II. Spotkanie ze śmiercią: 3. Wspólnik

„Mężczyz­na bez ko­biety jest jak ta­ma bez wody.”

- Fiodor Gladkow

23 października 2011 rok. Niedziela.

Po uzyskaniu informacji od Billy ‘ego, że przeprowadził dokładne oględziny ofiary, Johnny i Jessica wpadli do niego, kierując się do prosektorium, który znajdował się obok budynku komisariatu.  Oboje poczuli zimne dreszcze, kiedy weszli w głąb pomieszczenia. Jasny korytarz, którym podążali, czując w nozdrzach różne chemikalia, emanował strasznym zimnem i nieprzyjemnymi zapachami. Na samą myśl o tym, że w tym miejscu przechowywano zmarłych, czarnowłosy poczuł na swojej skórze gęsią skórkę. Nie bał się spojrzeć na martwe ciała, codziennie przecież miał z tym do czynienia, lecz będąc w tym pomieszczeniu, Johnny ‘ego zawsze nawiedzał jakiś dziwny rodzaj niesmaku.

Stanęli przy wielkich, metalowych drzwiach. Gdy Brigh chciał już zapukać, usłyszał głos patologa, który zaprosił ich do środka. Miejsce, do którego weszli, było tak samo czyste i sterylne jak korytarz, którym tu przyszli. Bił od tego miejsca pewien przeszywający chłód, który wywoływał dreszcze. Przy białych ścianach stały metalowe chłodnie, gdzie przetrzymywano zmarłych, oraz niewielki stolik, na którym leżały różne narzędzia, próbówki oraz pojemnik z białymi rękawiczkami i zielonymi fartuchami.

Na samym środku prezentował się wielki, metalowy stół, a na nim leżało ciało Marka Beringa. Spał wiecznym, spokojnym snem. Jego blade i czyste ciało przykryte było białym prześcieradłem, od ramion aż po kostki. Tuż obok siedział spokojnie Billy Bowen przy niewielkim stoliku. Pisał coś natarczywie w aktach, jednocześnie pochłaniając pączka. Podziwiał zawsze tego mężczyznę, że mógł spokojnie jeść w takim miejscu. Patolog ze stoickim spokojem zawsze mu powtarzał, że jedząc tutaj jest bezpieczniej niż w bufetach czy nawet restauracjach. Miał pewność, że nie nabawi się choroby wieńcowej lub jakiejś innej.

W końcu po jakimś czasie przestał pisać i skończył swój posiłek. Zamknął akta, wytarł ręce i usta z lukru, po czym wreszcie spojrzał na nich z lekkim uśmiechem. Wstał z małego, białego taboretu i podszedł bliżej ofiary. Mimo iż miał na sobie ochronny fartuch, to i tak Johnny dopatrzył się kremowego garnituru z białą koszulą i czarnym krawatem pod spodem. To było kolejne dziwactwo okręgowego lekarza sekcyjnego. Ubierał się ciągle elegancko do pracy, chcąc tym sposobem oddać szacunek swoim „pacjentom”.

- Wybaczcie, że czekaliście – odrzekł spokojnym głosem – ale dzisiaj nic nie miałem w ustach – uśmiechnął się lekko, unosząc lewy kącik ust. – Ale do rzeczy – westchnął. Odsłonił prześcieradło, pokazując im ponownie średnią ranę w okolicach serca. – Śmierć nastąpiła w wyniku pchnięcia jakimś ostrym narzędziem, prawdopodobnie mógł to być nóż kuchenny. Cios zadany osoby praworęcznej. Stało się to dokładnie w piątek około godziny dziewiątej wieczór. Zwłoki wrzucono do rzeki dopiero półtorej godziny po zdarzeniu – zakończył.

- Czyli ciało mogło być przywiezione nad rzekę  - odezwał się Johnny, na co Billy przytaknął.

- Mam jeszcze coś, co może was zaciekawić. Po pierwsze: znalazłem fragment naskórka pod paznokciem ofiary.

