I Fryzjer: 11: Przesłuchanie studenta

„Prawdziwym błędem jest błąd popełnić i nie naprawić go.”

- Konfucjusz.

            Na miejsce zbrodni przybyli bardzo szybko. Byli tam również technicy, a także Billy Bowen, kucający przy ofierze. Kiedy zbliżyli się do miejsca zdarzenia, zobaczyli ciało młodej kobiety. Johnny na ten widok pobladł i odwrócił wzrok od zmarłej. Wziął głęboki wdech.

- Znowu to samo – usłyszał smutny głos patologa. – Dalszy ciąg koszmaru.

- Ta kobieta miała rude włosy – oznajmił Johnny.

- Znałeś ją? – spytała Jessica.

- Pracowała w tej bibliotece na Lenox Street. Nazywała się Ashley.

- Cholera – powiedziała ze zdenerwowaniem.

Johnny nie mógł uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Przecież jakiś czas temu widział tę radosną kobietę, która podczas drukowania karty, niewinnie z nim flirtowała. A tymczasem zobaczył jej martwe ciało. „Ten koszmar musi się skończyć” – pomyślał w duchu.

- Co tam, Tom? – usłyszał Jessicę. Zobaczył, jak rozmawiała przez telefon. – Tak, tak, jesteśmy na miejscu, kolejna dziewczyna, Billy właśnie ją bada. Wiemy, że pracowała w bibliotece na Lenox Street. Zajmij się powiadomieniem jej rodziny. Dobra, Tom, ja musze kończyć, mam tu dziwnie zachowującego się gościa.

Kiedy jego partnerka powiedziała ostatnie zdanie, odwrócił się, aby to sprawdzić. Zauważył poszukiwanego studenta, który zaczął uciekać zaraz po tym, jak spostrzegł, że ktoś mu się przygląda. Johnny wraz z Jessicą ruszyli w stronę krzaków, chcąc zatrzymać chłopaka.

- Stój, młody! – zawołał za nim Johnny.

Nie musieli długo biec. Złapał studenta za jego czerwony plecak i lekko pociągnął do tyłu. Jack Dicken był chudej postury. Posiadał blond czuprynę oraz kwadratowe okulary na nosie. Miał na sobie jasne dżinsy i białą koszulę.

- Pojedziemy sobie na komendę – powiedział do niego.

- Ale ja nic nie zrobiłem – zaprzeczał. – Chciałem tylko zobaczyć…

- Mam cię skuć czy pójdziesz grzecznie? – przerwał mu.

Chłopak uspokoił się, więc zaprowadzili go do funkcjonariuszy, aby ci czym prędzej zabrali go jako podejrzanego na komisariat. Na twarzy studenta malowało się lekkie przerażenie.

***

Pomieszczenie, w którym przesłuchiwali podejrzanych, było dość przestronne. Najwięcej miejsca zajmowały czarne regały z kartotekami, podpierające jedną ze ścian. Na przeciw nich widniały okna, zaś po prawej stronie wstawione było weneckie lustro oraz drzwi które prowadziły do miejsca, z którego obserwowano przesłuchania. Na środku stał duży dębowy stół oraz dwa krzesła.

Jessica usiadła naprzeciwko podejrzanego, a Johnny podszedł do jednego z regałów i wyciągnął zdjęcia zamordowanych dziewczyn, po czym wrócił do chłopaka i położył je tuż przed nim na stole, aby na nie spojrzał. Jednak, gdy wzrok młodzieńca padł na jedno z nich, zasłonił ręką oczy i opuścił głowę.

- Możesz nam to wytłumaczyć? – spytał go, podchodząc bliżej do swojej partnerki.

- Czy w naprawdę myślicie, że to ja zabijam te wszystkie dziewczyny? – zadał pytanie, podnosząc wzrok na policjantów. – Że jestem seryjnym mordercą?

- Wszystkie poszlaki wskazują na ciebie – oznajmił mu. – Co robiłeś nad rzeką?

- Chciałem zobaczyć… Matka Kate mówiła, że tam znaleźliście jej ciało.

- Ty ją zabiłeś – rzekła Jessica, wskazując mu palcem zdjęcie jego dziewczyny.

- Zabiłem? Co pani wygaduje, ja przecież nikogo nie zabiłem – bronił się chłopak.

- Posłuchaj – odparł Johnny. – Tylko ty znałeś metody Fryzjera. Zresztą, nieźle go naśladowałeś. Interesowałeś się seryjnymi mordercami od lat.

- Interesuje się – potwierdził jego słowa. – Pisałem pracę na ten temat, ale to nie oznacza od razu, że jestem seryjnym mordercą?!

- A ten list do ojca? Co on miał znaczyć? – spytała go stanowczym głosem Jessica.

- Próbowałem ze sobą skończyć – oznajmił po chwili. – Kate ma dziecko. To także moje dziecko, z tym, że ja go nie chciałem. – Wbił spojrzenie w stół. – Po latach zrozumiałem, co straciłem. Próbowałem się do niej zbliżyć, spróbować jeszcze raz. Kate nie powiedziała nikomu, że Philip jest mój. Zgodziła się ze mną spotkać, ale coś wtedy mi wypadło, nie mogłem przyjść i wtedy ona zaginęła. To wszystko moja wina, nawet mój ojciec ma przez mnie kłopoty. Kserował dla mnie te akta, bo były mi potrzebne.

Johnny i Jessica nie mieli już do niego więcej pytań. Wszystko wskazuje na to, że chłopak mówił prawdę i  nie zabijał tych dziewczyn. Musieli jednak jeszcze poczekać na wyniki badań DNA, aby go wykluczyć z kręgu podejrzanych. Tymczasem zabrali zdjęcia ofiar, po czym wyszli z sali przesłuchań.

