III. Strefa zagrożenia: 2. Wiadomość

„W życiu często za­pomi­namy o bliskich  gdy pochłania nas wir innych "ważniejszych" niż oni spraw, kłócimy się o błahe sprawy  uważając, że to my mamy rację. A gdy odchodzą, to żałujemy swoich działań. Czasami jest już niestety za późno.”

- AnaRosa

24 listopad 2011. Czwartek.

Johnny obudził się w ramionach Jessici, uśmiechnął się, widząc ją obok siebie. To był znak, że wczorajsza noc nie była żadnym snem, tylko prawdziwym wydarzeniem. Nawiedziły go wspomnienia, kiedy kochali się całą noc, kiedy poznawał Jessicę z zupełnie innej strony. Otworzyła się przed nim i z pasją opowiadała mu o swojej rodzinie, o swoim dzieciństwie.

Wygramolił się powoli z objęć blondynki, aby jej nie obudzić. Do pracy mieli jeszcze trochę czasu, bo zauważył na swoim zegarku, że dochodziła dopiero siódma, a na komisariacie mieli stawić się na godzinę dziewiątą. Nałożył spodnie, po czym poszedł do kuchni, aby przygotować śniadanie. Po raz pierwszy będzie miał okazje przyrządzić Jessice jajecznicę, zwykle to ona go ubiegała i przygotowywała posiłek. Wziął z lodówki potrzebne składniki: szynkę, cebulę oraz jajka; ułożył wszystko obok kuchenki, a potem sięgnął do szafki po patelnie.

Aby być na bieżąco z wiadomościami, włączył swój mały telewizor, który stał na blacie nieopodal lodówki. Pilotem przełączył stację, w której prezentowali kolejny odcinek „Dr House ‘a”, zostawiając na poranny program śniadaniowy. Przyciszył głos, by nie obudzić swojej partnerki, i zajął się robieniem jajecznicy. Musiał przyznać, że nawet nie pamiętał kiedy, mógł spokojnie przyrządzić sobie posiłek. Zwykle zamawiał coś na wynos w drodze na komisariat, bo gdy tylko chciał coś zrobić do jedzenia, zawsze musiała mu zadzwonić komórka z wiadomością o nowej sprawie. Dlatego upajał się teraz tą chwilą, w której mógł spędzić w kuchni trochę czasu.

Ustawił talerze z jedzeniem na stole, po czym zobaczył, że w progu stała uśmiechnięta Jessica, która miała na sobie tylko jego niebieską koszulę, którą ściągnęła mu wczoraj z ramion. Podeszła do niego i pocałowała go czule w usta, kładąc ręce na barkach czarnowłosego, który pod wpływem dotyku kobiety, zadrżał lekko, czując przyjemny dreszczyk na skórze.

- Zrobiłem śniadanie – powiedział, odsuwając dla niej krzesło, na które opadła, wciąż lustrując go miłym uśmiechem, po czym usiadł naprzeciw niej.

- Nie sądziłam, że umiesz cokolwiek gotować – odparła.

- Nie doceniasz mnie – zaśmiał się, zaczynając jeść. Jessica poszła za jego przykładem i również skosztowała odrobinkę. – I jak oceniasz moje kulinarne zdolności?

- Bardzo pyszne – uśmiechnęła się. – A mogę wiedzieć, skąd wziąłeś składniki, bo z tego co pamiętam, wolisz coś zamówić niż chodzić na zakupy?

- Wczoraj wróciłem od matki – wytłumaczył się. – Wszystko mam od niej.

Johnny usłyszał, jak zaczynają się wiadomości. Wziął pilota, który cały czas leżał na stole, i dał głośniej. Jadł śniadanie, jednocześnie przyglądając się czarnowłosemu prezenterowi, który rozpoczął informacją polityczną, a potem przekazywał relacje związane z wojną, gdzie amerykańscy żołnierze walczyli w Afganistanie. Johnny zastanawiał się nad tym, jak długo będzie trwała ta wojna. Jak długo rodziny tych żołnierzy będą żyli w ciągłym strachu. Dziękował Bogu, że swoją szkołę przetrwania poznał w Akademii Policyjnej i nie musiał odbywać służby wojskowej.

Wkrótce prezenter telewizyjny mówił o wypadku samochodowym. Dwaj pijani kierowcy zderzyli się z ciężarówką na autostradzie prowadzącej do Staten Islands*.  Kierowca tira uszedł z życiem, lecz dwaj młodzi nastolatkowe nie mieli takiego szczęścia. Zginęli, i to jeszcze własnym kosztem. Czasami Johnny nie mógł pojąć tego, dlaczego dzisiejsza młodzież na świecie zachowywała się nieodpowiedzialnie. Też był młody, robiło się mnóstwo głupstw z kolegami, ale za nic nie wsiadłby za kierownicę, będąc pijanym.

