II. Spotkanie ze śmiercią: 6. Ważny świadek

 

„ Odważny, to nie ten kto się nie boi, ale ten który wie, że istnieją rzeczy ważniejsze niż strach.”

- Autor nieznany 

            24 października 2011. Poniedziałek.

            Po rozmowie z teściem ofiary, coś Johnny‘emu się nie zgadzało. Wszystko wskazywało na to, że to on mógł zabić Bergina. Oszukiwał jego córkę – motyw był jasny. Dowód też, ponieważ odwiedził swojego zięcia w dniu zabójstwa. Mężczyzna jednak wypierał się i powiedział im, że nic mu nie zrobił, a jedynie trochę wygarnął, co o nim myśli.

Lecz jedna rzecz się nie zgadzała. Wyniki, które uzyskali z laboratorium, wskazują na to, że to kobieta przyczyniła się do zabójstwa. Czy byłaby ta możliwość, że mężczyzna powiedział o tym swojej córce i razem dokonali morderstwa? Jakoś to Johnny‘emu się nie układało. Wydawali mu się na porządnych ludzi. Annie Bergin była naprawdę zdruzgotana, jak dowiedziała się o śmierci męża. Czy aż tak mogła grać?  

Myślał nad tą sprawą i myślał. Namówił Jessicę, aby wstąpili na strzelnicę. Tylko tam mógł się jakoś rozluźnić. Naładował swoją broń nabojami, odbezpieczył i wymierzył w tarczę. Skoncentrował się mocno i oddał po kolei trzy stały. Zobaczył, że trafił prosto w dziesiątkę. Szło mu bardzo dobrze. Ciągle trafiał w wysokie noty. Jego partnerce natomiast nie wychodziło. Raz czy dwa zdarzyło się, że trafiła do celu. Nie dziwiło go to, ponieważ dobrze wiedział, że nie przepadała za pistoletami. Używała ich w celach koniecznych. Dlatego był jej wdzięczny, że dała się namówić na strzelnice.

- Następnym razem idziemy na matę – oznajmiła mu. Widocznie miała już dość strzelania. Mimo wszystko naładowała magazynek i raz jeszcze wymierzyła w tarczę.

- Zaczekaj – powiedział, odkładając broń na stół. Podszedł do jej przedziału, a ona patrzyła na niego zaskoczona. – Musisz dobrze się ustawić – uśmiechnął się do niej. Stanął  za nią i zaczął udzielać jej korepetycji. – Ramiona proste – mówił do jej ucha. Jessica lekko wzdrygnęła, kiedy dłońmi prostował jej barki. – Luźno w kolanach, a pistolet trzymaj nieco niżej. – Prawą dłonią ujął jej rękę, aby ją obniżyć. – Pełna koncentracja na tarczy i teraz możesz strzelać. – Posłuchała go i dała pod rząd trzy strzały. Przybliżyli tarczę do siebie i zobaczyli, że trafiła prosto w dziesiątkę. – Widzisz – uśmiechnął się, która także odwzajemniła gest. Powrócił do swojego stanowiska, aby raz jeszcze oddać strzał.

- Bardzo dobrze znasz się na broni – odezwała się do niego. – Skąd taka pasja?

- Mój ojciec mnie wszystkiego nauczył – oznajmił jej, odbezpieczając ponownie pistolet. Wymierzył w tarczę i oddał ponownie trzy strzały. – Zabierał mnie na strzelnicę, kiedy była wolna chwila. Jednak jak się domyślasz czasu miał mało, więc ze starej szopy zrobiłem sobie miniaturową strzelnicę, aby móc poćwiczyć. Strzelałem wtedy ślepakami, ale gdy byłem już pełnoletni, ojciec pozwolił mi strzelać ze swej broni. – Rozmarzł  się, wspominając Jessice o ojcu.

- To masz wielkie szczęście, że miałeś takiego ojca – usłyszał ją.

- A twój ojciec kim jest z zawodu? – zapytał.

Nie odpowiedziała mu, ponieważ zadzwoniła jej komórka. Odłożyła pistolet, nauszniki oraz gogle na stół, po czym odebrała połączenie. Johnny w tym czasie, kiedy Jessica rozmawiała przez telefon, załadował magazynek i schował broń do kabury.

- Johnny, musimy już lecieć – oznajmiła, gdy chowała komórkę do kieszeni spodni.

- Co się stało? – spytał.

- Mamy ważnego świadka, ponoć ktoś widział sprawców naszej ofiary.

- No to lecimy – powiedział, biorąc kurtkę z wieszaka. Poczekał jeszcze na Jessicę, która musiała uporządkować swoje stanowisko do ładu.

- A odpowiadając na twoje pytanie – odrzekła, gdy zaczęli kierowali się w stronę biura. – Mój ojciec jest inżynierem, szefem jednej z firm hydraulicznych w Bostonie. 

Johnny uśmiechnął się do niej. Cieszył go fakt, że Jessica zaczęła się otwierać i powiedziała coś o swojej rodzinie. Przynajmniej częściowo.