Wchodząc do biura, zauważyli Toma, który siedział przy biurku Jessici. Johnny spostrzegł, że na stanowisku jego partnerki panował istny chaos. Stał tam kubek po kawie, brudny talerz ze serwetką oraz porozwalane akta. Spojrzał szybko na Jessicę. Zobaczył, jak cała gotuje się w środku ze złości.

- Tom, coś ty zrobił z moim biurkiem?! – zdenerwowała się. – Taką oborę, to sobie możesz robić u siebie, ale nie u mnie!

- Musiałem skorzystać z waszego komputera, bo u mnie coś nawaliło – odparł spokojnie, ignorując wściekłe spojrzenie Jessici.

- Tak, komisarz Carter dba o ład i porządek – zaśmiał się Johnny.

- Och, odkryłeś moją tajemnicę, Brigh – burknęła. 

- Są już wyniki? – zwrócił się do Toma. Nie chciał już bardzie rozjuszać Jessici, bo zauważył, że jest naprawdę wściekła, patrząc na ten bałagan na biurku.

- Tak, właśnie przyszły – odparł mu. – To jednak nie on, DNA się nie zgadza.

- Czyli chłopak mówi prawdę – powiedziała już spokojniej Jessica.

- Na to wygląda – potwierdził Johnny. – Ale mamy jeszcze jeden wątek. Sprawdziliście tych chłopaków z listy? – zwrócił się do Toma.

- Część – odrzekł. – To zajmuje trochę czasu. Pamiętajcie, że to jest lista sprzed siedmiu lat.

- Pamiętamy, ale mamy mało czasu. Zrobimy tak… Podzielimy się pracą… Ja i Jessica sprawdzimy kilka nazwisk. I tak nie mamy nic innego do roboty.

- Nie byliśmy jeszcze u tego i tego. – Tom wskazał na dwa nazwiska na liście, który mu podał do ręki. – Wiemy tylko, że mieszkali razem w tym samym internacie.

- Zadzwońmy do tego ośrodka, może się czegoś dowiemy – zasugerowała Jessica.

- Dobra – zgodził się z nią.

***

Udało im się załatwić spotkanie z pracownikiem placówki, w którym mieszkali dwaj podejrzani chłopcy. Johnny i Jessica czekali dwie godziny, zanim mężczyzna przyjechał na komisariat. Był on w średnim wieku. Miał siwe włosy i lekki zarost. Ubrany był w jasne, sztruksowe spodnie oraz szarą marynarkę. Na kolanach trzymał niebieską teczkę z papierami.

- Dziękujemy, że pan przyszedł – odezwała się Jessica, po czym usiadła obok Johnnyego. – Pan jest chyba jedynym pracownikiem, który obejmował stanowisko siedem lat temu.

- Tak, wszyscy pouciekali – oznajmił im. – Wiecie państwo, ciężko jest sobie poradzić z taką bandą nastolatków.

- A tych dwóch, pamięta pan? – zapytał go Johnny, pokazując im nazwiska chłopaków.

- Tak, pamiętam ich dokładnie – potwierdził. – Mieszkali w internacie.

- Ma pan ich zdjęcia? – spytała Jessica.

- Przygotowałem papiery – powiedział, pokazując na teczkę. – Jak pani prosiła.

- To dla nas bardzo ważne, dziękuję – rzekła Jessica, kiedy mężczyzna zaczął szukać fotografii chłopaków.

- Ten tutaj, to Ben – oznajmił, wskazując palcem na młodzieńca o blond włosach i brązowych oczach, stojącego pośród rówieśników. – On mieszkał w takiej nieciekawej dzielnicy. A ten drugi, to Seth. – Pokazał chłopca o ciemnych włosach i niebieskich oczach. – Był u nas krótko. Najwyżej rok. Wyprowadził się z rodzicami do Phoenix.

- A ten Ben, może pan nam coś o nim powiedzieć? – spytał mężczyznę Johnny.

- On był jakiś taki... agresywny.

- Agresywny? – przerwała zdziwiona Jessica.

- Tak, ale to raczej wyglądało, jakby chciał wyładować swoją złość, która w nim drzemała. Namówiłem go wtedy na uprawianie sztuk walki.

- A właśnie – odezwał się Johnny. – Znał pan może jego trenera?

- Osobiście nie, ale chłopak był nim zachwycony. Znikał na długie godziny, codziennie.

- Długo to trwało? – zapytała Jessica.

- Tak, do końca jego pobytu w internacie.

- Dziękujemy panu, to wszystko.

- Ja również dziękuję – powiedział, po czym wstał z krzesła. – To ja zostawiam te papiery. – Położył teczkę na biurku Johnnyego i wyszedł z pomieszczenia, żegnając się.

- To co – powiedziała Jessica po chwili. – Trzeba będzie pojechać do dzielnicy, w której mieszkają rodzice Bena.

- Tak, tak, zbieramy się – zgodził się.

Biorąc adres rodzinny Bena Davisa, wyszli z komisariatu. Johnny i Jessica mieli przeczucie, że zaczęli podążać dobrym tropem. 

~*~

Po moich wakacjach, dodaję nową notkę. Mam to nadzieje, że rozdział się podobał. Zapraszam także Was wszystkich do stworzonej Ankiety. 

Wiem, że mam u Was spore zaległości. Dlatego zabiorę się za czytanie Waszych nowych notek najszybciej jak tylko się da. Musicie uzbroić się w cierpliwość, abym wszystko ogarnęła. Czekajcie na komentarz.

Szukam nowej Bety do tego bloga. Czy ktoś znajdzie się chętny? Nie będę podawała przyczyny rezygnacji Arianny, bo ta sprawa jest po między mną a nią.

Całuję, Dusia.