I Fryzjer: 12. Ben Davis

„Kiedy Bóg pragnie doprowadzić kogoś do szaleństwa, spełnia wszystkie jego pragnienia”

- Paulo Coelho

            Dzielnica, w której mieszkali rodzice podejrzanego, była naprawdę nieciekawa. Mężczyzna z tego ośrodka powiedział im całą prawdę. Na ulicach panowała cisza. Johnny domyślił się, że w tym miejscu dopiero w nocy zaczynało się prawdziwe życie.

            Jechali powoli aleją Bedford Street, szukając właściwego domu. Było to jednak trudne, bo z ledwością mogli odczytać numery, które znajdowały się na domach. Zatrzymali się na poboczu, aby zapytać o państwa Davis rowerzystę. Mężczyzna był mile zaskoczony, że pytają go o sąsiadów, ponieważ zwykle ludzie unikają tego domu. Podał im adres, jednocześnie ostrzegając ich, że niewiadomo czy zechcą z nimi rozmawiać.  

            Ruszyli dalej, jadąc za wskazówką mieszkańca tej dzielnicy. Gdy dotarli na właściwe miejsce, Johnny zaparkował samochód. Dom wyglądał na bardzo zaniedbany. Miał czarny dach oraz biały tynk, który po części ubrudzony był czarnym smarem. Okna także nie prezentowały się jak najlepiej.

            Zauważyli idącą w ich stronę kobietę z siatkami. Miała czarne, kręcone włosy, bluzkę w kwiaty i czarną spódnicę. Postanowili z nią porozmawiać na temat jej sąsiadów.

            - Dzień dobry – przywitali się, na co kobieta odpowiedziała tym samym. – Chcieliśmy zapytać o rodzinę Davis – zagaił Johnny.

            - Proszę pana, tylko niech pan patrzy – powiedziała, wskazując na dom. – Totalna patologia. Ciągłe picie, wdawanie się w bójki.

            - A zna może pani ich syna? Bena? – spytała Jessica.

            - A kto go nie zna. Jak był mały, to dobre dziecko było. Ale potem, jak podrósł, to potwór. On tu normalnie trzy psy zakatował. Normalnie zakatował. Tutaj ludzie się go bali. A jak przyjeżdżał, to wszyscy do domów się chowali.

            - A teraz? Widziała go pani? – zapytał komisarz.

            - Raz się pojawił, ale tylko na chwilę.

            - Nie wie pani, gdzie go można znaleźć?

            - Tego nikt nie wie, proszę pana.

            - No dobrze, dziękujemy  za informacje.

            Kobieta pożegnała się, po czym zaczęła iść dalej. Johnny i Jessica weszli na podwórko, omijając przy tym paskudne błoto, które było tuż nad wejściem. Jego partnerka o mały włos, co by w nie, nie wdepnęła, lecz on podał jej swoją dłoń, aby mogła bezpiecznie skoczyć na mały, drewniany taras. Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, po czym zapukała do drzwi. Nikt nie odpowiedział. Johnny wiedział, że oni tam są, więc nacisnął na klamkę.

            - Wchodzimy – oznajmił Jessice i pierwszy wszedł do środka. Jego partnerka zamknęła drzwi, po czym wyjęli pistolety z kabury, ruszając powolnym krokiem. Usłyszeli, jak w jednym pomieszczeniu wydobywa się głos kobiety, która przekazywała wiadomości.

            Trafili w dobre miejsce, bo zauważyli śpiących, a raczej zataczających się domowników. Schowali swoją broń, a Jessica podeszła do telewizora i wyłączyła go. Pokój wyglądał niechlujnie i nieprzyjemnie pachniał, prawdopodobnie stęchlizną oraz dymem tytoniowym. Sterta różnych śmieci leżała porozrzucana po całym pomieszczeniu, a łóżko rozłożone. Na środku prezentował się stół i stojące na nim butelki po piwach oraz popielniczka z mnóstwem petów. Zauważył na twarzy Jessici niesmak, kiedy rozglądała się po pokoju. Miał wrażenie, że wzięłaby zaraz jakąś szmatę i zaczęła sprzątać.

            Mieszkańcy tego domu siedzieli na krzesłach oparci głowami o stół. Mężczyzna miał jasne, krótkie włosy oraz czarny dres z białą, wymiętą koszulą. Kobieta zaś posiadała długie, czarne włosy, które spięła w kucyk. Ubrana była w brązową bluzkę i czarną spódnice do kolan.

            - Wstajemy – powiedział Johnny, lekko szturchając mężczyznę.

            - Coś ty za jeden! – wykrzyknął, kiedy się ocknął. Wstał, aby wdać się w bójkę.

            - Spokój! – uciszył go Johnny, odpychając go z powrotem na krzesło. – Tylko bez żadnych numerów. Jesteśmy z policji – oznajmił mu, po czym pokazał mu odznakę.

