III. Strefa Zagrożenia: 6. Klasowe przesłuchanie

„Dziw­ny jest ten świat, gdzie jeszcze wciąż mieści się wiele zła.”

- Czesław Niemen

27 / 28 listopad 2012. Niedziela/ Poniedziałek.

Po dwóch dniach wreszcie udało im się odnaleźć miejsce, w którym ukryli się Inkwizytorzy ze szkoły. Diana wraz z George ‘m zlokalizowali ich kryjówkę w starej hucie stali, która znajdowała się na południu Manhattanu. Johnny i Jessica pojechali z Tom ‘em, aby im pomóc w ujęciu przestępców. Stara fabryka nie prezentowała się najlepiej. Biały tynk opadał ze ścian, a okna były poprzybijane deskami. Z wyciągniętą bronią wkroczyli w piątkę do środka, skradali się po cichu jak mysz, idąc cały czas prosto. Wnętrze budynku zostało zaniedbane; tak jak i na zewnątrz, ze szaro-białych ścian urwał się tynk, tworząc na drodze liczne kupki gruzu, a z niektórych miejsc na suficie, skapywały krople, które wyrobiło na ziemi małe, brudne kałuże. Wszyscy skrzywili się, gdy poczuli w nozdrzach ten odrażający zapach wody. Jessica, która była bardzo wyczulona na bród, bardzo powoli i z niesmakiem kroczyła obok Johnny ‘ego, miała taką minę, że mogłaby w każdej chwili zwymiotować.

Po chwili z pomieszczenia, który znajdował się po lewej stronie, usłyszeli śmiejących się chłopaków. Johnny dał znać swoim kolegom, że na trzy, wkraczają do środka. Raz, dwa, trzy – policzył na palcach.

- Policja! Na ziemie! – krzyknęli, gdy się ujawnili.

Młodzi przestępcy zaskoczeni byli wizytą policji, po czym rzucili się na nich, broniąc się. Czarnowłosy zauważył, jak Główny Inkwizytor, o którym wspominała dyrektorka, wyciągnął nóż i zaczął nim wymachiwać przed jego oczyma. Komisarz podbiegł do niego, uprzednio chowając broń do kabury, i zwinnym ruchem złapał go za nadgarstek prawej dłoni, w której trzymał narzędzie. Siłowali się, lecz Johnny był od niego o wiele silniejszy i wytrącił nóż nastolatkowi z rąk. Złapał go za bluzę i przywlókł go do ściany. Ukradkiem zobaczył, jak Jessica, Tom oraz George obezwładnili pozostałych nastolatków i zakuli ich w kajdanki. Diana zajęła się nieprzytomnym Matthew ‘em, który związany był sznurami na krześle. Brunetka wzięła chłopaka i wyprowadziła go z tej zaniedbanej ruiny.

- Co, zaczęło ci się bawić w nożycorękiego?! Spokój ma być!  – krzyknął Johnny, kiedy chłopak zaczął się wiercić.

- Spadaj, glino! – warknął.  Gdy to usłyszał, przygwoździł młodego nastolatka jeszcze bardziej, po czym wykręcił mu ręce do tyłu i zakuł w kajdanki.

Rozglądając się teraz po pomieszczeniu zauważyli, że było tu sporo kradzionego sprzętu. Czarnowłosy nie mógł pojąć tego faktu, że w takim młodym wieku już sobie nagrabili życie w kryminale. Posiedzą u nich pewnie dwa lata za taki handel kradzionymi rzeczami. A jak dojdzie im pobicie nauczyciela, to nie wyjdą z wiezienia dobre dziesięć lat. Wyprowadzili ich z tej fabryki i zawieźli zakutych na komisariat.

***

Następnego dnia Johnny i Jessica siedzieli w swoim biurze i przeglądali sobie akta młodych chuliganów, których wczoraj złapali. Postanowili, że porozmawiają sobie z Głównym Inkwizytorem dzisiejszego dnia. Chcieli, aby poczuł trochę życia w ciemnej celi i zastanowił się nad tym, co im powie na przesłuchaniu. Nastolatek i tak miał to gdzieś, przeklinając policję. Zastanawiał się teraz, czy i dzisiaj będzie tak pyskował na przesłuchaniu.  

