III. Strefa zagrożenia: 4. Obeznanie

„Cza­sami zło przychodzi pod maską dob­ra, lecz je­go praw­dzi­wym ce­lem jest szerze­nie zła.”

- Paulo Coelho

25 listopad 2011 rok. Piątek.

Johnny obudził się, a jego wzrok padł prosto na Jessicę, która spała obok niego. Wczoraj, gdy tylko opuścili komisariat późnym wieczorem, pojechali oboje z powrotem do jego mieszkania. Mimo iż to był dopiero pierwszy dzień śledztwa, czarnowłosy był wykończony. Wszystko to dlatego, że po tak długim urlopie, musiał akurat dostać sprawę swojego byłego nauczyciela od matematyki. Kiedy wrócili do biura, dowiedzieli się od Toma, że pedagog ciągle był nieprzytomny, a jego stan był krytyczny. Oznajmił im także, że ustalają kiedy dziewczyna dzwoniła z informacją o bombie. Przeglądają taśmę, bo okazało się, że tuż przed wejściem do szkoły była kamera i zawsze istniała możliwość, że ktoś obcy wchodził do budynku. Johnny i Jessica, po dłuższym zastanowieniu stwierdzili, że dziwne byłoby to, gdyby okazało się, że ten alarm i pobicie nauczyciela, to tylko zbieg okoliczności. Przeczuwali, że za tym kryje się coś więcej.

Bardzo długo rozmawiali o tym, co działo się w szkole, gdy tylko znaleźli się w mieszkaniu. Podczas kolacji, którą przyrządzili wspólnie, powiedział jej jakim nauczycielem był Orthon oraz ze szczegółami opowiedział, jakie miał relacje z Bridget. Żadnej sensacji tutaj nie było, ponieważ nic go nie łączyło z brunetką jak tylko czysta przyjaźń. Nawet się w niej nie podkochiwał. Zawsze sobie z Bridget pomagali - on jej w matematyce i fizyce, a ona jemu z angielskiego.

Spojrzał na śpiącą Jessicę i zdał sobie sprawę, że byłby chyba głupi, gdyby z nią zerwał. Ta blondynka dawała mu tlen do oddychania. Zastanawiał się, jak długo wytrzyma w takiej tajemnicy przed szefem. Doszedł do wniosku, że powinien to zrobić zaraz po zakończeniu tej sprawy. Inspektor wtedy przekonałby się, że umieją rozdzielić sprawy zawodowe od prywatnych.

Poruszył się, kładąc swoją dłoń na nagie ramię kobiety. Schylił się, aby musnąć wargami jej skórę. Kiedy zbliżył się do szyi kobiety, usłyszał ciche westchnięcie Jessici. Odwróciła się do niego z uśmiechem i pocałowała go w usta. Pocałunek stał się coraz bardziej namiętny. Johnny miał ochotę nie wychodzić z łóżka, by nacieszyć się swoją dziewczyną. Jessica jednak w porę ich przywróciła do równowagi.

- Musimy już wstać, aby iść do szkoły – odparła.

- Sprawiasz, że zaczynam się czuć jak jakiś nastolatek – zaśmiał się, na co i blondynka uśmiechnęła się szeroko.

***

Po zjedzeniu wspólnego śniadania, pojechali do szkoły, aby porozmawiać sobie z uczniami, którzy mieli pisać wczorajszy test. Dyrektorka oznajmiła im, że paru uczniów było na sali gimnastycznej, a przy okazji dała im listę osób, którzy byli zagrożeni z przedmiotu profesora Orthona.

Johnny i Jessica zeszli na dół, kierując się do sali, na której kiedyś miał zajęcia z wychowania fizycznego. Większość pomieszczenia zajmowało boisko, na której teraz trzej chłopcy grali w koszykówkę, a jedna dziewczyna o czarnych włosach, która miała na sobie strój cheerleaderki, przyglądała się im z wielką uwagą. Po prawej i lewej stronie prezentowała się widownia, na której siedziało parę uczniów.

Komisarze przyglądali się nastolatkom, jak kozłowali piłkę. Jeden o kręconych, blond włosach chłopak, wyminął swojego kolegę bruneta, zrobił dwutakt, a następnie zamachnął się, rzucając piłkę, która jednak nie trafiła do kosza, tylko uderzyła o czerwoną ramę, po czym wylądowała pod nogi Johnny ‘ego. Czarnowłosy wziął ją do ręki i odbił parę razy od ziemi, a następnie stanął na środku boiska i przymierzał się do rzutu. Skoncentrował się, podskoczył lekko i pchnął ją prosto do kosza. Gdyby trwał mecz, właśnie uzyskałby dla drużyny trzy punkty. Blondyn chwycił piłkę i z wielkim uśmiechem na niego spoglądał.

