III. Strefa zagrożenia: 08. Pierwszy trop

„Jeśli już mam spadać, niechaj będzie to przynajmniej z wysoka.”

- Paolo Coelho

28 / 29 listopad rok. Poniedziałek / Wtorek.

- Szefie?! Szefie!

Ciągle nawoływał, a on cały czas milczał. Przeraził się, gdy nagle usłyszał strzał… potem drugi. Połączenie po chwili się przerwało.

- Johnny, co się stało? – spytała przerażona Jessica, widząc zakłopotaną twarz swojego chłopaka. – Co z szefem?

- Jess, mam złe przeczucia – odezwał się zdezorientowany. – Bollins mówił, że Bobesich porwał jego córkę, ale potem usłyszałem jakieś strzały. Boję się, że coś mu się stało, musimy do niego jechać.

Przeprosili Dereka, który powiedział im, żeby nie tracili czasu i jechali, że da sobie radę. Johnny podał swój telefon Jessice, aby ta powiadomiła ekipę i karetkę pogotowia. Bez zbędnych słów szybko wsiedli do Passata i czarnowłosy z piskiem opon wtargnął na jezdnie. Dodał gazu i jechał sto osiemdziesiąt km/h, omijając inne pędzące samochody. Jessica dała koguta na dach, aby drogówka nie musiała ich zatrzymywać.

W niecałe dziesięć minut byli już na miejscu. Z piskiem opon zaparkował obok karetki pogotowia i czym prędzej wyszli z samochodu. Zauważyli policję, która odgradzała teren miejsca zdarzenia, oraz rodzinę inspektora. Wkrótce zobaczyli swojego szefa na noszach, który prowadzony był przez ratowników. Johnny od razu zapytał, czy Bollins z tego wyjdzie.

- Stracił dużo krwi – odparł lekarz o jasnych włosach. – Musimy szybko zabrać go do szpitala i operować.

Karetka pogotowia odjechała na sygnale. Brigh szybko spojrzał na przerażonego Chrisa, który umazany był na swetrze czerwoną posoką. Gdy tylko i on zauważył jego obecność, podszedł do niego i przytulił go. Młodego Bollinsa znał bardzo dobrze ze szkoły, razem byli w drużynie koszykarskiej, ale dopiero po raz pierwszy widział czarnowłosego tak roztrzęsionego i zapłakanego. 

- Chris, co tu się stało? – spytał, gdy wyrwał się z jego uścisku.

- Nie wiem dokładnie. Szykowaliśmy kolację do stołu, ponieważ słyszeliśmy, że ojciec już nadjeżdżał. A po chwili padł strzał, potem następny. Kazałem zostać matce i Sonii w domu, a sam pobiegłem zobaczyć co się dzieje. Wyszedłem za bramę i tak… zobaczyłem go… nieprzytomnego… od razu zacząłem tamować krwawienie. Wezwałem szybko pogotowie i policję.

Johnny widział w czarnych oczach kolegi, jak bardzo cierpiał. Każde wypowiedziane słowo przychodziło mu z największym trudem.

- Nikogo nie zobaczyłeś? – zapytał.

- Rozglądałem się na wszystkie boki, ale nikogo nie widziałem. 

Chris chciał jechać do swojego ojca, lecz czarnowłosy mu nie pozwolił wsiadać za kierownicą w taki stanie. Poprosił jednego z funkcjonariuszy, aby zawiózł rodzinę inspektora do szpitala. Komisarze w tym czasie zaczęli zabierać się do pracy. Johnny natychmiast zadzwonił do zaspanego Toma i w skrócie opowiedział mu, co się stało. Kazał mu, aby postawił epikę na nogi i zaczęli nagłaśniać sprawę Stevena Bobesicha.

Teraz już nie mieli żadnego wyboru. Musieli zacząć śledztwo w strawie postrzelenia inspektora. Johnny modlił się w duchu, aby prokuratora nie zabrała mu tej sprawy. Jeśli byłyby jakieś problemy, powiedziałby im, że sam inspektor do niego dzwonił przed całym tym feralnym zdarzeniem. Jakby czarnowłosemu nie uwierzyli, będą musieli sobie sprawdzić bilingi jego rozmów. Na razie działał zgodnie z procedurą.

Kiedy zabezpieczyli  ślady i powiadomili kogo trzeba, postanowili pojechać do szpitala, aby dowiedzieć się o stanie zdrowia ich szefa. Johnny był wściekły na Bollinsa. Mówił mu, że morderca będzie chciał się zemścić, lecz nie posłuchał go. W sumie nawet nie dziwił się reakcji inspektora. Jaki podwładny dyktowałby mu to, co miał robić. Ale martwił się o niego. Był ojcem jego kolegi, z którym chodził do szkoły. Mimo iż był od Chrisa młodszy o dwa lata, to i tak mogli na siebie liczyć. Często wpadał do jego domu, aby pomagać koledze z matematyki, a także grali w koszykówkę u niego na podwórku. Mick Bollins przyjmował go zawsze z otwartymi ramionami.  