- Co za gnojki? – westchnęła Jessica z nad akt nastolatków. – Ci Inkwizytorzy są zdolni do wszystkiego.

Do ich biura wszedł Tom, który oznajmił im, że przyprowadzili już Głównego Inkwizytora do pokoju przesłuchań i, że Matthew czuję się dobrze i dzisiaj został wypisany ze szpitala.

- Pobicie? Kradzieże? – odezwał się Johnny. – Orthona także mogli pobić, bo wchodził im cały czas w drogę.

- Teraz już zabić – odparł Tom. – Dzwonili ze szpitala. Ten rany nauczyciel zmarł. W szkole już o tym wiedzą.

Johnny nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Nigdy by nie przepuszczał, że jego profesor od matematyki tak skończy. Przed oczami stanęły mu wspomnienia związane z nauczycielem. Jak go solidnie przygotowywał na konkurs matematyczny, gdzie później zajął drugie miejsce w całym stanie Nowego Jorku. Jak krzyczał na lekcjach na tych, którzy nie odrobili prac domowych albo dostali jedynkę* ze sprawdzianu. Otrząsnął się ze wspomnień, aby móc się skoncentrować na śledztwie.

- To ja sobie teraz idę z nim pogadać  - oprzytomniał, po czym opuścił pomieszczenie, kierując się do pokoju przesłuchań.

- Ta dziewczyna także miała powód, aby się zemścić – rzekła Jessica do Toma. – Co? Zmiękła?

- Rozkleiła się, zrobi wszystko, co będziecie chcieli.

- To przyprowadź ją tutaj.

Po paru minutach Tom wprowadził do biura rozmazaną Evelyn Thelwis. Carter domyśliła się, że warunki więzienne jej nie odpowiadały. Dziewczyna usiadła naprzeciwko niej, spuszczając wzrok.

- Twój nauczyciel od matematyki zmarł dzisiaj rano w szpitalu. – Gdy wypowiadała słowa, nastolatka szybko podniosła głowę. Jessica zauważyła na jej twarzy niepokój. – Od tej chwili prowadzimy śledztwo pobicia ze skutkiem śmiertelnym. A ty jesteś podejrzana.

- Ja go nie zabiłam – rzekła ochrypniętym, a jednocześnie zrozpaczonym głosem.

- To kto to zrobił? – spytała, lecz dziewczyna milczała. – Evelyn, to jest twoja szansa, żeby stąd wyjść. Musisz ze mną rozmawiać. Twoja grupa widziała, jak Orthon uderzył cię w twarz, a dla mnie to jest motyw.

- Ale to nie ja – broniła się nadal.

- To kto? – zapytała ponownie. – Kto stał z tobą przy budce telefonicznej? Co to za chłopak?

- Nie mogę powiedzieć, niech sam się przyzna.

- Dobra, inaczej – rzekła, chcąc w zupełności przejąć inną strategie tej rozmowy z dziewczyną. – Zrobimy tak, pojedziesz dzisiaj z nami do szkoły i porozmawiasz ze swoimi kolegami, i dowiesz się… dowiesz się – powtórzyła, aby nastolatka to dogłębnie zrozumiała – kto z nich pobił Orthona.

Dziewczyna nie miała innego wyjścia. Musiała się zgodzić, bo inaczej ciągle by siedziała w areszcie aż do wyjaśnienia sprawy.

***

W tym samym czasie, kiedy Jessica przesłuchiwała Evelyn Thelwis, Johnny poszedł na poważnie sobie porozmawiać z Głównym Inkwizytorem, który tak naprawdę nazywał się Dominic Dowell i miał dwadzieścia lat. Był w tak młodym wieku, a już siedział w poprawczaku za kradzieże oraz liczne pobicia. Teraz był sądzony już jako dorosły i poważnie sobie nagrabił w swoim scenariuszu kryminalnym.

