II. Spotkanie ze śmiercią: 2. Hurtownik

„Bo są dwa rodzaje bólu, Oskarku. Cierpienie fizyczne i cierpienie duchowe. Cierpienie fizyczne się znosi. Cierpienie duchowe się wybiera.”

— Éric -Emmanuel Schmitt

„Oskar i pani Róża”

            22 października 2011 rok. Sobota.

            Johnny w dwadzieścia minut dotarł na parking koło budynku, w którym mieszkała Jessica. Gdy tylko się zorientowała, że przyjechał, weszła do samochodu. Wyglądała bardzo naturalnie. Dżinsowe, niebieskie spodnie, białe adidasy oraz czarna, skórzana kurtka. Blond włosy miała spięte w kucyk, a jej szyję zdobił srebrny naszyjnik z literką J. Przywitała się z nim, całując go lekko w policzek.

- Co ty taki elegancki? – spytała go, zapinając pasy.

- Byłem na cmentarzu u ojca, a potem spotkałem matkę i poszedłem z nią do jej domu. Nie miałem jak się przebrać – oznajmił, wyjeżdżając z parkingu. – Gdzie mam jechać? – spytał się.

- Do Central Parku – odparła. – Z rzeki wyłowiono jakiegoś mężczyznę.

- Ktoś wrzucił ciało do rzeki w Central Parku? – zdziwił się. – Nieźle.

To było naprawdę dziwne. Do Central Parku wiele osób przychodzi. Jak mógł sprawca to ominąć? Chyba mają tu do czynienia z jakimś nieprofesjonalnym zabójcą. To jakaś miła odmiana, odkąd uporali się z Fryzjerem i jego naśladowcą.

Na miejscu zdarzenia zauważył tłum gapiów. Dużo osób było w podeszłym wieku i już zaczynały się plotki, że mężczyzna utopił się, popełniając samobójstwo, ale jednocześnie martwili się, co też mogło się stać. Czasami stawało się to irytujące.

Nim podeszli do denata, podszedł do nich umundurowany, młody policjant, który przywitał się z nimi.  

-  Ciało znalazła starsza kobieta. Odprowadzała tędy swoją wnuczkę do przedszkola i po chwili znalazła przy brzegu waszą ofiarę, ale nic innego nie widziała  – oznajmił.

- Nie ma żadnych, innych świadków? – spytał Johnny.

- Na razie niestety nie.

Pożegnali się z nim i podeszli do Billy ‘ego, który kucał przy denacie w białym garniturze oraz kremowym płaszczu, który miał rozpięty. Ich ofiarą był mężczyzna w średnim wieku z niewielkim zarostem na twarzy.  Miał na sobie brązowy płaszcz, czarny garnitur oraz białą koszulę, która była poplamiona krwią. Przywitali się z patologiem, a ten przeszedł od razu do rzeczy.

- Patrzcie na tę ranę – powiedział, pokazując im małe kłucie w okolicach serca, które całe było zaczerwienione. – Dostał cios nożem – wyjaśnił. – Ale dopiero po sekcji będę wiedział, czy zginął od noża, czy utonął.

- Czyli do zdarzenia mogło dojść nad rzeką – zasugerował Johnny, patrząc na Jessicę.

- No, niekoniecznie – zaprzeczyła. – Bo mogło to być tak, że został zabity w innym miejscu, a dopiero potem wrzucono go do wody – oznajmiła swoją teorie, na co Johnny przytaknął, zgadzając się z nią.

- Tutaj na pewno nie doszło do zdarzenia – odezwał się nurek, który stał obok Billy ‘ego. – Przy takim nurcie to mogło być kilka kilometrów w górę rzeki.

- Jak długo mógł być w wodzie? – spytała Jessica.

- Jakieś piętnaście godzin – odparł Billy.

- A wiadomo kim jest ofiara? – drążyła dalej temat.

- Nie miał żadnych dokumentów – orzekł nurek. – W ogóle miał puste kieszenie, a z rzeki też nic nie wyłowiliśmy.

- Czyli co, zabójstwo na tle rabunkowym? – przyszło na myśl Johnny ‘emu.

- Albo ktoś celowo mu zabrał dokumenty, żebyśmy mieli problem z ustaleniem tożsamości – powiedziała swoją sugestię. – Także w pierwszej kolejności musimy sprawdzić, czy nikt nie zgłaszał zaginięcia takiego mężczyzny.

***

Będąc  w samochodzie, Johnny zadzwonił do George ’a, aby ten szybko sprawdził listę zaginionych mężczyzn. Podał mu wytyczne, że mężczyzna jest w wieku od czterdziestu do pięćdziesięciu lat, szpakowaty i ubrany w elegancki garnitur. Czekał chwilę, słysząc w słuchawce szmery papierów.

- Mamy dwa zgłoszenia – odpowiedział mu po pewnym czasie. – Pierwszy to David Schneider, dzwonił syn. Nie wrócił do domu od czwartku. A drugi to Mark Bergin, który zginął w piątek.

