co z tego wyjdzie;)