- To świetnie – przerwała patologowi Jessica. – Będziemy mieć DNA, może sprawcy.

- Dokładnie – przytaknął Billy. – Dlatego wysłałem już naskórek do badania. No i po drugie i ostanie: Mężczyzna był nietrzeźwy w momencie zgonu.

- A więc mogło dojść do jakiejś szarpaniny – zasugerowała Jessica. – Ale on mi nie wygląda na faceta, który by brał udział w bójkach pijackich – zdziwiła się.

- Dla mnie też to wygląda podejrzanie – rzekł Johnny. – Musimy dokładnie dowiedzieć się, co robił tamtego dnia.

- To ja was zostawiam – przerwał im dyskusję Billy, który miał już ściągnięty fartuch, a na ramieniu spoczywała czarna torba. Wziął akta, które podarował Jessice do ręki, i ruszył ku wyjścia. – Idę zjeść porządny obiad. Powiedziałem wam wszystko na temat, teraz wasz ruch. Miłego prowadzenia sprawy. Na razie – uśmiechnął się, po czym pierwszy opuścił pomieszczenie. Johnny wraz z Jessicą także wyszli, nie chcąc już przebywać w tym zimnym miejscu.

***

            Idąc w stronę biura, zauważyli Toma, który gawędził z Dianą. Podeszli do nich, aby dowiedzieć się, czy coś ustalili.

- Cześć – przywitali się z nimi. – Wiecie już, gdzie znajduje się samochód ofiary?

- Szukamy go, ale ciągle nic – oznajmiła Diana.

- Dzwoniłem do wspólnika ofiary – odezwał się Tom. – Mówił, że wie coś o tym groźbach.

- No to sprowadź go natychmiast – rzekła Jessica.

- Mówicie tak, jakbyście mnie nie znali – zaśmiał się. – Czeka na was w biurze.

- Ty to jesteś nieprzewidywalny, Tom – pochwalił go Johnny, klepiąc go po ramieniu. Tom uśmiechnął się szeroko, po czym zostawił ich, idąc z Dianą do swojego biura.

W pomieszczeniu czekał na nich mężczyzna w średnim wieku o tęgiej posturze i ubrany w elegancki, jasny garnitur. Miał krótkie, blond włosy, okulary na nosie oraz kilkudniowy zarost. Siedział koło biurka Johnny ‘ego, a gdy tylko ich zauważył, wstał i podał im dłoń na przywitanie. Jessica podeszła do swojego stanowiska pracy i wyjęła z szuflady pogróżkę, która zapakowana była w białą folię. Przybliżyła krzesło do biurka Johnny ‘ego, podając mężczyźnie kartkę.

- O cholera – powiedział zaskoczony, marszcząc dłonią lewą brew, kiedy przeczytał pogróżkę. – To mówicie, że dostawał tego więcej? – Komisarze przytaknęli.

- A wie pan, kto szantażował pańskiego wspólnika? – zapytał Johnny.

- Jest taki facet, Fernando Torres* – oznajmił od razu. – Pracował u nas, ale Mark zwolnił go miesiąc temu. Była awantura i rzucił się na Marka z pięściami.

- A dlaczego ten Torres tak się wściekał? – spytała Jessica. – Pobił swojego szefa za zwolnienie?

- To nie było zwykłe zwolnienie – odparł mężczyzna. – Zdarzały się u nas kradzieże, ginął towar. Mark go podejrzewał i zwolnił Torresa dyscyplinarnie.

- A facet przyznał się do kradzieży? – spytał Johnny.

- Ależ skąd, ciągle szedł w zaparte. W ogóle, ciężka sytuacja rodzinna, chore dziecko, nie może stracić pracy…

- Myśli pan, że mógłby się zemścić za to zwolnienie?

- Panie komisarzu, ja to myślę, że ten Torres to wariat. Nie mógł po dobroci to zaczął Mark ‘a szantażować. Chyba coś miał na niego.

