III. Strefa zagrożenia: 3. Testy

„Życie jest jak szachow­ni­ca, na której jes­teśmy tyl­ko pion­ka­mi. Każde­go dnia, w każdej minucie, ktoś zos­ta­je wyk­luczo­ny z gry, która toczy się dalej...”

- AnaRosa

24 listopad 2011. Czwartek.

Koło szkoły kręciło się wiele osób. Policjanci w mundurach, wraz z pomocą nauczycieli,  prowadzili uczniów na boiska z dala od placówki. Konieczne to było, aby karetka pogotowia mogła bezpiecznie zabrać poszkodowanego oraz, aby dali miejsce saperom, którzy zaczęli przeszukiwać budynek. Komisarze mieli to szczęście, że jeszcze ambulans stał pod szkołą i będą mogli się dowiedzieć o stanie zdrowia pobitego nauczyciela.

Wkrótce zauważyli, jak lekarze wynosili z budynku pacjenta na noszach. Przybliżyli się do nich, a gdy tylko Johnny zobaczył twarz profesora, zastygnął w miejscu, ponieważ rozpoznał w nim Charlesa Orthona - byłego nauczyciela matematyki. Nie sądził, że przyjdzie taki dzień, że będzie prowadził śledztwo w sprawie pobicia jego dawnego matematyka z liceum. Twarz pana Orthona była blada, głowę miał zabandażowaną, chronił go pas ortopedyczny  na szyi oraz przykryty był szczelnie kocem i złotą folią. Johnny odwrócił wzrok, bo nie mógł dłużej na niego patrzeć.

- Pani doktor, jaki jest jego stan? – usłyszał Jessicę.

- Ma poważne obrażenia, zabieramy go na ostry dyżur – zaoponowała lekarka. Gdy tylko weszli do karetki pogotowia, zamknęli drzwi, po czym szybko wyjechali na sygnale z terenu placówki.

- Gdzie jest dyrektor szkoły? – spytała się Jessica jednego umundurowanego policjanta.

- Tam – powiedział, wskazując ręką na kobietę w średnim wieku o blond włosach,  które upięte zostały w mocny kok, a na sobie miała beżowy żakiet. Komisarz od razu ją rozpoznał. Gdy chodził do szkoły, owa nauczyciela była zwykłą pracownicą i uczyła angielskiego. Nie mógł uwierzyć w to, że profesor Miranda Sorth została dyrektorem.

- Dzień dobry, pani Sorth – przywitał się, kiedy przybliżyli się do kobiety, która na dźwięk swojego nazwiska, odwróciła się w ich stronę.

- Och, dzień dobry, panie Brigh – odparła nieco zaskoczona, widząc swojego dawnego ucznia.

- Widzę, że pani mnie jeszcze pamięta – uśmiechnął się lekko do swojej byłej nauczycielki z angielskiego.

- Jak mogłabym ciebie zapomnieć, skoro byłeś znany w całej szkole – uśmiechnęła się lekko, starając się choć na trochę rozluźnić sytuację. – Prowadzisz tą sprawę?  

- Tak, razem z moją partnerką, Jessicą Carter. – Przedstawił ją, która przywitała się z dyrektorką szkoły, podając jej dłoń. – Dlatego będziemy mieć do pani parę pytań – odparł, na co kobieta skinęła głową. – Kto zadzwonił do szkoły z informacją o bombie?

- Zadzwoniła jakaś dziewczyna, nie mamy pojęcia kto to – odpowiedziała. -  Mówiła, że w szkole jest bomba i rozłączyła się.

- A kto znalazł profesora Orthona? – zadał kolejne pytanie.

- Ja znalazłam – odparła, a w jej głosie czuć było przygnębienie. – Kiedy został włączony alarm, poszłam sprawdzić, czy nie ma jeszcze nikogo w budynku. Weszłam  do gabinetu pana Charlesa, a on leżał na podłodze… zakrwawiony… nieprzytomny.

- A jakim był nauczycielem? – spytała Jessica.

- To jeden z najlepszych pedagogów, kawaler, całe życie poświęcił szkole. No i widzi pani, co go za to spotkało.

Musieli przerwać rozmowę z dyrektorką, ponieważ jeden ze snajperów podszedł do nich i oznajmił, że cały teren był czysty i nie było w szkole żadnej bomby. Johnny powiedział mu, aby przekazał technikom, żeby już weszli do środka. Pożegnali się z nauczycielką, która powiedziała im, że jakby mieli jeszcze jakiekolwiek pytania, będzie u siebie w gabinecie.