- Dobra, podaj mi adresy tych zaginionych. – Kiedy przekazał wiadomość Jessice, aby ta zapisała adresy w notesie, zwrócił się jeszcze do George ’a: - Jeszcze jedna rzecz. Ciało tego mężczyzny wrzucono do rzeki w Central Parku. Weź chłopaków i popytaj ludzi, może ktoś coś widział.

- Dobra, załatwię to.

***

Najpierw pojechali pod adres, w którym mieszkał David Schneider. Budynek znajdował się nieopodal Central Parku, więc było większe prawdopodobieństwo, że może to jednak o niego chodziło. Jessica siedziała w samochodzie i czekała na Johnny ‘ego, który poszedł sprawdzić, czy to będzie ten mężczyzna.

Wkrótce zobaczyła, jak z klatki wychodził rozbawiony Johnny. Mogła się domyśleć, że chyba jednak źle trafili. Gdyby to był on, wyraz twarzy czarnowłosego byłby zupełnie inny. Wszedł do samochodu i od razu zaczął odpalać silnik, aby wyjechać z podjazdu. Ciągle miał uśmiech na twarzy.

- No i co? – spytała. – To nie on?

- Nie – odparł. – Ciekawa historia, powiem ci. Mężczyzna figuruje u nas jako zaginiony. Syn dzwoni, że od czwartku nie ma go w domu, po czym ten facet otwiera mi drzwi mieszkania.

- Wrócił w między czasie? – uśmiechnęła się.

- Nie – zaśmiał się. – Zrobił w ogóle wielkie oczy, że jest zaginiony, nic o tym nie wiedział. Wygląda na to, że syn zrobił sobie z niego głupi dowcip.

- Takie buty – odparła. – To co, zostaje nam ten drugi, Mark Bergin z ulicy Stones 2.

Johnny dzisiaj zrobił bardzo dużo kilometrów. Z ulicy, w którym mieszkał ich pierwszy zaginiony, trzeba było jechać znów na drugi koniec miasta, aby dotrzeć do drugiego zaginionego. Miał to nadzieje, że teraz nie będzie żadnych zabawnych historii.

Dotarli na przedmieścia alei Stones, która sąsiadowała z aleją, w której pomieszkiwał w dzieciństwie. Był tak blisko domu matki, a jednak nie mógł do niej wstąpić. Wyszli z samochodu, podziwiając piękny, marmurowy, dwupiętrowy dom, który pomalowany był niebieską farbą. Na górze pysznił się duży balkon, na którym były dwa białe leżaki i mały stół. Mogli się domyśleć, że za ścianami tego budynku znajdował się wielki, gustowny basen. Jedynie co zobaczyli, to ogródek, w którym były liczne drzewa i krzewy pozbawione roślinności.

Weszli na teren posiadłości, idąc ścieżką, która posypana była żwirem. Podeszli do brązowych drzwi, gdzie Jessica nacisnęła na niewielki dzwonek, który znajdował się po prawej stronie. Po chwili w progach domu stanął starszy mężczyzna z siwymi włosami i tęgiej posturze. Ubrany był w czarne, materiałowe spodnie, szarą koszulę i w białej kamizelce rybackiej.

- Słucham, państwa – odparł ze chrypką w głosie.

- Dzień dobry, jesteśmy z policji – oznajmił Johnny, pokazując mu wraz z Jessicą swoje odznaki.

- O, proszę, proszę – powiedział szybko, wpuszczając ich do środka.

Pokierował ich niewielkim korytarzem do salonu. Mieszkańcy tego domu wyglądali na dobrze usytuowanych. Ściany były pomalowane na beżowo, brązowe panele, a do tego piękne, okazałe, brunatne meble oraz czarny, stary kredens, za którym Johnny dopatrzył się srebrnej porcelany. Po lewej stronie prezentowały się kręte, białe schody, prowadzące na piętro. Wkrótce na jednym ze ścian zobaczył średniej wielkości zdjęcie, na którym widniały dwie osoby, stojące obok drzewa. Johnny natychmiast spojrzał na Jessicę. Ona kiwnęła mu głową. Mężczyzna, który znajdował się na fotografii, to ich ofiara.

- Proszę państwa, zięcia nie ma już drugi dzień – mówił ze zdenerwowaniem. – Tak wyszedł w piątek rano do pracy, tak do dzisiaj go nie ma. Córka się zamartwia. Ja nie wiem, napadli go, czy co?

- A gdzie jest pańska córka? – spytała Jessica. – Musimy z nią porozmawiać.

- A jeździ po znajomych, pyta, nawet w firmie była i nikt nic nie widział. O, chyba już przyjechała z wnuczką.

Do salonu weszła kobieta z nastoletnią dziewczyną. Johnny rozpoznał ją ze zdjęcia, więc musiała to być żona zamordowanego. Była bardzo elegancko ubrana, mając na sobie czarne spodnie i białą koszulę, a jej szyję zdobiły małe, białe korale. Posiadała czarne, krótkie włosy, a na jej pociągłej, opalonej twarzy widniały lekkie zmarszczki. Jej córka była do niej bardzo podobna. Także miała czarne, krótkie włosy, gdzie  z tyłu Johnny zauważył mały kucyk. Ubrana była w białą bluzkę z Myszką Mike oraz niebieskie, sztruksowe rurki wraz z białymi trampkami. Wyglądała na uczennice z gimnazjum, mając zapewne piętnaście lub szesnaście lat. Było mu żal tej dziewczynki, że dowie się o śmierci taty. Pamiętał dzień, kiedy i on się o tym dowiedział.