- Właśnie dostałem wiadomość, że z więzienia z Queens uciekł więzień. - Twarz  prezentera znikła, a na jego miejsce pojawiło się zdjęcie mężczyzny z jasną czupryną, który wyglądał na czterdziestolatka, a na prawym policzku skazańca była widoczna niewielka szrama. Gdy Johnny zobaczył twarz więźnia, jego widelec z brzękiem upadł na talerz. – Skazaniec jest niebezpieczny i ma przy sobie broń. Jeśli ktoś widział tego mężczyznę, prosimy o bezzwłoczne zgłoszenie się na komisariat lub zadzwonić pod numer widoczny na dole ekranu. – Zniknęło zdjęcie i z powrotem pokazało się studio nagraniowe. – Teraz dalsze wiadomości…

Johnny już nie słuchał prezentera. Podszedł do telewizora, by go wyłączyć. Wziął głęboki oddech i wypuścił głośno powietrze z ust. Jessica patrzyła na niego zdezorientowana.

- Kurwa mać! – przeklął głośno, waląc pięściami o blat. – Jak to jest, Jess? – spojrzał na nią. – My ich łapiemy, a ci strażnicy pozwalają im uciec?

Powrócił do stołu i położył swoje dłonie na głowę, oddychając głęboko. Nie mógł uwierzyć, że to się dzieje naprawdę, że szukają tego mordercę listem gończym.

- Czemu się tak denerwujesz? – zapytała go zdziwiona. – Ty złapałeś tego drania?

- Jess, on został schwytany dziesięć lat temu – oznajmił jej.

- Czyli chcesz mi powiedzieć – olśniło ją po chwili – że ten uciekinier to… to… - urwała, nie mogąc wydusić z siebie słowa.

- Tak. – Wiedział doskonale, co chciała mu oznajmić. – To on zabił mojego ojca.

Zapadła głucha cisza. Jessica nie mogła także w to uwierzyć. Nie dziwiła się teraz, dlaczego Johnny tak zareagował na wieść o ucieczce tego więźnia. Nie wiedziała co w danej chwili począć, tylko jedna myśl wpadła jej do głowy. Wstała i usiadła mu na kolanach, po czym przytuliła go do piersi. Doskonale zdawała sobie sprawę, że to może być dla niego trudne do przejęcia, że morderca jego ojca był na wolności.

- Złapią go – odparła, spoglądając w jego czarne tęczówki.

- W to nie wątpię – odparł. – Ale jeśli tego nie zrobią, osobiście się tym zajmę.

Wstał, stawiając Jessicę na równe nogi. Puste talerze położył do zmywarki i próbował zamknąć drzwiczki, lecz jego ręce tak się trzęsły, że zrobił to z wielkim trzaskiem. Wziął głęboki oddech, wypuszczając powoli powietrze z ust.

- Johnny, nie możesz tak mówić – usłyszał ją z tyłu. Odwrócił się do niej, patrząc prosto w brązowe oczy Jessici. – Kierują tobą emocje, więc pozwól innym to zrobić.

- A co ty byś zrobiła na moim miejscu. Na pewno nie siedziałabyś z założonymi rękoma.

- Masz racje, nie siedziałabym, ale nie pomyślałeś o tym, że szef i tak nie da ci tej sprawy, że możesz być przez to zawieszony.

Czarnowłosy mógł przyznać jej racje, ale nie wiedziała jednej istotnej rzeczy. Ich szef, Mick Bollins, był tym, który złapał mordercę jego ojca, Stevena Bobesicha. Dlatego postanowił w tej chwili opowiedzieć kobiecie o wszystkim. Jessica pokręciła głową, na znak, że wysłucha tego, co stało się z Jonathanem Brighem. Usiedli z powrotem przy stole, i po jakimś czasie, zaczął opowiadać tą feralną historię.  

- Zanim ojciec dostał widomość o napadzie na supermarket, przygotowywał się wraz ze mną, siostrą i mamą na moje zakończenie Szkoły Akademickiej. Kiedy mieliśmy już wychodzić, zadzwoniła komórka ojca, a ja czułem, że będą go prosić, by jak najszybciej pojawił się na miejscu. Jednak miałem tą nadzieje, że tym razem odpuści i powie im, że nie będzie mógł przyjechać, ale nie zrobił tego, powiedział przez telefon, że zaraz tam będzie. Ojciec widział, że jestem na niego zły, obiecał mi wtedy, że jeszcze przyjdzie taki dzień, kiedy razem będziemy pracować. To były jego ostatnie słowa, jakie od niego usłyszałem. – Zamilkł, lekko wypuszczając powietrze z ust, po czym po chwili kontynuował: - Z tego co się dowiedziałem później, ojciec i jego partner Nick, chcieli wejść do środka jako pomoc medyczna. Bobesich zorientował się, że są policjantami, więc strzelił do nich. Najpierw do mojego ojca, a potem do Nicka. Wtedy nasz szef wkroczył do akcji, gdy zobaczył ich nieprzytomnych, strzelił w jego ramię, wytrącając broń sprawcy, po czym szybko do niego podbiegł i skuł go w kajdanki. Zadzwonili po karetkę, bo Bollins wyczuł puls u mojego ojca, lecz nie udało się go uratować, zmarł w drodze do szpitala. Jego partner Nick zginął na miejscu. Nawet sobie nie wyobrażasz, Jess, jak się czułem, kiedy dowiedziałem się, że mój ojciec nie żyje. Byłem na siebie zły, ponieważ nie wybaczyłem mu tego, że zostawił mnie w tak ważnym dniu. Nie miałem już okazji, aby go przeprosić.