***

Gabinet matematyka wyglądał tak, jak Johnny pamiętał ze swoich czasów. Nic tu praktycznie się nie zmieniło, oprócz tego, że ściany były pomalowane na beżowy kolor. Po lewej stronie, obok okna, które wychodziły na boiska szkole, stał czarny fotel, biurko oraz dwa drewniane krzesła. Naprzeciw wejścia ustawione były regały z książkami i różnymi figurami geometrycznymi oraz sejf. Po prawej stronie zostały wstawione drzwi do sali, w której prowadził zajęcia. Pamiętał, że wiele razy miał przyjemność odwiedzić profesora w jego gabinecie. I to wcale nie było spowodowane tym, że nie dogadywał się z nauczycielem – wręcz przeciwnie – przychodził tu, aby poduczyć się do szkolnego konkursu matematycznego. Co jak co, ale Johnny zawsze uwielbiał przedmioty ścisłe. Nigdy nie miał żadnego problemu, aby dogadać się z profesorem Orthonem. Najgorzej mieli ci, którzy sobie z tym przedmiotem nie radzili, ponieważ bardzo naciskał na tych uczniów.

W kanciapie nauczyciela zrobiło się tłoczno, kiedy technicy zaczęli zabezpieczać ślady. Johnny i Jessica przyglądali się kolegom, jak intensywnie pracują. Na podłodze było oznaczone białymi liniami sylwetkę, gdzie leżał poszkodowany.

- Johnny, zobacz – odezwała się Jessica, wskazując ręką na biurko i dywan, gdzie znajdowała się tam zaschnięta krew. – Wygląda na to, że doszło tu do szarpaniny. Został pchnięty, uderzył o kant biurka…

- … a potem o podłogę – dokończył za nią, zgadzając się całkowicie z jej teorią.

- Słuchajcie, mamy tu jakieś testy – zwrócił się do nich jeden z techników. – Leżały na biurku. – Podał Johnny ‘owi kartki, które zapakowane były w folię.

- Sprawdzian z wiadomości dla klasy maturalnej, grupa B* – przeczytał. – Z gotowymi odpowiedziami – dodał.

- Trzeba będzie o tym porozmawiać z dyrektorką – rzekła, biorąc sprawdziany do ręki.

***

Johnny wiedział gdzie znajdował się gabinet dyrektorki, więc nawet nie musiał pytać o drogę woźnego, tylko od razu zszedł na parter z Jessicą, skręcając w prawą stronę. Weszli do małego pomieszczenia, w którym znajdował się sekretariat. Za niewielkim, brązowym blatem siedziała kobieta o czarnych jak smoła włosach, które spięte miała w elegancki kok. Ubrana była w brązowy, bawełniany sweter,  jej szyje zakrywała biała apaszka, na uszach lśniły srebrne kolczyki, a na nosie miała kwadratowe okulary z grubą oprawką. Czarnowłosy miał wrażenie, że doskonale ją znał, lecz nie mógł sobie przypomnieć nazwiska kobiety. 

Kiedy znaleźli się blisko niej, brunetka spojrzała na nich, odrywając się od papierkowej roboty. Uśmiechnęła się pogodnie.

- Johnny – odezwała się, a on patrzył na nią lekko zaskoczony. – Miło cię widzieć. Chociaż byłoby lepiej, gdybyśmy spotkali się w lepszych okolicznościach. Biedny pan Orthon, nie zasłużył sobie na taki los. A wracając, mógłbyś czasem się zebrać i pokazać się na zjeździe absolwentów. Steve Nother wyjechał do Missouri robić tą swoją politykę, ale jakoś odnajdywał czas, aby przyjechać chociażby na to jedno spotkanie naszego rocznika. A ty? Wstydź się. -  Kiedy ją słuchał, już dokładnie wiedział, kim ona była. Poznał ją od razu po tej ciągłej gadaninie. Mógł przyznać, że jego koleżanka ze szkolnej ławki bardzo się zmieniła. – Mam teraz niejasne wrażenie, że mnie nie kojarzysz.  

- Jakbym mógł ciebie nie kojarzyć, Bridget – uśmiechnął się. – Wybacz mi, ale życie policjanta to co innego niż życie polityka.

- Jak zwykle się wymigujesz, nie zmieniłeś się.

- Za to ty diametralnie – rzekł, uśmiechając się do niej.

- Trzeba było coś zrobić ze swoim życiem– zaśmiała się. – Zobacz – odparła, pokazując mu zdjęcie jakiegoś mężczyznę o blond włosach i brązowych oczach, który tulił do siebie małego chłopczyka, bardzo do niego podobnego. – To mój mąż i syn, a córeczka w drodze. – Wstała z krzesła, a Johnny od razu zobaczył jej okrąglutki brzuszek.