- To był świetny rzut, stary – powiedział radośnie nastolatek, gdy tylko Johnny i Jessica podeszli do nich bliżej. 

- Nie przypominam sobie, abyśmy byli na ty – odrzekł poważnie do chłopaka.

- I widzimy, że jesteście bardzo zadowoleni – powiedziała Jessica, lustrując każdego nastolatka wzrokiem. – Na dodatek w takiej sytuacji, gdzie wasz nauczyciel walczy w szpitalu o życie. Takie zachowanie chyba nie jest na miejscu, nie sądzicie?  

- To nie my – odezwała się dziewczyna. – Choć należało mu się.

- Co ty nie powiesz? – zdziwiła się. – Należało mu się ciężkie pobicie?

- Może nie aż tak, ale to psychol.

- A twoim zdaniem, co oznacza słowo „psychol”?

- Darł się cały czas, nie? – odparł za nią kolega blondyn. – Jakieś kary cały czas wymyślał. Złapał cię z papierosem w dłoni, starzy do szkoły. Spóźnienie na lekcje, starzy do szkoły. Normalnie masakra!

- Właśnie – zgodził się z nim chłopak o czarnych włosach. – Święta, a on zadawał  do domu pół książki zadań. I jeszcze ten cholerny test, który miał być wczoraj, przewalone normalnie. Napiszesz go, dopuści cie do matury, a jak nie to… „sorry, stary, ale będziesz układać płytki na chodniku” – oznajmili chórem ostatnie zdanie.

Johnny popatrzył na Jessicę. Wczoraj opowiadał jej o nauczycielu i wspomniał jego klasyczne zdanie, które mówił uczniom, co ich czekało, jak nie napiszą testu. Widocznie pan Charles Orthon ciągle miał tą samą śpiewkę.  

- Teraz rozumiem – uśmiechnęła się drwiąco Jessica. – Wymyśliliście sobie tą bombę, żeby nie pisać tego testu, a potem pobiliście nauczyciela. Tak było?

- To nie my – żachnął blondyn.    

- Nie? – zadrwił z nich Johnny, po czym, gdy tylko zadzwonił dzwonek, pozwolił im opuścić salę gimnastyczną. – Kłamią jak najęci – zwrócił się do Jessici.

- Pewnie, że tak. Ta bomba to ich sprawka i to pobicie pewnie też.

- Ale musimy najpierw dojść do dziewczyny, która dzwoniła do szkoły. Ona później nas doprowadzi do tego, który pobił Orthona.

Kiedy mieli już wyjść z sali gimnastycznej, usłyszeli głos, który głośno wołał o pomoc. Tuż koło wyjścia na zewnętrz, zauważyli ukradkiem, jak ktoś, kogoś bije. Johnny i Jessica szybko pobiegli w tamtą stronę, aby pomóc nastolatkowi.

* * *

25 listopad 2011 rok. Piątek.

Nad Nowym Jorkiem pojawiły się ciemne chmury oraz wiał porywisty wiatr. Centrum Manhattanu ucichł, gdy tylko mocne krople deszczu padały z brzdękiem o ziemie, tworząc przy tym duże kałuże i potoki na ulicach.

Ciemna postać szła przyspieszonych krokiem, drwiąc z paskudnej pogody. Ominął chińską restaurację i skręcił w prawo, wkraczając na ulicę Lenox Street. Przeszedł obok biblioteki, po czym wreszcie zauważył znajomy mu sklep spożywczy. Wszedł do niego, zdejmując kaptur z głowy.

W pomieszczeniu nie było żadnej żywej duszy, oprócz niego i młodego sprzedawcy, który lustrował go wzrokiem. Przybysz uśmiechnął się do ekspedienta, a gdy podszedł bliżej, z trzaskiem położył swój czarny plecak na ladę. Mężczyzna lekko podskoczył i z nerwów poprawił sobie kwadratowe okulary.

- Piwo, blondasku – rzekł chłodno do sprzedawcy, który natychmiast podszedł do półki z alkoholem i wziął z niego pierwszy lepszy trunek jaki wpadł mu do ręki, i podał tajemniczemu klientowi.

Ekspedient czuł, że mogą być z nim problemy. Bał się, że może wyciągnąć z tego plecaka broń i będzie od niego żądał pieniędzy, które utargował dzisiejszego dnia. Cały się trząsł w środku, przyglądając się uważnie mężczyźnie, który na prawym policzku miał niewielką szramę, jak z łapczywością pije piwo.

- Twój szef u siebie? – zapytał go, a on od razu kiwnął głową.

Odstawił puszkę z trunkiem na blat, wytarł usta z piany, wziął swój plecak, po czym zaczął kierować się do białych drzwi, które były po prawej stronie.