Jessica patrzyła na niego ze współczuciem. Ujęła jego rękę, po czym ponownie usiadła mu na kolanach i przytuliła. Była mu wdzięczna, że wydusił z siebie tą sprawę z ojcem. Podziwiała go za jego zimną krew, że nie uronił teraz żadnej łzy.

- Ale pogodziłem się już z tym – oznajmił jej.  

- Podziwiam ciebie za taką wytrwałość – odparła, a Johnny uśmiechnął się lekko.

Spojrzał na zegarek, aby zobaczyć która aktualnie była godzina. Dochodziła ósma, więc zdał sobie sprawę, że mają jeszcze godzinę czasu. Nie chciał już myśleć o tej nieprzyjemnej sprawie, pragnął choć na chwilę jeszcze pobyć ze swoją dziewczyną.

- Jess, mamy jeszcze troszkę czasu – odparł zalotnie, po czym pogładził dłonią jej nagie nogi, a potem uda. – Wykorzystajmy to.

Uśmiechnęła się, ponieważ zrozumiała jego aluzje. Podniósł ją i posadził kobietę na stół. Pocałował namiętnie usta Jessici, a jego dłonie powędrowały pod koszule, dotykając aksamitnej skóry swojej partnerki, gładząc jej nagie plecy, talie, a potem dotarł do jej piersi. Słyszał westchnięcia jasnowłosej, która lekko zaciskała paznokcie na jego plecach.

Wkrótce zaczął rozpinać koszulę, aby móc wreszcie zobaczyć nagie ciało Jessici. Odchyliła głowę do tyłu, aby mógł swobodnie wargami błądzić po szyi, obojczyku, schylając się coraz to niżej. Jessica, pod wpływem tych pieszczot, jęknęła rozkosznie, zaciskając mocno swoje dłonie na jego czarnej czuprynie.

Johnny chciał już ją zaprowadzić do sypialni, gdy nagle usłyszał dźwięk telefonu, wydobywający się z wnętrza jego spodni. Pocałował jeszcze dwa razy wargi blondynki, po czym wyjął komórkę i odebrał połączenie.  

- Słucham – odezwał się, patrząc cały czas na Jessicę, która była niezadowolona, że Johnny musiał przerwać w tym momencie.

- Brigh, macie sprawę – usłyszał głos swojego szefa. – Jedzcie z Carter do szkoły George ‘a Washingtona. Wysyłam was, ponieważ wiem, że chodziłeś do tej szkoły. Będziesz się tam odnajdywał.  

- A co się tam stało? – spytał.

- Jakiegoś nauczyciela pobili, a także ktoś zadzwonił do szkoły, że w budynku jest bomba. Snajperzy i technicy są już w drodze. Byłbym zadowolony jakbyście i wy tam się znaleźli, jak najszybciej.

- Dobrze, szefie, zaraz tam będziemy – obiecał, po czym zakończył rozmowę z inspektorem.

- Nie miał kiedy zadzwonić – westchnęła zrezygnowana.

- Jeszcze to powtórzymy – odparł, całując ją lekko w usta. – Teraz mamy sprawę. Ktoś pobił nauczyciela i zadzwonił do szkoły z informacją o bombie.

- Ta młodzież nie ma nic do roboty – rzekła rozjuszona, zeskakując ze stołu. – Mogę się założyć, że ten alarm to tylko lipa.

- Zobaczymy, pani komisarz – zaśmiał się. – A teraz proszę o zwrot mojej własności.

Nie czekając na ruch kobiety, zwinnym ruchem ściągnął z jej ramion koszulę i pozostawił Jessicę zupełnie nagą. Tak bardzo pragnął teraz z nią być. Pozwolił sobie jeszcze przyciągnąć ją do siebie, aby chociaż na tą minutę dotknąć jej warg oraz ciała.

- Johnny, musimy się zbierać – westchnęła, czując ciepły oddech Johnny ‘ego na swojej szyi. – Sam powiedziałeś, że jeszcze to powtórzymy.

- Wiem, ale tak trudno mi się oprzeć – zaśmiał się, na co Jessica odwzajemniła gest.

- Może lepiej będzie jak się już ubiorę.

~*~

*to dzielnica Nowego Jorku.

I przebrnęliśmy przez ten rozdział. Mam nadzieje, że chociaż Wam się on podobał, bo ja to mam zawsze mieszane uczucia. Choć wiem, że ta notka jest dość ciekawsza od poprzedniej, dowiedzieliśmy się w końcu, który policjant wpadnie w kłopoty. I pewnie wszystkich zaskoczyłam tą sytuacją, ale możecie być pewni, że Johnny także będzie miał w tej sprawie dużo do powiedzenia.

Pozdrawiam serdecznie:*