- Gratuluję – wydusił.

- A ty, komisarzu, znalazłeś w tym swoim świecie kryminalnym jakąś wybrankę serca?

- Nie jestem sam, aktualnie jestem zajęty – odpowiedział, ukradkiem spoglądając na Jessicę, która z wielkim zainteresowaniem przyglądała się tej pogawędce. – Wiesz, Bridget, rozmawiałbym z tobą, ale jestem tu służbowo. Dyrektorka u siebie?

- Nie ma jej, ale możecie u niej zaczekać – odparła, lekko wzdychając. – Pani Sorth jest na stołówce. Wiesz, gdy czymś się zamartwia, zawsze pochłania dużo jedzenia. Nawet sobie nie wyobrażasz, Johnny,  ile o niej rzeczy się dowiedziałam.

- Może innym razem mi o nich opowiesz.

- Tak, innym razem – burknęła. – Już to widzę.

Johnny jedynie jej zasalutował, jak to robią żołnierze w wojsku, po czym wraz z Jessicą przekroczył drzwi gabinetu dyrektorki. Pomieszczenie było niewielkie. Naprzeciw wejścia były dwa regały z różnymi papierami i książkami, mosiężne biurko, czarny, skórzany fotel oraz dwa krzesła. Po lewej stronie były okna, a tuż obok ładnie prezentowała się doniczka z wielką paprotką. Na bordowych ścianach, po lewej stronie, wisiało parę dyplomów oraz grupowe zdjęcie nauczycieli.

- Nic tu się nie zmieniło – odparł, opadając na krzesełko.

- Tylko mi nie mów, że byłeś tu częstym gościem – uśmiechnęła się.  

- Ale mnie osądzasz – żachnął. – Miałem parę wizyt, ale to nie były koniecznie te złe.

- Bardzo dobrze dogadywałeś się z tą Bridget? – zapytała.

- Tak, lubiłem ją. Chodziliśmy razem na chemię, matematykę i angielski**. Często widywałem ją na boisku, ponieważ była cheerleaderką naszej drużyny koszykarskiej. Wszyscy chłopacy się w niej podkochiwali.

- Ty również?

Nie odpowiedział, ponieważ do gabinetu weszła pani dyrektor, która przeprosiła ich za długą nieobecność. Usiadała na fotelu i od razu zapytała ich, w czym mogła służyć, a Jessica podała kobiecie zapakowane w folię sprawdziany. Dyrektora z uwagą spoglądała na testy.

- Ach, tak – westchnęła. – To są testy na koniec semestru z klas maturalnych. Sądzicie, że to ma jakiś związek z pobiciem profesora?

- Tego jeszcze nie wiemy, będziemy musieli to sprawdzić – odparła Jessica. – Proszę mi powiedzieć, czy pan Orthon był lubiany przez uczniów?

- Lubiany to raczej nie – odpowiedział za dyrektorkę Johnny. – Był surowy, dużo wymagał, uczniowie nie przepadają za takimi nauczycielami.

- Tak, Johnny ma rację – zgodziła się z nim profesorka.  – Jeśli chodzi o uczniów, to miał z większością bardzo duże problemy.

- A ostatnio ktoś szczególnie dał mu we znaki? – spytała.

- Niestety, ale tych osób jest wiele. Wie pani, on nie bał się zostawić ucznia w tej samej klasie. W tym roku też jest sporo zagrożonych. Ci co są w klasie maturalnej, mogą być przez to nie dopuszczeni do egzaminu.

- Mamy więc prośbę – powiedział Johnny. – Mogłaby pani sporządzić dla nas listę osób, którzy mieli problemy z jego przedmiotem?

- W porządku, Johnny, ale to będzie długa lista.

~*~

*W Polsce nazywa się to matura, lecz po angielsku taki egzamin, kończący szkołę średnią to:  „a level exam”.

**W Ameryce nie ma podziału na klasy. Każdy uczeń ma swój własny plan zajęć.

Nie wiem, co sądzić o tej notce, nie jestem zbytnio z niej zadowolona, ale mam nadzieje, że chociaż Wam jakoś przypadła do gustu. Następna notka już będzie lepsza, bo jest jednym z moich ulubionych:)

A u mnie w domu panuje chaos związany z remontem pokojów. Dlatego może się tak stać, że będę rzadko na komputerze.

Pozdrawiam Was, kochani :*