- Czym go szantażował?

- Nie wiem – potrząsnął głową. – Bo jak rozmawiałem o tym z Markiem, to zawsze się denerwował i nie ciągnęliśmy tego dalej.

- A pamięta pan, gdzie mieszka ten Torres? – zapytała Jessica.

- Tak – oznajmił. Poprosili go więc, aby zanotował na kartce adres zamieszkania ich pierwszego podejrzanego.

- Pański wspólnik zginął w piątek wieczór – mówiła Jessica, kiedy on zapisywał adres ich byłego pracownika. – Czy wcześniej był w pracy?

- Tak, pracowaliśmy do szóstej wieczorem, a potem się rozstaliśmy – orzekł, wyjmując paczkę papierosów z kieszeni garnituru. Jessica poprosiła go, aby tutaj nie palił. Mężczyzna westchnął ciężko, po czym schował paczkę z powrotem do kieszeni. – Nie wiem, czy to jest ważne – odparł po chwili, marszcząc czoło – ale dałem mu namiar na taką jedną… panienkę… prostytutkę. Często się wymienialiśmy tymi… namiarami.  

- A mógłby pan nam coś więcej powiedzieć o tych namiarach? – dopytywała się Jessica.

- Znalazłem ogłoszenie w Internecie i dość fajnie wyglądało. Ale nie wiem, czy Mark z niego skorzystał.

-Moglibyśmy prosić o adres tej strony?

- Nie pamiętam, ale powinienem mieć w historii na komputerze.

- W takim razie umówmy się tak – rzekła do niego. – Jeśli pan znajdzie ten adres i ewentualnie gdyby pan sobie coś przypomniał, to proszę pilnie o kontakt. Tu jest moja wizytówka.

- Dobrze – odparł, biorąc od niej małą, białą karteczkę. Pożegnał się i wyszedł z pomieszczenia.

- Trzeba będzie sprawdzić tego Torres ‘a – oznajmił Johnny, spoglądając na Jessicę.

- Dobra, ale najpierw powiem naszej ekipie, aby sprawdzili bilingi z telefonu ofiary. Musimy sprawdzić, czy dzwonił do tej prostytutki. – Jessica przybliżyła swoje krzesło do swojego biurka, po czym wyszła z pomieszczenia.

***

Postanowili, że jutro pojadą do Fernanda Torresa, aby z nim porozmawiać. Było już dość późno, więc nie chcieli o tej porze wkraczać do mieszkania, wiedząc po zeznaniach wspólnika, że mężczyzna miał dziecko. Przed wyjściem z komisariatu, powiedzieli swoim asystentom, aby cały czas namierzali samochód ofiary oraz sprawdzili bilingi rozmów. Ich ekipa oznajmiła, że zadzwonią do nich, jak tylko coś będą wiedzieć.

Johnny i Jessica chcieli wykorzystać ten wolny czas, spędzając go razem. Udali się więc do lokum jego partnerki, albowiem znajdował się bliżej komisariatu. Gdy tylko zamknęli drzwi mieszkania, ich ręce już wiedziały, co mają robić. Nie chcieli tracić czasu. Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku i małymi kroczkami podążali w stronę sypialni. Nim przenieśli się na łóżko, Johnny zwinnym ruchem zdjął ramiączka jej biustonosza i pozbył się materiału. Zawinęła ręce wokół jego szyi i westchnęła, gdy tylko dotknął jej piersi. Opadli na posłanie, rozkoszując się każdym westchnięciem, które sprawiało im przyjemne dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Dotykali się, całowali, byli blisko siebie.

Po dłuższej chwili, Johnny opadł na poduszki, oddychając głęboko. Słyszał także szybkie bicie serca Jessici.

- To było niesamowite, wiesz o tym? – odezwała się.