            Mężczyzna uspokoił się. Jego żona zachowywała się cicho. Wzięła ze stołu papierosa i zapaliła go.

            - Państwo są rodzicami Bena Davisa? – spytała stanowczo Jessica.

            - A my – odparł nieco zdenerwowany. – A co? Nabroił znów?

            - Gdzie on jest? – spytał Johnny.

            - A czego wy chcecie? – odezwała się po raz pierwszy matka podejrzanego.

            - Szukamy go – oznajmił. – Mamy do niego sprawę.

            - A kto tam może wiedzieć, gdzie on jest – rzekła kobieta.

            - Kiedy był u państwa ostatni raz? – zapytała Jessica.

            - Ty, stary, pamiętasz? – zwróciła się do swego męża.

            - A ja wiem… a był – powiedział po chwili namysłu. – Przedwczoraj tu przylazł.

            - Tutaj był? – zdziwiła się kobieta.

            - Był. Ty wtedy spałaś, to nie wiesz.

            - A po co tu przylazł? – zdenerwowała się.

            - A nie gadałem z nim, bo mnie wkurwił! Do picia się brał, gnojek jeden. Wyzywał mnie – mówił oburzony.

            - Dobra, gdzie go możemy znaleźć? – zapytał ich Johnny.

            - A skąd my to mamy wiedzieć – powiedziała kobieta. – On tu dawno nie mieszka. Przeniósł się do centrum miasta. Chwalił się, że jakiś mu tam pomaga, że już nie jesteśmy jego rodziną.

            - Nie, to nie – odezwał się ojciec chłopaka. – My się prosić nie będziemy.

            - A ten, co mu pomaga. Kto to jest? – spytał Johnny.

            - Mówił, że jak ojciec dla niego – odezwał się mężczyzna. – No i dobrze.

            -A zostawił tu jakieś zeszyty?

            - A może jakiś stary zeszyt się znajdzie – powiedział po chwili mężczyzna.

            - To proszę przynieść – rzekł Johnny.

***

            Johnny miał przeczucie, że idą w dobrym kierunku, że to może być ten chłopak, który zabija  kobiety. Aby mieć całkowitą pewność, udał się następnego dnia z Jessicą do Instytutu Ekspertów Sądowych. Tam  przywitał ich syn Jima Grey’a, Michael. Mężczyzna, ubrany w czarny garnitur z białą koszulą, miał jasne blond włosy. Zobaczyli go trzymającego w rękach  zeszyt Bena Davisa oraz listy, które dostawał Fryzjer. Johnny od razu  spytał, czy czegoś się dowiedział.

            - To pismo tej samej osoby – oznajmił.

            - Na pewno? – spytała dla pewności Jessica.

            - Jestem tego pewien – potwierdził swoją teorię. – A poza tym  mogę wam powiedzieć, że pisane były w bardzo dużych emocjach.

            - A to już wynika z treści tych listów? – zapytał Johnny.

            - Tak, litery są większe niż w zeszycie. Pisał tu bardzo szybko i dynamicznie.

            - Będziemy musieli rozesłać jego portret pamięciowy do wszystkich patroli na ulicy – powiedział Johnny do Jessici. – Wszystko wskazuje na to, że to on jest sprawcą.

            Po chwili do pomieszczenia wszedł Jim Grey. Przywitał się z nimi i ze swoim synem. Johnny wiedział już, że coś dla nich ma.

            - Pamiętacie, jak wam mówiłem, że na ubraniach z jednej z ofiar, z tej serii sprzed lat, zdarliśmy naskórek niewiadomego pochodzenia.

            - Tak, wspominałeś o tym – odparł Johnny.

            - No właśnie. Porównałem to DNA z DNA na tych ofiarach. To tej samej osoby.

            - Cholera, to nie przypadek – rzekła nieco zdziwiona Jessica.

            - Możemy przyjąć taką hipotezę, że poszukiwany przez was zabójca, był wtedy razem z Fryzjerem, kiedy dokonywał morderstw.

            - A Fryzjer nigdy go nie wydał – dodał na sam koniec Johnny.

~*~

 No i jest notka. Mam to nadzieje, że przypadł Wam trochę do gustu. A do końca tej sprawy pozostały mi jeszcze dwa rozdziały, a potem to już kolejna sprawa:)

No i czas wakacyjny u niektórych się kończy. Niestety, tak bywa, że wolny czas zawsze pędzi. Ja to jeszcze mam miesiąc wolnego, lecz sielankowe nie będzie. Praktyki trzeba załatwić, a to posprzątać w domu(co już prosi się od mojego przyjazdu ze wsi) oraz do lekarza 24 muszę iść. Ach, jak ja nie lubię tej szarej rzeczywistości:(

Z dedykacją dla Cuddly:* Dziękuję Ci ślicznie, że zostałaś moją betą:*

Całuję, Dusia.