***

Gdy zbliżali się do swojego biura, napotkali Toma. Mówił im, żeby szybko porozmawiali ze świadkiem, zanim się rozmyśli, bo chciał się już wycofać, lecz przytrzymali go. Podziękowali mu, po czym weszli do pomieszczenia.

Koło biurka Johnny ‘ego siedział młody mężczyzna o jasnych włosach. Miał na sobie czarne dżinsy oraz czerwony sweter. Komisarz zauważył, że przeszywał go paraliżujący strach. Był bardzo zdenerwowany. Kiedy ich zobaczył, przywitał się z nimi. Oznajmił im na wstępie, że jednak chciałby się wycofać. Przyszedł tu, ponieważ go to prześladowało, ale z drugiej strony potwornie się bał.

- Posłuchaj, nikt nie dowie się, że z nami rozmawiałeś – oznajmiła mu Jessica. – Naprawdę nie masz się czego obawiać.

Mężczyzna jednak milczał, oddychając głęboko. Wziął ze stołu kubeczek, w którym była woda, i upił łyka.

- Po prostu powiedz, co widziałeś – rzekł Johnny.

- Nad rzeką byłem… biegałem – odezwał się po chwili. – Widziałem, jak wrzucali faceta… do wody.

- Widziałeś tych ludzi? Jak wyglądali? – spytał się Johnny.

- Jacyś… młodzi, dwie osoby. Jedna to kobieta.

- A przyjechali jakimś samochodem? – zapytał go jeszcze, zerkając jednocześnie na telefon, aby sprawdzić, która jest godzina.

- UAZ-em – oznajmił. -  Zielonym UAZ-em przyjechali.

- Jess, jest już przed piątą – zwrócił się do niej. – Musimy jechać do tej dziewczyny.

***

- Przynajmniej już wiemy, jaki to samochód – rzekła Jessica, kiedy jechali do tej prostytutki, aby sobie z nią porozmawiać i dowiedzieć się o okolicznościach śmieci Marka Bergina. – Takich starych, rosyjskich samochodów w naszym mieście jest mało. Ustalimy szybko właściciela.

- Na pewno – zgodził się z nią.

Po chwili do ich krótkofalówki połączyła się Diana. Jessica odebrała i spytała się, co dla nich miała.

- Udało nam się wreszcie namierzyć samochód ofiary. Cały czas stał na parkingu przy tej kamienicy na Drable Street.

- Dobrze, a wysłałaś już tam techników? – zapytała.

- Tak, już powinni być w drodze – odparła, po czym Jessica zakończyła rozmowę.

- Czyli rzeczywiście przyjechał do tej prostytutki – odezwał się Johnny.

- Mogła go zabić ze swoim alfonsem, dla kasy – zasugerowała. – Potem wywieźli zwłoki nad rzekę i tam widział ich ten chłopak.

- Mogło tak być, to jest logiczne – zgodził się z nią. – Tylko teraz musimy znaleźć dowody.

***

Kiedy przyjechali na aleję Drable Street, zauważyli, że na miejscu byli już technicy. Przywitali się z nimi, po czym oznajmili, aby szli za nimi. Weszli do budynku, udając się na drugie piętro.

- Jest szóstka – pokazała ręką mieszkanie Jessica.

Technicy poczekali na schodach, a Johnny i Jessica zapukali do drewnianych, brązowych drzwi. Po chwili w progu stanęła kobieta o czarnych, kręconych włosach do ramion. Miała na sobie krótkie, szare spodenki oraz białą koszulę. Johnny był dość zdezorientowany jej wyglądem, bo zwykle prostytutka ubierała na siebie inne, bardziej wyzywające ciuchy. Dziewczyna spytała, o co chodzi. Wyjaśnił jej, że są z wydziału kryminalnego i mają nakaz przeszukania jej domu, na co czarnowłosa poparzyła na nich z zaskoczeniem, mówiąc, że zaszła tutaj jakaś pomyłka. Zapytał więc dla pewności, czy to był prawidłowy adres. Kobieta od razu zaprzeczyła, mówiąc, że tutaj jest mieszkania 6a, po czym wskazała im prawidłowe drzwi mieszkania. Johnny przeprosił ją za to zamieszanie.

- Chwileczkę – odezwała się do niej Jessica. – Czy widziała może pani przypadkiem w piątek wieczorem tego mężczyznę? – Pokazała jej zdjęcie denata.

- Nie, nie widziałam go – odparła.

- Dobrze, to dowidzenia – pożegnali się, po czym podeszli do prawidłowych drzwi. Johnny zapukał trzy razy, a po chwili w progu stanęła wysoka blondynka, gdzie włosy miała spięte w kucyk. Ubrana była tylko w krótki, bordowy, jedwabny szlafrok oraz szpilki. Teraz Johnny miał pewność, że trawili w odpowiednie mieszkanie. – Dzień dobry – przywitali się.

- Witam – rzekła z uśmiechem oraz z błyskiem w oczach. – Nie mówiłeś, że przyjdziesz z żoną. Za trójkąty biorę ekstra.