- Szef kazał nikogo nie wpuszczać – odezwał się, zagradzając mu wejście na zaplecze. Mężczyzna ze szramą jedynie zaśmiał się drwiąco. Dłońmi ścisnął jego czerwony, ochronny fartuch i popchnął go lekko w stronę lady. Sprzedawca z trudem utrzymał równowagę.

Wkroczył na zaplecze i od razu wszedł do pomieszczenia, w którym rezydował kierownik tego sklepu. Miejsce było małe, ponieważ większość tego pokoju zagracało wiele cennych urządzeń. Od telewizorów, laptopów, po telefony komórkowe. Na środku tego pobojowiska stało brązowe biurko, czarny, skórzany fotel oraz niewielkie krzesło. Koło rozchylonego lekko okna, które znajdowało się naprzeciw wejścia, stał tęgi mężczyzna w jasnym garniturze. Miał czarne włosy, spięte w niezbyt staranny kucyk, a w ustach trzymał zapalone cygaro.

- Witaj, Stevenie, drogi przyjacielu – odezwał się, kiedy go zauważył. Podszedł do niego i poklepał po plecach.  – Cygaro? – zaproponował mu.

- Nie – potrząsnął głową. – Poczęstowałem się już piwem.

- Tak więc siadaj, a piwo dobije do mojego rachunku. – Machnął ręką, po czym oboje usiedli naprzeciw siebie. – Co cię do mnie sprowadza?

- Mam dwie sprawy. Po pierwsze: Zwinąłem jednemu kolesiowi laptopa – odparł, wyjmując ze swojego plecaka skradzione urządzenie. – Myślę, że spokojnie pięć tysięcy dolarów kosztuje to cacko.

- Bardzo okazały – westchnął, przyglądając się czarnemu sprzętowi. – Jutro wystawię go na e-buy ’u. 

- Widzę, że interesik kwitnie – rzekł Steven, rozglądając się po pomieszczeniu. – Może będzie lepiej jak zamkniesz ten legalny sklepik, bo i tak zysku z tego nie masz.

Philip Flesh słynął z tego, że załatwić może wszystko. Nielegalnie przywłaszczał sobie drogie, kradzione sprzęty, i za pomocą brata jego sprzedawcy, zamieszczał oferty kupna w Internecie. Kosił na tym nielegalnym interesie ogromne pieniądze. Jego niewielki sklep spożywczy był jedynie przykrywką.

- Lepiej dmuchać na zimne – zaoponował Flesh. – Co to za druga sprawa?

Bobesich zamilkł, a w pomieszczeniu słuchać było jedynie obijające się o parapet krople deszczu. Mężczyzna wpatrywał się z wielką uwagą na palącego nerwowo kolegę; gdyby nie uchylone okno, obaj pewnie by się zadymili. Wkrótce wziął z biurka pojedynczą kartkę i długopis, po czym zanotował dla niego wiadomość. Podał notatkę Philipowi, który natychmiast odczytał jego zawartość: Mick Bollins.  Szybko zgniótł karteczkę i wrzucił do kosza, stojącego po prawej stronie.

- Chcę o nim wiedzieć wszystko – powiedział stanowczo Bobesich. – Gdzie śpi, gdzie je, a przede wszystkim interesuje mnie jego rodzina. Masz mi na jutro załatwić jego numer, bo jak nie, to wiesz, co może się stać. – Patrzył na Flesha z drwiącym uśmieszkiem. Wiedział doskonale, że on nigdy nie odmówi, że wszystko był mu wstanie załatwić.

Czarnowłosy patrzył na Bobesicha ze strachem w oczach. Doskonale zdawał sobie sprawę, że ten Mick Bollins był policjantem, który zapuszkował go za zamordowanie dwóch innych policjantów.  Teraz najwyraźniej chciał się odegrać i szukał zemsty. To była ryzykowna gra, ale jakby mu odmówił pomocy, spotkałaby go szybka śmierć. Bobesich słynął z tego, że jemu nikt nie odmawiał, ponieważ może nawet posunąć się do tego, aby zabić swojego najlepszego kolegę, dlatego w żaden sposób nie mógł się wymigać. Cały gotował się w środku. Mimo iż okno zostało uchylone, gdzie zimno przedostało się z zewnątrz do pomieszczenia, to i tak czuł, że się pocił.

- Załatwione, Steven – odparł, gasząc cygaro w popielniczce. – Jutro dostaniesz numer gliniarza.

~*~

Wybaczcie mi spóźnienie, lecz nie miałam kiedy dodać nowego rozdziału z powodu remontu, który panuje u mnie w mieszkaniu. I tak jeszcze mam wiele do roboty, zaraz idę myć meblościankę i układać na nim wszystkie rzeczy, dlatego Wasze zaległości będę nadrabiać od jutra, obiecuje. Oczekujcie cierpliwie mojego komentarza pod Waszymi notkami.

Kobitki, wszystkiego dobrego z okazji dnia kobiet:** 

Pozdrawiam :*