Szatyn siedział luzacko na krześle, niczym się nie przejmując. Patrzył na wszystkich z góry, jakby był panem świata. Jego brązowe oczy lustrowały całe pomieszczenie, ignorując wściekłe spojrzenie Johnny ‘ego.

- Nauczyciel nie żyje, wiesz co to dla ciebie znaczy? – spytał go, stojąc ciągle nad nim, lecz Dominic tylko wywrócił oczami. – Możemy ci postawić zarzut o pobicie ze skutkiem śmiertelnym, a nawet zabójstwo.

- Nikogo nie zabiłem – odparł chłodno. – Nie wrobicie mnie.

- Orthon wchodził wam w drogę – zignorował słowa chłopaka. – Postanowiliście wykorzystać sytuację z bombą. Ktoś z waszej paczki podszedł do gabinetu profesora i załatwił sprawę.

- Orthon to nie nasza robota, ale jak się dogadamy, może coś powiem.

- Nie targuj się ze mną! – warknął, waląc dłońmi o stół i, spoglądając na niego wściekle. – Nic ci nie będę obiecywał! Mów konkretnie co wiesz, bo walczysz tutaj o siebie! Słucham?

- Jak było to zamieszanie z bombą, nie? – zaczął mówić po jakimś czasie, ale słychać było w jego tonie głosu, że miał to wszystko gdzieś. – Schodzę na dół, a tu z gabinetu Orthona wychodzi taki jeden łepek.

- Jaki?!

- Wysoki.

- Znasz go?

- To już zależy, czy się dogadamy.

Johnny prychnął, po czym zostawił zakutego w kajdanki chłopaka w obecności dwóch umundurowanych policjantów. Koło lustra weneckiego zauważył swojego szefa, Micka Bollinsa. Przywitał się z inspektorem, podając mu dłoń. Zapytał Brigha o postępach w śledztwie, więc zaczął mu opowiadać, czego się dowiedzieli, że na razie głównym podejrzanym jest ten Inkwizytor oraz dziewczyna, która zdzwoniła do szkoły z informacją o bombie. Gdy przedstawił mu całą relację zdarzeń, postanowił poruszyć temat zabójcy jego ojca.

- Pewnie słyszał szef, że na wolności jest Steven Bobesich?

- Tak – potwierdził. – Góra** o tym zdążyła mi już powiedzieć.

- Niech mi pan pozwoli go złapać – powiedział wprost.

- Nie ma mowy, Johnny – zagroził mu palcem. – On zabił ci ojca i będą tobą kierowały emocje! Dlatego stanowczo zabraniam!

- Tu nie chodzi o mojego ojca, tylko o pana.

- O mnie? – zdziwił się.

- Tak – przytaknął. – Nie pamięta pan, że to szef go złapał dziesięć lat temu. On może się zemścić.

- To tylko niejasne sugestie, Johnny…

- Powinien szef mieć ochronę! – przewał mu, nieco podważając swój ton głosu.

- Nie przesadzaj! – krzyknął Bollins.

Ich konwersacje przerwała Jessica, która weszła do pomieszczenia. Przywitała się z inspektorem, który zdenerwowany szybko opuścił miejsce, trzaskając drzwiami. Komisarz Carter zauważyła rosnące napięcie, które panowało w środku, lecz zignorowała to. Postanowiła, że potem spyta Johnny ‘ego, o co im poszło. Teraz najważniejsze było śledztwo.

- I jak przesłuchanie? – spytała.

- Gnojek idzie w zaparte – westchnął. – Chce ze mną iść w jakiś chory układ. Myśli, że jak mi coś powie, to go wypuszczę.

- Nie traćmy z tym nastolatkiem zbytnio czasu. Pojedziemy do szkoły i zabierzemy tam dziewczynę. Ona nam w tym pomoże.