W poczekalni zauważył rodzinę szefa. Wszystko wskazywało na to, że ojciec Chrisa był jeszcze operowany. Martha Bollins tuliła do siebie swoją córkę Sonię, która była młodsza od swojego brata o sześć lat. Chris siedział obok nich, który rękoma zakrywał twarz. Gdy podszedł do niego z Jessicą, spojrzał na nich i stanął na równe nogi.

- I co z twoim ojcem? – zapytał.

- Cały czas go operują. Johnny, co tu się dzieje? Wiesz, kto mógł to zrobić?

- Zrobię wszystko, aby tego sukinsyna dorwać i wsadzić go do więzienia – wymijał się z prawdą. Nie chciał wgłębiać się dalej, bo obowiązywała go tajemnica służbowa, dla dobra sprawy. – Tego możesz być pewny.

Wkrótce podszedł do nich chirurg, który operował inspektora. Miał na sobie niebieski, ochronny strój oraz czepek, z którego wystawały jasne włosy. Młody Bollins od razu zapytał doktora o stan zdrowia swojego ojca.

- Na szczęście kula, która trafiła w klatkę piersiową, ominęła serce – oznajmił. – Udało nam się je wyjąć i zatamować krwawienie. Najbliższe godziny będą najważniejsze. Proszę być dobrej myśli.

Rodzina poszła odwiedzić Micka Bollinsa, a komisarze od razu zapytali lekarza, czy będą mogli odzyskać łuski i dać je do analizy. Chirurg powiedział im, że mogą oddać je już teraz, po czym zaprowadził ich do sal dla personelów.

***

Gdy wrócili do mieszkania Jessici, było dobre po północy, dlatego kiedy Johnny usłyszał dzwonek swojego telefonu, który obudził go o dziewiątej rano, zniesmaczył się. Wygramolił się z objęć blondynki, która także przeciągła się z niezadowolenia, nie otwierając jeszcze oczu. Na ekranie komórki wyświetlał się numer jego kolegi z pracy – Toma Reeve'a. Odebrał w końcu połączenie.

- Co jest? – spytał go zaspanym głosem.

- Zgłosił się do nas świadek, który widział Bobesicha w metrze. Twierdzi, że zwinął mu drogocennego laptopa – powiedział wprost. Komisarz podziwiał podkomisarza za taki temperament, zawsze nie obijał w bawełnę, tylko mówił prosto z mostu o co chodziło. Zastanawiał się, kiedy Reeve dostanie awans i będzie miał stopień wyższy w swojej randze, zostając komisarzem.

- Dzięki za informacje, zaraz będziemy na komisariacie. – Zakończył rozmowę.

Powiedział wszystko Jessice czego dowiedział się od Toma, po czym zaczęli szybko się ubierać. Nawet nie zdążyli zjeść kanapek, które przygotował dla nich Derek. Zostawił je na stole z karteczką, że poszedł załatwiać sprawy z domem oraz szkołą dla Brandona.

Całą drogę na komisariatu rozmyślał o swoim szefie, który w szpitalu walczył o życie. Nie mógł się pogodzić ze śmiercią profesora Orthona, a co dopiero by było, gdyby cokolwiek stało się panu Bollinsowi, którego znał o wiele dłużej niż nie żyjącego już nauczyciela. Ale musiał wziąć się w garść, myśleć trzeźwo, jeśli chciał dopaść sprawce tego zdarzenia oraz wsadzić gnoja z powrotem do więzienia, tam gdzie jego miejsce. Taki miał cel i będzie robił wszystko, żeby ten cel osiągnąć.

Kiedy dotarli na komisariat, czekał już na nich Tom, który podał im akta sprawy. Zauważył na twarzy mężczyzny niepokój. Od razu spytał, co się dzieje, i gdzie aktualnie znajduje się ich świadek, który miał styczność z Bobesichem.

- Świadek jest w pokoju przesłuchań, ale nie mam zbytnio dobrych wiadomości.  Pani prokurator na was czeka w sali obserwacyjnej.

Uśmiechnął się lekko do podkomisarza, klepiąc go po ramieniu, po czym wszedł do pomieszczenia wraz z Jessicą. Tuż obok lustra weneckiego stała kobieta, którą Johnny po raz pierwszy widział na oczy. Ubrana była w elegancki niebieski kostium oraz dopasowane do niego buty na obcasie. Jej blond włosy były spięte w mocny kok, a w swoich rękach trzymała czarną aktówkę. Odwróciła się do nich, gdy tylko zamknęli drzwi. Uśmiechnęła się lekko, unosząc kąciki ust, i wyciągnęła rękę w stronę Johnny‘ego.

- Dzień dobry, nazywam się Nathasha Palmer, jestem prokuratorem i nadzoruję to śledztwo.

- Komisarz Johnny Brigh – przedstawił się,  ściskając jej szorstką dłoń. – A to moja partnerka, komisarz Jessica Carter. Prowadzimy sprawę inspektora. – Kobiety uściskały sobie dłoń.