- Wiem – potwierdził, po czym przekręcił głowę w lewą stronę, by na nią spojrzeć. Jessica także na niego popatrzyła, uśmiechając się. Złapał ją za rękę i zaczął bawić się jej dłonią, dotykając po kolei każdy jej palec. – Muszę zadzwonić – oznajmił jej po chwili. Wstał i ubrał na siebie bokserki, po czym szukał swoich spodni. Znalazł je w progu i wyciągnął z kieszeni komórkę. Ukradkiem spoglądał, jak Jessica zakładała swoją bieliznę, a następnie udaje się do łazienki. Johnny stanął koło okna, patrząc na rozświetlone miasto i, podziwiając piękne drapacze chmur. Wybrał numer swojej matki i przyłożył telefon do ucha. Obiecał, że do niej zadzwoni, gdy tylko znajdzie czas. Po trzech sygnałach, usłyszał w słuchawce głos swojej rodzicielki. – Cześć, mamo – przywitał się.

- Johnny? Cześć, synku. – Wyczuł w jej głosie radość.

- Przepraszam, że tak późno dzwonię, ale…

- Nie tłumacz się – przerwała mu. – Ważne, że znalazłeś czas, aby zadzwonić do starej matki.

- Wczoraj mówiłaś, że nie jesteś taka stara – rzekł rozbawionym głosem, na co jego matka zaśmiała się. – Co słychać?

- Po staremu. Poszłam dzisiaj na cmentarz do ojca, odwiedziłam sąsiadkę Rachel, bo miała dzisiaj czterdzieste piąte urodziny, a potem siedziałam w domu. A u ciebie w porządku?

- Tak. Mam trochę pracy. Prowadzę śledztwo zabitego mężczyzny.

- Uważaj proszę na siebie, dobrze?

- Zawsze – odparł. – Kathleen się odzywała?

- Była u mnie, godzinę po tym, jak pojechałeś. Odwiedziła także grób ojca. Poleciała dzisiaj rano.

- Czyli znów straciłem szansę jej zobaczenia?

Nigdy nie miał szczęścia, aby wreszcie mógł zobaczyć swoją młodszą siostrę. Studiowała na piątym roku prawa, w Stanford w Californii. Bardzo rzadko się z nią widywał. Ostatnio widział ją na początku września. Teraz miał tą nadzieje, że zobaczy Kathleen w tegoroczne święta.

- Kazała cię bardzo mocno ucałować – oznajmiła. – Tylko nie wiem, jak to zrobić.

- Odwiedzę cię, jak tylko zakończę tą sprawę – obiecał. – Kończę, mamo, jest już późno. Połóż się.

- Dobranoc, synu – odparła. – Kocham cię.

- Ja ciebie też kocham.  

Zakończył szybko rozmowę i spojrzał na ciemne niebo, na którym świeciły jasno gwiazdy oraz sierp księżyca. Po chwili poczuł na swoich ramionach dłonie Jessici. Odwrócił się do niej, uśmiechając się lekko. Ręką odgarnął jej włosy z czoła. Chciał zadać swojej partnerce pytanie, czy miał się już zbierać do domu, lecz ona ujęła jego wolną dłoń i poprowadziła w stronę łóżka. Johnny odłożył telefon na niewielką komodę i wkroczył na czworaka na posłanie, podziwiając półnagie ciało Jessici, która siedziała oparta na poduszkach. Dłonią dotykał jej talii, a po chwili przywarł ustami do jej warg. Wiedział teraz, że kobieta pragnęła, aby został u niej na noc.

  

~*~

*nie sądziłam, że naprawdę istnieje piłkarz o takim samym imieniu i nazwisku. Był to zwykły przypadek. Pisałam ten rozdział jeszcze przed meczami Euro 2012 ^^

Tak, jestem zadowolona z tego postu:) Lubię początek tego rozdziału oraz koniec, gdzie Johnny rozmowa z matką:) A co w sądzicie?

Dla Beartice :* Za to, że poświęca czas na moje skromne opowiadanie:*

Całuję:**