III. Strefa zagrożenia: 0. Prolog

„Rozdarte królestwo nie potrafi odeprzeć napaści wroga. Rozdarty człowiek nie może z godnością sprostać wymogom życia.”

- Paulo Coelho

23 listopada 2011. Środa.

Po kilkuletnim siedzeniu w zamknięciu, wreszcie poczuł wolność. Nie interesowała go poranna rosa, powiew wiatru oraz, że  mógł pooddychać świeżym powietrzem. Był po prostu wolny. Skupił się teraz na tym, aby ukarać tego, kto zabrał mu te zmarnowane dni, które musiał spędzać w samotności. Marzył jedynie o zemście.

Z Queens znalazł się w Manhattanie. W mieście, w którym został schwytany przez policjantów. Stanął koło dębowego drzewa i spojrzał ostatni raz na most, który był granicą obu dzielnic. Uśmiechnął się cynicznie, po czym odwrócił się na pięcie i skierował się w stronę miasta. Nałożył na głowę kaptur i wszedł na aleję Will Street. Na jego szczęście ulica nie była zbyt tłoczna. Ludzie, którzy go omijali, nie zwracali na niego uwagi. Każdy zajmował się własnymi problemami. Nie wiedzieli, że ten czterdziestoletni mężczyzna właśnie uciekł z więzienia i pod dresem trzymał broń oraz środki nasenne, które zarekwirował karetce pogotowia.

Nie było mu trudno uciec strażnikom więziennym.  Gdy zbliżał się obchód, wszystko miał staranie przemyślane – zaczął udawać chorego. Polał siebie zimną wodą, spadł potem z pryczy i trząsł się jak galareta. Na początku klawisze mu nie uwierzyli, dlatego dygotał tak długo, jak tylko było możliwe. Dopiero gdy znalazł się w szpitalu, zaczął atakować. Wziął jedną z pielęgniarek za zakładniczkę, a potem kierowcę karetki. Wywiózł ich do lasu i tam rozkazał mężczyźnie się rozbierać, a pielęgniarkę musiał uśpić, bo zaczęła zbytnio hałasować. Przywiązał bandażami kierowcę do drzewa, ubrał się w jego ciuchy i, zostawiając ich, zaczął biec jak najdalej od tego miejsca. Cieszyło go to, że udała mu się ta ucieczka. 

Kiedy dotarł do swojej kryjówki, usiadł na łóżku, aby odetchnąć od ciągłego biegania. Jego miejscówka znajdowała się z dala od głównego Centrum Manhattanu, lecz wiedział, że będzie musiał za niedługo się tam dostać.   

Po chwili uklęknął na drewnianej posadzce i wyjął z niego luźną sztachetę, gdzie pod nim miał schowany pistolet oraz naboje. Uśmiechnął się, gdy w rękach poczuł swoją broń, jakby to była jego ukochana zabawka z dzieciństwa.   

- To będzie słodka zemsta – zaśmiał się drwiąco, wciąż patrząc na pistolet. – Strzeż się, bo tym razem to ja wygram tą wojnę.

24 listopada 2011. Czwartek.

Na szkolnym parkingu zaparkował stary, niebieski Volkswagen, z którego wyszedł mężczyzna w podeszłym wieku z teczką w dłoni. Zamknął swój samochód i wszedł do placówki, w której uczył matematyki uczniów z liceum. Przywitał się z woźnym, który podał mu klucze do jego klasy oraz gabinetu.

Zadzwonił dzwonek na przerwę, gdy tylko wszedł na drugie piętro. Na korytarzach zaczęło robić się tłoczno od uczniów, którzy mijali go i wyprzedzali, witając się z nim. Kiedy dotarł do swojego gabinetu, rzucił teczkę na niewielkie biurko, będące po lewej stronie. Naprzeciw wejścia miał regał z książkami i różnymi papierowymi bryłami zrobione przez jego uczniów oraz małej wielkości srebrny sejf, w którym trzymał testy dla uczniów, a także dokumenty z poprawnymi wynikami. Podał swój kod dostępu i wyjął z niego testy z odpowiedziami oraz te, które miał rozdać uczniom.

Dzisiaj miał zrobić test dla jednej grupy z wiadomości z całego roku, aby sprawdzić umiejętności nastolatków. Jeśli zdadzą, dopuści uczniów do matury, jeśli nie, nie pozwoli im przystępować do egzaminów oraz zostawi ich na drugi rok. Nie bał się zostawić ucznia w tej samej klasie. Był nauczycielem wymagającym i nie pozwalał sobie, aby jacyś zbuntowani, nastoletni uczniowie mu podskakiwali. Starał się im przekazywać wiedzę, którą on doświadczył w swojej młodości.

Po chwili usłyszał dzwonek. Lecz to nie był dźwięk sygnalizujący następnej lekcji, tylko alarm. Domyślił się, że mogą to być zwykłe ćwiczenia pożarowe.  

Wkrótce ktoś nagle zapukał do jego gabinetu i od razu wszedł do środka. Matematyk stał osłupiały, patrząc na swojego gościa.

~*~

I tak oto zaczynamy ostatni start. Prolog jest i jestem to ciekawa Waszych reakcji na temat pierwszego fragmentu notki. Jak myślicie, o którym policjancie wspominał zbieg? Czekam na Wasze propozycję, kochani. 

Ostatnio doszłam do wniosku, że ludzie odchodzą w najmniej spodziewanych momentach. Życie jest zbyt krótkie.

Całuję:*