- I tu się z panem nie zgodzę – odparła z ironią w głosie. – Nie mają państwa prawa przywłaszczać sobie sprawy. Od tego właśnie jest szef, a jak nie on, to ja ustalam reguły.

- Bardzo mi przykro z tego powodu – rzucił Johnny. – Muszę jednak panią zmartwić, otóż, szef dzwonił do mnie tuż przed zdarzeniem. Chciał, abym do niego przyjechał, bo obawiał się, że Bobesich porwał jego córkę. Potem słyszę strzał. To chyba logiczne, że to mnie i Jessicę wybrał do tej sprawy. Jeśli jednak pani mi nie wierzy – wpadł w słowa pani prokurator, która chciała przerwać jego wypowiedź – to niech pani sprawdzi bilingi rozmów. A teraz przepraszam, świadek czeka, a sprawa jest bardzo pilna. – Zakończył rozmowę, patrząc na kobietę wściekłym wzrokiem.

Otworzył drzwi i wszedł z Jessicą do pokoju przesłuchań. Na krześle, obok okna po prawej stronie, siedział mężczyzna w średnim wieku o czarnych, krótkich włosach. Ubrany był w elegancki, szary garnitur, a na nosie miał okulary, przez które dostrzegł czarne oczy, kręcące się niespokojnie po całym pomieszczeniu. Jessica usiadała naprzeciw świadka, a Johnny stanął po jej lewej stronie, kładąc akta sprawy na stół i wyjął zdjęcie mordercy, podsuwając go mężczyźnie.

- Na sto procent go pan widział? – Johnny musiał mieć pewność.

- Tak, jestem pewny, że to był on – potwierdził skinieniem głowy, pokazując palcem zdjęcie zabójcy. – Siedział obok mnie w metrze. Na początku był bardzo miły, a potem poczułem, jak coś mi wstrzykuje w ramię, i później straciłem przytomność. A jak się obudziłem, nie było ani jego, ani mojego laptopa – odparł, nerwowo wypowiadając ostatnie zdanie.

- Johnny – szepnęła w jego stronę Jessica, gestem dłoni pokazując mu, aby przybliżył się do niej, co uczynił. – Jeśli Bobesich ma ten komputer, to pewnie będzie chciał go w jakiś sposób opchnąć i sprzedać. Możliwie, że ten ktoś wystawi go na Internacie – oznajmiła, na co Johnny przytaknął, zgadzając się z tą alternatywną. Wyjął z szuflady białą kartkę i długopis, po czym podsunął przedmioty mężczyźnie.

- Niech pan ze szczegółami opisze tego swojego laptopa. Istnieje prawdopodobieństwo, że zostanie wystawione na Internecie, aby mógł się sprzedać.

Świadek kiwnął głową. Wziął długopis i zaczął szybko opisywać swoją cenną rzecz. Johnny miał wrażenie, że bardzo mu zależało na odzyskaniu swojego dobytku. A to, że ktoś go zaatakował, zupełnie go nie interesowało.

***

Z dokładnym opisem laptopa, poszli na drugie piętro, w którym rezydowali policyjni informatycy. Zwrócili się o pomoc do Bena Robertsa, jednego z najlepszych ekspertów w tej grupie, mimo swojego dziwnego charakteru i młodego wieku. Mężczyzna miał długie, blond włosy, spięte w luźną gumkę, gdzie jego kosmyki wpadały mu ciągle na policzki, które cały czas musiał odganiać za ucho, by normalnie pracować. Ubrany był w szary, bawełniany sweter i czarne dżinsy. Siedział luzacko na krześle, stukając zawzięcie w klawiaturę komputera.

- Jestem na sto procent pewny, że ten komputerek jest już na e-buy‘u – odparł, wpatrując się w ekran monitora. Ben słynął z luzackiego podejścia do sprawy, ciągle zdrabniając przymiotniki. Zamiast normalnie powiedzieć „komputer”, informatyk mówił „komputerek”. – Jak szef się czuje? – przerwał tą irytującą ciszę, gdy tylko przeglądali oferty kupna nowiuteńkich laptopów.

- Wciąż walczy – odparł Johnny.

- Pozdrów go, jak tylko się obudzi. O, chyba mamy zagubiony sprzęcik… Zaraz sprawdzimy od kogo został wydany… Mam go – odrzekł triumfalnie, zacierając ręce. – IP tego komputerka sugeruje nam na Centrum Manhattanu na czterdziestej dziewiątej ulicy, mieszkania 23/4.

- Świetna robota, Ben  - pochwaliła go Jessica.

- Nie marnujmy czasu – odparł Johnny. – Zbieram antyterrorystów i jedziemy tam.

~*~


Postanowiłam wrócić do starego systemu dodawania notek, a mianowicie, będę je dawać co dwa tygodnie. Musiałam podjąć taką decyzję, by mój blog o Astorii wszedł na pierwszy plan, aby dodawać tam notki co tydzień. 

A co do tej notki. Moim zdaniem mogłam napisać lepiej, nie jest moim ulubionym, ale za to następny jest już w miarę doby, bardzo go lubię:) 

Pozdrawiam:*