***

Kiedy pojechali do szkoły, pani Sorth zaprowadziła Evelyn Thelwis do sali, a po jakimś czasie, i oni weszli wraz z dyrektorką, w której odbywały się zajęcia z matematyki. Był ogromny hałas. Wszystko wychodziło na to, że uczniowie mieli to gdzieś, że ich nauczyciel nie żył. Nie zdawali sobie tego sprawy, jaka to była poważna sytuacja. Johnny postanowił przywrócić tu porządek. Wyprzedził profesorkę, która także chciała uspokoić grupę.

- Cisza! – krzyknął, na co cała klasa spojrzała w ich stronę i powoli zaczęła się uspokajać. – Co jest grane?! Ty, kolego – zwrócił się do nastolatka o czarnych, kręconych włosach, który siedział na swoim stoliku na końcu sali – zejdź z tej ławki, bo nie jesteś u siebie! To jest szkoła! – Chłopak z wielką niechęcią go posłuchał i usiadł jak należy. Johnny nie zdawał sobie tego sprawy, jak okropna może być dzisiejsza młodzież. Lekceważyła wszystko i nie przejmowała się niczym, jednak wiedział, że są wyjątki, bo zauważył paru uczniów, kiedy tylko wszedł do klasy, jak siedzieli cicho w swoich ławkach i ignorowali poczynania swoich kolegów. – Wasz nauczyciel nie żyje – odparł, gdy tylko uczniowie całkowicie się uspokoili - a my jesteśmy pewni, że znacie osobę, która jest odpowiedzialna za jego śmierć. No, to słuchamy was? Co macie nam do powiedzenia?

- My nie wiemy, kto to zrobił, naprawdę – odezwał się nastolatek o blond włosach, którego spotkali na sali gimnastycznej.

- Jesteście już pełnoletni – rzekł do klasy po chwilowej ciszy. – Dlatego uprzedzam was, że za ukrywanie sprawcy, jak i również informacje o sprawcy, grozi odpowiedzialność karna. To co? Kto z was poszedł do gabinetu pana Orthona po test? – spytał stanowczym głosem.

- My ten alarm tylko wymyśliliśmy – usprawiedliwił klasę chłopak o czarnych włosach, który siedział w drugiej ławce w środkowym rzędzie. – Nie chcieliśmy wykradać tego testu.

- Jakoś wam nie wierzę. Ten alarm w żaden sposób nie rozwiązałby waszego problemu, test odbyłby się jutro albo pojutrze. Jeśli nawet to nie wy pobiliście nauczyciela, to dobrze wiecie kto to zrobił. – Zamilkł, czekając aż zaczną mówić, lecz nic takiego nie nastąpiło. Klasa ciągle milczała. – Nie chcecie z nami rozmawiać – westchnął. – Dobrze, nich i tak będzie, jesteście już dorośli. W takim razie od jutra, każdy z was będzie indywidualnie wzywany na komendę i przesłuchiwany w tej sprawie. To tyle, dowidzenia – pożegnał się, po czym zaczął kierować się w stronę drzwi wejściowych wraz z Jessicą.

- Słuchajcie, musimy im o tym powiedzieć – odezwała się do swoich kolegów Evelyn, która wstała ze swojego miejsca na końcu sali. – My wiemy, że przegięliśmy – zwróciła się do komisarzy. – Nie chcieliśmy, żeby to było aż tak. Ten chłopak, co był ze mną na zdjęciu, to… to Seth.

- No tak – odparł nastolatek, który już wcześniej odezwał się po raz pierwszy w tej sali – ale to nie ja pobiłem starego.

- W takim razie kto? – zapytał Johnny.

- Mamy takie nagranie – odparła ponuro Evelyn. – Seth, pokaż.

~*~

*w amerykańskiej szkole jedynka to „f”

**góra, czyli ci, którzy są wyżej od inspektora

Następny rozdział będzie już kluczowym rozwiązaniem oraz początkiem nowych kłopotów. Ach, uwielbiam ten rozdział i następny. Może są tu jakieś błędy czy coś, ale lubię ją w postaci fabuły. Przyznam się, że nie mogłam się doczekać, kiedy opublikuje rozdział^^ Mam nadzieje, że i Wam odrobinkę się podoba:)

Pozdrawiam:*