- Cześć, tato – odezwała się kobieta. – Byłyśmy wszędzie, rozmawiałyśmy ze wszystkimi, nikt nic nie wie.

- Annie, to są państwo z policji – powiedział do swojej córki, wskazując na nich ręką.

- Nareszcie – westchnęła. – Proszę, niech państwo spoczną. – Zaprowadziła ich w głąb salonu, gdzie znajdował się beżowy tapczan i dwa fotele oraz przeźroczysty, niewielki stolik. – Szukajcie mojego męża, bo coś musiało się stać.

- Niestety, mamy dla pani złą wiadomość – odezwała się Jessica, mówiąc każde słowo bardzo powoli.

- Nie, tylko nie to. – Kobieta opadła na kanapę, chowając twarz w dłonie.

- Wyłowiliśmy z rzeki ciało mężczyzny – mówiła dalej jego partnerka. – Niestety  okazało się, że to pani mąż.

- Nie, nie wierzę w to – wymamrotała żona zamordowanego.

- To ten mężczyzna ze zdjęcia – odezwał się Johnny. – Przykro nam.

Nastolatka zaczęła płakać, po czym szybko opuściła pomieszczenie, idąc na górę. Dziadek dziewczynki powiedział, że się nią zajmie i także opuścił pokój, chcąc pocieszyć wnuczkę.

- Boże, jak to z rzeki? – spytała rozpaczliwie kobieta, unosząc głowę.

- Pani mąż się nie utopił – rzekła Jessica. – Został zamordowany, a potem wrzucono go do rzeki w Central Parku.

- Niedawno kupiliśmy nowy dom – jęknęła po chwili, a na policzku kobiety dostrzegli łzy. – Zaczęliśmy go dopiero urządzać.

Johnny współczuł kobiecie. Patrząc na nią, a w szczególności na jej łzy, przypomniał sobie sytuację, kiedy jego matka dowiedziała się o śmierci męża. Nie mógł jednak w tej właśnie sytuacji się załamywać. Musiał wykonywać swoją pracę. Musiał wziąć się w garść.

- Proszę pani, ja wiem, że to trudna sytuacja – powiedział spokojnie Johnny – ale może pani wie coś, co będzie dla nas pomocne. Mąż miał problemy? Mówił coś?

- Mark dostawał takie listy – odrzekła po chwili. – Takie wyklejanymi literami z gazet.

- Jakie listy? Pogróżki? – zapytał kobietę.

- Tak – kiwnęła głową. – Napisane było, że źle skończy, że nie dożyje urodzin – jęknęła rozpaczliwie.

- Ma pani te listy?

- Mark je od razu niszczył. Mówił, że to sprawy firmy, żebym się nie denerwowała, że wszystko będzie dobrze. Moment – dodała po chwili, po czym wstała i podeszła do kredensu, z którego wyciągnęła jakąś białą kartkę. – Jeden schowałam, zanim mąż go zobaczył. – Podała list Johnny‘emu i ponownie usiadła na kanapie.

- Spotka cię kara, skurwielu – przeczytał. – Kompletnie pani nic nie wie o problemach firmy męża? – spytał ją dla pewności.

- Nie mam pojęcia – oznajmiła, a do salonu wszedł ojciec kobiety. – Mąż miał dwie hurtownie. Handlował sprzętami elektronicznymi.

- Isabelle zamknęła się w pokoju – odparł mężczyzna. – Lepiej do niej idź. – Kobieta posłusznie pobiegła na górę, przepraszając ich. – Taka tragedia – zwrócił się do Johnny ‘ego i Jessici.

- Proszę pana, czy zięć wyjechał do pracy samochodem? – zapytał go jeszcze na koniec.

- Tak, pojechał fioletowym Chevroletem.

~*~

Nie wiem jak wy, ale ja za bardzo nie przepadam za tym rozdziałem.  Ale z a to jestem zadowolona z następnego rozdziału i szczerze mówiąc nie mogę się doczekać kiedy go dodam:)

Ostatnio mam zbyt mało czasu. Zaczęłam praktyki, a to zajęcia, obowiązki domowe. Dlatego od następnego razu już nie powiadamiam o nowych notkach. W "Archiwum" jest podana data, kiedy będzie kolejna notka. Możecie również też zapisać się do Obserwowanych, to też jest bardzo przydatna funkcja. No i też nie musicie mnie powiadamiać, bo obserwuję każdy blog, który czytam.

Dla Vivienne Crenshaw:* Dziękuję, że zainteresowałaś się moim opowiadaniem. Obiecuję, że i do Ciebie zajrzę. W sumie, byłam na Twoim blogu, rozejrzałam się gdzie trzeba i bardzo mnie to zainteresowało:) Spodziewaj się mnie pod koniec grudnia, bo wtedy będę mieć o wiele więcej czasu:)

Całuję, Dusia.