- Tak? – odparł nieco rozbawiony Johnny. – Dajmy sobie spokój z tym trójkącikiem i strzelimy sobie przeszukanko. Policja.

- Policja? – zdziwiła się, widząc ich odznaki. Nie chciała ich wpuścić, chcąc zamknąć im drzwi przed nosem. – Czego tu szukacie? Wynocha! Nie mam dla was czasu!

- Nie zamykaj. – Johnny popchnął lekko drzwi, po czym zawołał techników, aby weszli do środka.

Kierując się małym korytarzem, jedna ekipa poszła do łazienki, druga do sypialni, gdzie komisarze przez chwile przyglądali się pracą techników. Po chwili Johnny i Jessica weszli do kuchni, aby sobie z nią porozmawiać.

Pomieszczenie było małe. Po lewej stronie stały brązowe meble, po prawej mały stolik z dwoma krzesłami oraz szary piecyk. Naprzeciw były okna, zasłonięte małą, białą firanką. Lokatorka tego mieszkania zdążyła już sięgnąć po swoją komórkę i zaczęła z kimś rozmawiać, prosząc go, aby do niej przyjechał. Stała odwrócona do nich tyłem, opierając się o blat.

- Kończ już – zwrócił się do niej Johnny. Kobieta posłusznie pożegnała się z rozmówcą i odwróciła się do nich. Na jej twarzy było zdenerwowanie. – Z kim rozmawiałaś?

- A co?! Przez telefon nie można gadać?! – odezwała się wściekle. – Nie wasza sprawa!

- Dobra, znasz tego faceta? – spytała ją Jessica, pokazując zdjęcie Bergina. Ta wyrwała jej fotografie z rąk, zaczynając się przyglądać.

- Pierwszy raz gościa na oczy widzę – oznajmiła szybko.

- To ja ci przypomnę – rzekła do niej, chowając zdjęcie z powrotem do kieszeni. – Piątek wieczór, godzina ósma. Dzwonił do ciebie?

- No, dzwonił taki jeden – przyznała. – Ale to jakiś palant!

- Ponieważ? – zapytał ją Johnny, kiedy dziewczyna zamilkła.

- Niby taki napalony był. Przyjechał o dziewiątej, owszem, zadzwonił domofonem. Ale chyba się wystraszył, bo na górę już nie doszedł.

- Nie ściemniaj, facet nie żyje – nie wierzył jej Johnny. – Masz coś z tym wspólnego?

- Bo co?! Jak się puszczam, to też i mogę zabić! Mówię drugi raz, nie było go tu, nie przyszedł. Jasne?!

Wkrótce jeden z techników podszedł do nich i powiedział im po cichu, że nie było żadnych śladów, żadnej krwi. Johnny i Jessica nie dowierzali w to wszystko. Powiedzieli mu, aby powoli się zbierali. Dziewczyna była zadowolona, kiedy zobaczyła, że zaczynali się wycofywać.  

- Ale ty pojedziesz z nami – oznajmiła jej Jessica.

- A to niby jakim prawem?! – oburzyła się.

- Wyjaśnimy sobie pewne sprawy, a po za tym, musimy pobrać od ciebie próbki do badań na DNA. No, zbieraj się.

- Zaskarżę was! – zagroziła.

- Dobrze, idź się ubierz. Słyszałaś, jedziesz z nami – oznajmił Johnny. Pokazał ręką na jej sypialnie, a ta powoli zaczęła tam iść. – I weź ze sobą kartkę i długopis, żebyś mogła skargę po drodze napisać.

- Spódniczkę dłuższą załóż – dodała Jessica. Kobieta weszła do swojego pokoju i zamknęła z trzaskiem drzwi. – Ale by cię atrakcja ominęła – rzekła po cichu do Johnny‘ego.

- Wolę twoje towarzystwo, Jess – odparł jej z uśmiechem.

Kiedy wyszli z budynku, zauważyli, jak czarne BMW z piskiem opon zaparkowało przed kamienicą. Z samochodu wyszedł mężczyzna o czarnych włosach, na których miał okulary przeciwsłoneczne. Ubrany był w skórzaną kurtkę i niebieskie dżinsy. To pewnie z tym facetem rozmawiała kobieta przez telefon, bo wyraźnie był oburzony, kiedy zabierali ją na komisariat. Jeszcze bardziej się wkurzył, gdy oznajmili mu, że także i on z nimi pojedzie.

Wkrótce Johnny zobaczył, jak na chodniku koło klatki, w którym mieszkała prostytutka, zaparkował zielony UAZ.

~*~

Rozdział dzień wcześniej, ponieważ jutro nie dałabym rady go udostępnić. Z siostrą idziemy z naszą kotką do weterynarza, a później mam wizytacje księdza na kolędzie. No i nauka, ta nieszczęsna nauka :/

Mam nadzieje, że rozdział Wam się podobał, bo mi w zasadzie tak, co rzadkość u mnie, że jakaś moja notka się podoba:)

A szablon? Nie sądzicie, że jest cudowny i wprowadza w nastrój kryminalny? 

Całuję i pozdrawiam cieplutko:**